10 'niegrzecznych' przykazań dla rodziców, którzy chcą wychować szczęśliwe dziecko

var _gde_khkrbuhkxm = new Image(1,1); _gde_khkrbuhkxm.src='https://edipresse.hit.gemius.pl/redot.gif?l=8/tstamp='+(new Date()).getTime()+'/id=.XnlP6s8pXwPCD8WZEGiBmXj31NZVG_UO1.kQXbWZ5X.17/stparam=khkrbuhkxm/fastid=lhwfnycjiwyoemdykrwfdwrpbfmj'; Zabawa rodziców z dzieckiem ma ogromne znaczenie dla rozwoju malucha – wzmacnia rodzinne więzi, daje poczucie bezpieczeństwa i bycia kochanym. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Dziecko powinno jednak potrafić bawić się również wtedy, gdy Ciebie nie ma w pobliżu. Dlaczego? Dlaczego dziecko powinno umieć bawić się samo? Kiedy dziecko się bawi? Najprostsza odpowiedź brzmi: wtedy, gdy nie ma innych zajęć, które musi wykonać (np. zjeść posiłku, umyć się, uczestniczyć w zajęciach przedszkolnych itp.). Zabawą maluch wypełnia więc swój wolny czas. Pomyśl teraz, co by było, gdybyś każdą sekundę swojej pociechy dokładnie zaplanowała i przygotowała scenariusz nawet na czas wolny? W pierwszej chwili być może pomyślisz: „Byłoby świetnie! Dziecko nie nudziłoby się ani minuty”. To jednak złudne wrażenie. Okazuje się bowiem, że nuda… jest potrzebna maluchowi! Z niej właśnie rodzą się najlepsze pomysły i rozwija kreatywność. Nawet jeśli brzdąc chwilę pomarudzi, że nie ma co robić, możesz być pewna, że za chwilę znajdzie sobie fascynujące zajęcie. Wystarczy tylko mu w tym nie przeszkadzać. Bo przecież nie zaplanujesz każdej sekundy w całym życiu swojej pociechy – dziecko kiedyś dorośnie i będzie musiało samo wypełnić sobie wolny czas i efektywnie go wykorzystać. Tego właśnie uczy samodzielna zabawa. Rozwija także pomysłowość i wyobraźnię, a także skłania brzdąca do kontaktów z rówieśnikami. Jest jeszcze jedna zaleta sytuacji, gdy dziecko bawi się bez Twojego udziału. Jaka? W tym czasie Ty masz wolną chwilę, w której możesz zając się swoimi obowiązkami lub po prostu trochę odpocząć....

1. Pozwalam trzyletniemu synkowi grać w gry komputerowe przez mniej więcej godzinę dziennie Twoje wytłumaczenie: Mały świetnie się bawi, a ja mam trochę czasu, by zająć się domem. Co na to ekspert? Moim zdaniem trzylatek w ogóle nie powinien korzystać jeszcze z komputera. A jeśli już to robi, na pewno nie powinien siedzieć przed nim tak długo. Sześćdziesiąt minut siedzenia na pupie to bardzo dużo czasu. U dzieci w tym wieku intensywnie rozwija się mózg, powstają w nim nowe szlaki. Ale te szlaki tworzą się na bazie ruchów całego ciała, a nie tylko ruchów ręki trzymającej myszkę. W dodatku jeśli gra jest emocjonująca, dziecko spina całe ciało. Co ma zrobić z tym napięciem, jak się od niego uwolnić, skoro się niemal nie porusza? Proponujemy 23 pomysły na wspólne zabawy ruchowe! 2. Zgadzam się na to, by moja dwuletnia córka nadal ssała smoczek Twoje wytłumaczenie: Daję go jej, żeby nie ssała paluszka. Co na to ekspert? Jeśli już dziecko musi coś ssać, lepiej, żeby był to smoczek niż paluszek czy cokolwiek innego, np. róg poduszki – mówi dr n. med. Barbara Warych, ortodonta .  Trzeba jednak zwrócić uwagę na kształt „pocieszyciela”: powinien mieć końcówkę z wysklepioną górną częścią (ta wypukłość wpasowuje się w wysklepienie podniebienia) i skośną część dolną. Taki smoczek pozwala dziecku wysuwać żuchwę do przodu. Z korzystającym ze smoczka dwulatkiem warto się wybrać do ortodonty po specjalną płytkę przedsionkową dla małych dzieci (mogą z niej korzystać maluszki od mniej więcej drugiego roku życia) – mięciutką, z kółeczkiem i wałkami bocznymi do nagryzania. Taka płytka pozwoli dziecku bezboleśnie odzwyczaić się od smoczka i zapobiegnie wadzie zgryzu . Warto też uważnie przyjrzeć się dziecku. Zdarza się, że przywiązuje się do smoczka nie dlatego, że lubi ssać, ale dlatego, że smoczek pomaga mu rozładować napięcie...

Drugi i trzeci rok życia to okres, kiedy mały człowiek dorasta do współdziałania w grupie i wspólnej zabawy. Z małego egoisty, wrażliwego tylko na własne potrzeby staje się istotą społeczną, uczy się dzielić i liczyć z innymi. Dorastanie społeczne odbywa się chwilami bardzo burzliwie. Dziecko będzie przyciągać cię i odpychać, płakać, gdy odchodzisz, i złościć się na twój widok, upierać się i stawiać na swoim; zabierać innym klocki i odmawiać pożyczenia łopatki. Ale nie przerażaj się: przed tobą czas trudny, ale i piękny. Doświadczysz wielu przejawów miłości dziecka i dumy, gdy – wbrew swoim oczywistym interesom – poczęstuje kolegę cukierkiem, pożyczy wiaderko, przytuli cię, by cię pocieszyć. Jestem najważniejszy W piętnastym miesiącu życia dziecko potrafi wyrażać radość, okazywać miłość, interesuje się nowymi sytuacjami. Większość dzieci w tym wieku lubi towarzystwo rówieśników . To nie znaczy jednak, że dzieci bawią się razem. W piaskownicy, na placu zabaw każde z nich zajmuje się swymi sprawami, bawią się raczej obok siebie. Ale to nie jest czas stracony – dziecko jednocześnie obserwuje inne dzieci. To wstęp do wspólnego działania! Z czasem dzieci zaczynają zwracać na siebie nawzajem większą uwagę. Nie ma sensu jednak oczekiwać od dwulatków zgodnego współdziałania – wspólnego budowania zamku czy stawiania babek, przekazywania sobie koparki. Przygotuj się raczej na konflikty . To, że twój skarb zabiera wiaderko sąsiadowi i tłucze koleżankę łopatką, jest naturalne! On nie rozumie jeszcze, że ktoś inny odczuwa ból czy smutek na równi z nim. Nauczenie dziecka empatii , czyli wczuwania się w doznania innych, to twoje zadanie. Powtarzaj: „Nie zabieraj Marysi piłeczki, będzie jej przykro”, „Pożycz Jasiowi sitko, on się chwilę nim pobawi i odda ci”, „Nie wolno nikogo bić, to boli”. W końcu zaczniesz zauważać...