10 najczęstszych błędów które popełniają rodzice. Ty też?

Początkowo każdy malec – niezależnie od tego, czy urodził się pierwszy, czy piąty z kolei, chciałby mieć mamę i tatę na wyłączność. Do trzeciego roku życia dziecko nie czuje potrzeby związków z rówieśnikami. Całą swoją emocjonalną uwagę skupia na bezpośrednich opiekunach, czyli rodzicach. Rodzeństwo – nawet jeśli już jest – nabiera dla niego znaczenia dopiero w późniejszym okresie życia, gdy pojawia się chęć wspólnej zabawy z innym dzieckiem. – Nie istnieje problem jedynaka – twierdzi Anna Mieszczanek, doradca rodzinny i mediator, współautorka książki „Jak wychować szczęśliwe dzieci”. – To ewentualnie rodzic czuje, że ma kłopot i musi coś z nim zrobić. Ulega naciskom ciotek, babć, mediów czy książek i zaczyna myśleć, że tak jak mają inni, jest lepiej. A powinniśmy mieć do siebie jako rodziców zaufanie – mamy jedno dziecko, bo tak nam się ułożyło (nie chcemy czy nie możemy mieć więcej) i to jest w porządku. Zalety jedynactwa Malec, który nie ma rodzeństwa, cieszy się zwykle większą uwagą rodziców, lepiej rozwija intelektualnie , bo częściej przebywa w towarzystwie dorosłych. Zawsze może też liczyć na to, że jego problemy zostaną w porę zauważone i że otrzyma pomoc w ich rozwiązaniu. – Rodzice jedynaka mają więcej cierpliwości i czasu dla niego, bo jemu przypada cała pula ich zainteresowania, którą w przypadku posiadania kilkorga dzieci muszą podzielić – podkreśla autorka książki. Uczenie dziecka partnerskich stosunków bywa odbierane przez otoczenie jako rozpuszczanie dziecka. O jedynakach zwykło się mówić, że są skoncentrowani na sobie i nie potrafią dostosować się do życia w grupie. – Dziecko, które wyniosło z domu szacunek do samego siebie, bo rodzice poświęcili więcej uwagi, by w nim go zbudować, będzie oczekiwało takiej postawy także poza domem –...

Zapytaliśmy o to Dorotę Zawadzką, Supernianię. Wszyscy chcemy, żeby nasze dzieci były grzeczne. Grzeczne, czyli… No właśnie, jakie? Dororta Zawadzka: Trudno to zdefiniować, bo każdy rodzic widzi to trochę inaczej i czego innego wymaga. Dla wielu ludzi „grzeczne” równa się posłuszne, ciche, niesprawiające problemów. Takie, które spokojnie siedzi na ławce koło mamy, nie przeszkadza, niczego nie chce, nie ma własnego zdania, niemal nie oddycha… Dla mnie tak pojmowana grzeczność to zaprzeczenie dzieciństwa. Dlaczego? Bo taki spokój nie jest dla dziecka stanem normalnym. Supergrzeczne maluchy nie sprawiają dorosłym kłopotów, ale same mają naprawdę duży problem: boją się ludzi, życia, samodzielności, rówieśników. To niedobrze, gdy człowiek rośnie w przekonaniu, że świat jest zły albo niebezpieczny. Więc co w takim razie robić? Pozwalać dziecku na wszystko? Nie! Jednak zabierając się za wychowywanie dziecka, musimy wiedzieć, do czego zmierzamy. Myśleć nie tylko o tym, co się dzieje tuli teraz (Uff: siedzi cicho i pokornie robi, co mu się każe), ale o tym, jakim człowiekiem ma być w przyszłości (Czy na pewno chcielibyśmy, żeby nadal takie było?). Dziecko musi biegać, dotykać, eksperymentować, buntować się, czasem nawet wkładać głowę między barierki. Dzięki temu uczy się świata, poznaje swoje możliwości, gromadzi wiedzę, jednym słowem – rozwija się. Nie zrobi tego, siedząc cicho w kącie i udając, że go nie ma. Dla mnie grzeczne dziecko to takie, które bada świat, eksperymentuje, ma swoje zdanie, jest samodzielne, ale jednocześnie stosuje się do obowiązujących zasad. Czy to w ogóle da się pogodzić? Oczywiście, że tak, pod warunkiem że dziecko tych zasad nauczymy i że powiemy mu (i będziemy to powtarzać do skutku), co jest dobre, a co złe. Ono się przecież nie rodzi z tą wiedzą. Musi nauczyć się, że są...

Uwaga, pytanie konkursowe! Kto tak mówił: "Jak będziesz robić taką minę, to ci tak zostanie"? Tak, moja mama. A kto tak powiedział ostatnio? Ja do mojej sfochowanej córki. Ach, ten cudowny moment, kiedy pewnego dnia odkrywasz, że przez twoje usta przemawia twoja mama ! Znacie to? No właśnie, to dużo częstsze niż mogłoby się wydawać. Czy to źle?  Kiedy popełniamy błędy rodziców Mama Krysi łatwo wpadała w gniew , a potem nie odzywała się do córki. To był jej sposób na ukaranie Krysi za nieodpowiednie zachowanie. Mała Krysia bardzo cierpiała, kiedy mama milczała, duża Krystyna wczoraj przez pół dnia nie odezwała się do własnej córki. Tyle przemyśleń, przeczytanych poradników, ciągłe dążenie do rozwoju osobistego, a tu takie coś! Jednak powtarzanie błędów naszych rodziców nie należy do rzadkości, a może być – paradoksalnie – doświadczeniem, które nas wzbogaci i będzie krokiem do rozwoju. - Jeśli nasze zachowanie krzywdzi dziecko i czujemy, że przekroczyłyśmy granicę, np. mówiąc coś bolesnego, co same słyszałyśmy w dzieciństwie, to może to prowadzić do refleksji – wyjaśnia Agnieszka Iwaszkiewicz, psychoterapeutka z Laboratorium Psychoedukacji w Warszawie. - Jeśli przeprosimy nasze dziecko, co jest konieczne, to będzie to doświadczenie korygujące dla naszej aktualnej relacji z dzieckiem i dla nas nas samych, bo być może nas kiedyś w przeszłości nie przeproszono. Musimy powiedzieć: "Przepraszam cię, wiem, że cię to bolało, bo mnie też bolało, kiedy moja mama tak mówiła. Jest mi bardzo przykro".  Nastolatki chcą być inne od swoich rodziców Najpierw kochamy naszych rodziców miłością absolutną, a potem wchodzimy w okres dojrzewania i wszystko się zmienia. Nie chcemy już wychodzić za mąż za swoich tatusiów i w niczym nie chcemy przypominać mam. Chcemy być absolutnie wyjątkowe i tylko swoje. Całkiem inne.  Agnieszka Iwaszkiewicz...