5 problemów, które twoje dziecko może samo rozwiązać. Nie pomagaj mu w tym!

Staszek ma trzy i pół roku i ogromne trudności z akceptacją tego, że przegrał w grze. Kiedy nie wygra, robi dziką awanturę. Rozwala klocki, zabiera części gier i do tego płacze. Jak nauczyć go przegrywać? – pyta Wioleta. Trzyipółlatki jeszcze nie mają dostatecznie wykształconej gotowości do tego, aby godzić się z porażką. Co nie znaczy, że nie warto już uczyć dziecko tego, jak znosić niepowodzeń czy nie poddawać się. To ważne umiejętności. Jeszcze za mały na przegraną Gotowość do znoszenia przegranej pojawia się dopiero w połowie okresu przedszkolnego, tak więc Staś jest jeszcze zbyt młody, aby ze spokojem przyjmować, że coś mu się nie udało. Ponadto tak małe dzieci wierzą, że uda im się wszystko, nie potrafią realnie oszacować swoich zdolności i umiejętności.  Dlatego właśnie w tej chwili warto uczyć dziecko, jak zachować się po przegranej. Nauka właściwego zachowania po przegranej Niech maluch wie, że – mimo doznanej przykrości – warto podać rękę, uśmiechnąć się, powiedzieć, że następnym razem się uda. Najlepiej samemu to pokazać, tzn. przegrać kilka razy i po swojej porażce zachować się w sposób właściwy (czasem nawet przesadnie podkreślając to, że mimo smutku podajemy rękę i gratulujemy zwycięzcy). Potem, gdy Staś przegra, poprosić go o taką samą reakcję. I znowu dać dziecku wygrać kilka czy kilkanaście razy i po własnej przegranej zachowywać się w taki sposób, jakiego oczekujemy od dziecka. ZOBACZ TEŻ: Test kompetencji dla trzylatka – do druku

Z nieśmiałych dzieci nie muszą wyrosnąć nieśmiali dorośli. Zamiast więc szukać lekarstwa na nieśmiałość, pomóż swojemu maluchowi poczuć się pewnie wśród innych ludzi.  Spis treści: Nieśmiałość, czyli co?  Nieśmiałość: czy to zawsze powód do obaw? Nieśmiałe dziecko: z natury lub z wychowania Jak pomóc nieśmiałemu dziecku? Nieśmiałość, czyli co? Nieśmiałość sprawia, że dziecko odczuwa dyskomfort z powodu: lęku pojawiającego się w sytuacjach społecznych, negatywnej (niskiej) samooceny, niewiedzy na temat tego, jak najlepiej zachować się w danej sytuacji. Lęk, niepewność, brak przekonania co do własnej wartości powodują cały szereg zahamowań. A te z kolei sprawiają, że dziecko "ginie" w tłumie lub staje się obiektem drwin ze strony rówieśników. Przebojowość, pewność siebie, odwaga — te cechy w dużej mierze decydują dziś o tym, czy człowiek osiągnie zawodowy sukces. Często to właśnie rozpychając się łokciami, można znaleźć ciekawą pracę, a później utrzymać się na stanowisku czy zdobyć awans. Zrozumiałe więc, że rodzice martwią się, widząc, jak ich pociecha samotnie przygląda się radosnej zabawie innych dzieci. Diagnozując nieśmiałość u dziecka, wychowawcy i nauczyciele coraz rzadziej mylą wycofanie podopiecznych z lenistwem, złym wychowaniem czy lekceważeniem obowiązków.  Uwaga:   Tzw. przebojowość połączona z agresją (słowną i/lub fizyczną) również oznacza, że dziecko boryka się z niską samooceną i lękiem wobec otoczenia, które próbuje w ten sposób maskować. Nieśmiałość: czy to zawsze powód do obaw? Nie ma nic dziwnego w tym, że 2-, 3- a nawet 4-latek wykazuje oznaki nieśmiałości. Na tym etapie rozwoju jest ona zupełnie naturalna i nie powinna zbytnio martwić rodziców. Większość dzieci „wyrośnie” z niej,...

Mogę dziś iść do przedszkola w piżamie? Nie. Kupisz mi tę zabawkę? Nie. Mogę zjeść lody przed obiadem? Nie. Nie ukrywajmy – rodzice często mówią dzieciom "nie". W większości przypadków rodzice słusznie nie zgadzają się na pomysły czy sugestie dziecka. W końcu rolą rodzica jest uczyć , uświadamiać i chronić. Rodzicielskie "nie" zawiera w sobie wszystkie te elementy wychowania dziecka.  Rodzice boją się wypowiedzenia słowa "tak" i wynikających z tego konsekwencji – utraty kontroli nad dzieckiem, rozpieszczenia , narażenia bezpieczeństwa malucha. Są jednak sposoby, by powiedzieć "tak" w mądry sposób. Jaki? Zamiast mówienia "nie" powiedz "tak, ale..." i wytłumacz, jakie będą konsekwencje podjęcia takiej decyzji. Dlaczego warto to zrobić? Nauka podejmowania decyzji Odpowiedź "tak, ale" lub "tak, pod warunkiem..." to najlepszy sposób, żeby nauczyć malucha samodzielnego podejmowania decyzji. Pokazujesz mu różne opcje i dajesz mu wybór. Uczysz go, że może mieć to, o co prosi, ale wtedy będzie musiał zrezygnować z czegoś innego. W niektórych sytuacjach, po rozmowie z tobą, malec sam dojdzie do wniosku, że wcale nie chce robić tego, o co cię prosił (np. nie chce ogolić pieska, bo pieskowi byłoby wtedy zimno i mógłby sprawić mu tym ból, a nikt nie lubi, kiedy go coś boli). Konsekwencje Maluch nie tylko samodzielnie podejmie decyzję, polegając na twoich wskazówkach, ale będzie musiał liczyć się z konsekwencjami tego wyboru. Jeśli zdecyduje, że chce tę konkretną zabawkę zamiast ulubionej gazety, którą zbiera od kilku miesięcy, powinnaś uszanować jego decyzję. Wzmocnienie więzi Rodzic powinien być nie tylko rodzicem, ale także przyjacielem i partnerem w dyskusji. Traktowanie dziecka jak równego sobie umacnia więź. Warto być dla dziecka kimś więcej niż mamą, która na nic nie pozwala. Rozmawianie z dzieckiem, tłumaczenie i wspólne podejmowanie...