20 powodów do krzyków i złości – według dziecka ;-) Znasz je?

Adrian Wood, mama 4 dzieci i pisarka, opublikowała na Facebooku zdjęcie, które nie wszystkim się spodobało. Jak sama napisała: To było naprawdę oczyszczające. Chociaż dostałam kilka szokujących komentarzy, najlepszą odpowiedzią było uczucie ulgi. Nie muszę udawać. Co jest na zdjęciu? Adrian, mama 4 dzieci, w sportowym biustonoszu i dresowych spodniach. Adrian dołączyła do zdjęcia opis, który ma uświadomić innym mamom, że są wystarczające takie, jakie są. Dopóki są zdrowe i silne, są doskonałe. Zobaczcie post: Jestem tylko dziewczyną stojącą w przymierzalni, próbującą pogadać ze sobą o dresach. Dlaczego? Dlaczego nie mogę nosić dresowych spodni? Mój umysł mówi mi NIE, chociaż dusza powtarza "Nie słuchaj". Noszenie elastycznych, rozciągliwych ubrań oznacza, że noszę ubrania dla grubasów. Nie powinnam tego robić, bo przez to mam ochotę jeść więcej. Mój umysł mówi, że nie powinnam, ale dusza powtarza "Nie słuchaj". Jestem wystarczająco dobra. Nigdy nie będę dość chuda. Nigdy nie założę ubrań w rozmiarze 38 czy 40. Mój umysł mówi, że nie jestem dość dobra, ale moja dusza mówi "Nie słuchaj". Powinnaś ćwiczyć . Powinnaś wstawać rano, iść na spacer i zrobić coś więcej niż zaparzenie kawy i przygotowanie drugiego śniadania. Mój umysł mówi, że jestem leniwa, ale moja dusza mówi "Nie słuchaj". Powinnaś brać częściej prysznic, malować się, gotować, być lepszą, być inną, być tym, kim nigdy nie będziesz. Mój umysł mówi, że jestem słaba, dusza powtarza "Nie słuchaj". Moja dusza mówi "Jesteś zdrowa". Moja dusza mówi "Jesteś doskonała". Moja dusza mówi "Jesteś silna". Moja dusza mówi "Jesteś córką, żoną i mamą. Jesteś wystarczająca". Tu tak naprawdę nie chodzi o dres. Zgadzamy się z przesłaniem Adrian. Każda kobieta jest wystarczająca i "dość dobra" – dopóki jest zdrowa, silna i zna swoją...

Jak wygląda życie, gdy rodzice nie mają ślubu? Zapytaliśmy o to Asię, Dagmarę i Magdę. Wszystkie trzy wychowują dzieci z partnerami, z którymi nie stanęły na ślubnym kobiercu. Oto, co usłyszeliśmy: Na porodówce bez ślubu Asia: Sławek mógł mnie odwiedzać i zajmować się dzieckiem bez przeszkód. Nikt nas nie pytał, czy mamy ślub. Dagmara: Nas także nikt o to nie pytał. Na poród rodzinny można zabrać kogo się chce – mamę, siostrę, przyjaciółkę. Ojca dziecka tym bardziej! Magda: Rodziłam w wodzie , a Jacek był przy mnie przez cały czas. Trzymał mnie za rękę, pomagał, masował. To, czy mamy ślub, czy nie, nikogo nie interesowało. Zarejestrowanie dziecka bez ślubu Asia: Gdy Adaś przyszedł na świat i trzeba było go zarejestrować , do urzędu stanu cywilnego wybrała się (z naszymi dokumentami i upoważnieniem) moja siostra. Usłyszała, że zarejestrować owszem, mogą, ale wówczas Adaś będzie nosił wyłącznie moje nazwisko i tylko ja będę miała prawa rodzicielskie. Wróciła więc z kwitkiem. Wyznaczono nowy termin i, jak tylko trochę pozbierałam się po porodzie, pojechaliśmy do urzędu oboje – ja i tato naszego synka. Dagmara: Gdy urodziła się nasza pierwsza córeczka, Matylda, wybraliśmy się do USC dwa tygodnie po porodzie. Rejestracja wyglądała dość uroczyście, mniej więcej jak ślub ;-) Musiałam oświadczyć, że Tomek jest ojcem mojego dziecka, on musiał to potwierdzić, a potem oboje złożyliśmy swoje podpisy. W związku z tym, że odwiedzanie urzędów tuż po porodzie nie jest szczególną frajdą (wiadomo: trzeba zostawić maleństwo pod cudzą opieką, a mama na ogół nie jest jeszcze w szczytowej formie), za drugim razem wybraliśmy się tam jeszcze przed porodem i już wtedy złożyliśmy oświadczenie . Dzięki temu, gdy Adela przyszła na świat, moja obecność przy rejestracji nie była potrzebna. Czy rodzina nalega na ślub? Magda:...

Poród naturalny jest najlepszą opcją dla mamy i dziecka. Są jednak sytuacje, w których cesarskie cięcie jest koniecznością. Przeczytajcie, co na temat cesarki mówi Rebecca Gruber, pisarka i mama 2 chłopców. Zgadzacie się z nią? Nie wstydzę się swoich cesarek Urodziłam dwóch zdrowych chłopców i nigdy nie czułam żadnego skurczu. Nie, nie jestem mamą z lat 50., która położyła się do łóżka i obudziła się trzymając w ramionach zawinięte w kocyk niemowlę. Jestem po dwóch cesarkach i nie wstydzę się powiedzieć, że w obu przypadkach wszystko było zaplanowane. Piszę to siedząc i oglądając zdjecia moich cudownych chłopców wygłupiających się na plaży. Mają po 8 i 5 lat, etap dzielenia się swoją historią mam dawno za sobą. Kiedy jednak spotykasz młodych rodziców, od razu snują swoją opowieść i pytają o twoją. Tak wyglądała jedna z rozmów, gdy wspomniałam o moich cesarkach. - Ile trwał twój poród, zanim zdecydowali się na cesarkę? - W ogóle nie trwał, nie miałam żadnych skurczy. Moje dziecko było ułożone pośladkowo, lekarz stwierdził, że to będzie najbezpieczniejsza opcja. - Nawet nie próbowałaś? - Nie, tu nie chodziło o próbowanie. Raczej o to, że lekarz chciał, żebyśmy byli bezpieczni, moje dziecko i ja. - Musiałaś być zawiedziona. - Uhm, tak. Pewnie. Prawda jest taka, że nie, nie byłam i nie jestem zawiedziona. Nawet przez sekundę. W 39. tygodniu ciąży poszłam na kontrolę. W poprzednim tygodniu czułam dużo ruchów dziecka, ale lekarz uspokoił mnie, że to normalne. Kiedy weszłam, lekarz dziwił się, że jeszcze nie jestem gotowa. Zbadał mnie i stwierdził, że maluchowi nie spieszy się na świat. Po zrobieniu USG okazało się, że te ruchy, które czułam, były obracaniem się dziecka. Moje pierwsze dziecko nie było ułożone główką w dół, ale pupą i nóżkami w pozycji V, w tak zwanej pozycji pośladkowej. Byłam po 37....