Nikt, kto nie jest rodzicem, nie zrozumie rodzicielstwa: pieluch, zabawek, problemów z brzuszkiem i zarwanych nocy. Niemal każdy popełnia ta 6 błędów. O tym, że to błędy, dowiaduje się dopiero po przyjściu na świat dziecka.
Pytanie o dzieci i założenie rodziny może wydawać się banalne. Jednak dla osób, które starają się o dziecko i z różnych powodów nie mogą go mieć, to cios prosto w serce. To "zwykłe" pytanie może zadać dużo bólu – lepiej je przemilczeć.
Nie ma nic gorszego niż wymyślanie ładnych, pocieszających zdań. Zamiast słów, ważniejsza jest obecność i ramię, w które można się wypłakać. Nike nie potrzebuje twoich rad, zwłaszcza wtedy, jeśli sam nie masz dzieci.
Jeśli znajomi są rodzicami uroczej dziewczynki i starają się o kolejne dziecko, lepiej nie sugerować, która płeć "jest lepsza". Dla rodzica najważniejsze jest zdrowie dziecka. Chociaż każdy ma swoje preferencje, żaden rodzin nie chce słuchać wymądrzających się (bezdzietnych) znajomych.
Rodzic nie powinien oceniać drugiego rodzica. Tym bardziej, bezdzietni nie powinni oceniać ŻADNYCH rodziców. Rodzice robią wszystko, żeby ich dzieci czuły się kochane i bezpieczne. Zamiast skomentować metody wychowawcze rodzica, lepiej ugryźć się w język i poczekać, aż będzie się na jego miejscu.
Nikt, kto nie jest rodzicem, nie wie, co to zmęczenie. Zarwanie nocy z powodu nauki do egzaminu lub ważnego spotkania w pracy jest niczym w porównaniu z wieloma miesiącami bezsennych nocy. Dopiero będąc rodzicem, zdajesz sobie sprawę, że możesz nie spać 3 dni i wciąż funkcjonować.
Rodzicielstwo jest przepiękne, ale jest piekielnie trudne. Chociaż dzieci wnoszą do życia wiele radości i miłości, są także pożeraczami czasu. Leniwe popołudnie przed telewizorem jest przywilejem, na który rodzice rzadko kiedy mogą sobie pozwolić. Każde popołudnie wypełnione jest stertami naczyń, brudów i zabawek.
Jakie błędy wy popełniałyście?
Czytaj także: 10 błędów, które najczęściej popełniają rodzice
źródło: parent.co
Jesteśmy rodzicami, którzy mają czas dla dziecka . Staramy się organizować swojemu dwuletniemu synkowi fajne zabawy, zawsze jesteśmy doinformowani na temat tego, co dzieje się w żłobku. Często siedzimy też razem z nim w piaskownicy, kiedy się bawi. Któregoś dnia usłyszeliśmy komentarz od jednej mamy, że jesteśmy „ rodzicami helikopterami ”. Co to właściwie znaczy rodzic helikopter? Nie czujemy, żebyśmy robili coś złego – Aga i Tomek z Gniezna Odpowiadają: Prof. Anna Brzezińska, psycholog dziecięcy, kieruje Zakładem Psychologii Socjalizacji i Wspomagania Rozwoju w Instytucie Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, pracuje też w Instytucie Badań Edukacyjnych w Warszawie. Dr Joanna Urbańska, psycholog społeczny, jest adiunktem w Instytucie Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. dr Joanna Urbańska: Pejoratywne określanie pewnego typu rodziców jako „ rodzic helikopter ” jest bardzo modne w amerykańskich mediach już od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, kiedy to w jednej z książek pojawiła się wypowiedź nastolatki: „matka krąży nade mną jak helikopter”. W Polsce dopiero od niedawna można spotkać się z tą nazwą. Jest szczególnie popularna w zagranicznych szkołach jako określenie rodzica, który bardzo często dzwoni do szkoły, jest natarczywy, przyjeżdża po dziecko za wcześnie i czeka pod drzwiami lub na przerwie przekazuje smakołyki, swoim postępowaniem przynosząc dziecku wstyd przed kolegami. prof. Anna Brzezińska: Ważne jest, aby dobrze rozumieć, co tak naprawdę znaczy być "rodzicem helikopterem". Najkrócej rzecz ujmując, oznacza to fizyczną hiperobecność, czyli tak zwane ciągłe krążenie nad dzieckiem, ale – co ogromnie ważne! – przy psychicznej nieobecności. Jak to należy rozumieć Otóż tak, że problemem nie jest w tym przypadku zbyt duża obecność rodzica , ale przede...
19 listopada obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Zapobiegania Przemocy wobec Dzieci. Dr Magdalena Śniegulska z Uniwersytetu SWPS w rozmowie z RMF FM przyznała, że bicie dziecka nie jest jedyną formą przemocy stosowaną wobec dzieci. Zgadzacie się z nią? Przemoc rodzi przemoc Coraz częściej czytamy o dzieciach pobitych przez rodziców, przemocy wobec dzieci w szkołach czy szokujących wyrokach wydanych przez sąd w stosunku do osób stosujących przemoc wobec dzieci . Każdy akt przemocy może mieć wpływ na dorosłe życie dziecka. Bardzo często problemem nie jest zachowanie dziecka, a nieumiejętność rodzica radzenia sobie z własnymi emocjami. Jak zauważa dr Śmiegulska: "Rodzic powinien przede wszystkim zastanowić się nad sobą: dlaczego reaguje tak, a nie inaczej, z czego to wynika". Klaps i inne formy przemocy O tym, że klaps jest formą przemocy coraz częściej stosowaną przez Polaków pisaliśmy już kilkakrotnie. Według badań przeprowadzonych w tym roku prawie połowa Polaków deklaruje, że "lanie nie szkodzi dziecku" . Jednak klaps czy bicie to nie jedyne formy przemocy. Dr Śniegulska zwraca uwagę, że rodzice stosują wobec dzieci przemoc, bo wydaje im się, że to jedyne skuteczne metody poradzenia sobie z "niegrzecznym dzieckiem". Popychanie dziecka, szturchanie, a także wyśmiewanie czy poniżanie to tylko kilka z przykładów, w jaki sposób rodzice "radzą sobie" z zachowaniem dziecka. Chociaż dla rodzica powiedzenie dziecku, że "zachowuje się jak baba" jest metodą wychowawczą, dla dziecka to bezpośredni atak. Wytykanie błędów, poniżanie, stosowanie sarkazmu czy wyśmiewanie zaburza poczucie własnej wartości dziecka i zagraża jego poczuciu bezpieczeństwa. Rodzice często myślą, że "on/ona przecież wie, że go/ją kocham". Takie zachowanie sprawia jednak, że dla dziecka nie jest to takie oczywiste. Zgadzacie się z dr Śniegulską, że przemoc to nie tylko bicie? Opiszcie...
Trudno było się zdecydować na drugą ciążę? Nie, chociaż rzeczywiście dopiero co zdążyłam odpocząć po pierwszych latach z Adasiem. Są dzieci, które po narodzinach tylko jedzą i śpią, ale nasz synek był akurat zupełnie inny. W pierwszym roku życia dał nam naprawdę niezłą szkołę przetrwania: bezsenne noce, kolki , ciągły płacz. Przed jego narodzinami nie spodziewałaś się, że będzie tak ciężko? Nie spodziewałam. Jasne, wiedziałam, że w nocy się wstaje na karmienie czy przewijanie, ale nie wiedziałam, że przez pierwsze pół roku po porodzie nie prześpię nawet dwóch godzin z rzędu. Jak to przetrwałaś? Odliczałam kolejne dni z myślą: „Z każdym kolejnym dniem jesteśmy bliżej końca kolek. Skoro tyle wytrzymałam, to jeszcze trochę dam radę”. Boisz się, jak teraz będzie? Nie. Nawet powrotu tamtych kolek? Albo chociaż porodu? Przeszłam już przez to raz, przejdę i drugi. Za pierwszym razem byłam nieświadoma, co przede mną. Dziś dokładnie wiem, czego mogę się spodziewać dzięki czemu mogę się dobrze do tego przygotować psychicznie. Jak wiem, co mnie czeka, o wiele lepiej to znoszę, niż wtedy, kiedy jestem zaskakiwana. Ostatnio coraz więcej mówi się o porodach w domu – zdecydowałabyś się na to? Nie, ale uprzedzając twoje następne pytanie, na pewno nie zdradzę, gdzie i kiedy będę rodzić. Nie chcę powtórki z tego, co przeżyłam cztery lata temu, kiedy cały oddział w szpitalu był szturmowany przez paparazzich, którzy udawali np. ojców innych dzieci albo nawet zakładali fartuchy lekarskie, aby tylko wejść na salę noworodkową i zrobić mojemu synkowi zdjęcie. Nie umiem sobie tego wyobrazić. Ja też bym nie umiała, gdybym tego nie przeżyła. Wchodzenie na salę, gdzie leżą jednodniowe dzieci, tylko po to, aby zdobyć zdjęcie jednego z dzieci, jest dla mnie przekroczeniem wszystkich tabu. Na szczęście lekarze zorientowali...
