7-latka na motorze: decyzja odpowiedzialnych rodziców czy szczyt głupoty?

Mama z córką robią eksperyment w księgarni Mama z córką przeprowadziły pewien eksperyment. Podeszły do półki z książkami w księgarni i usunęły z niej wszystkie książki, w których nie ma bohaterów płci męskiej. Usunęły – uwaga! – 3 książki.   Następnie usunęły wszystkie książki, w których nie występują bohaterki płci żeńskiej. Musiały usunąć aż 76 książek! Następnie wyjęły z półki wszystkie książki, w których żeńskie postaci nic nie mówią. Usunęły aż 141 egzemplarzy!!! Pozostały jednak książki, w których postaci kobiece mówią, ale czy mają aspiracje, marzenia, czy tylko czekają na księcia z bajki? Ostatecznie mama z córką postanowiły usunąć z półki także wszystkie książki o księżniczkach czekających na swojego księcia. To co zostało z kilku półek wypchanych książkami to zaledwie około 30 książek! Szokujące prawda? Zobacz też: Urodziło Ci się dziecko? Posadź drzewo i wyślij nam zdjęcie! Moja córka chce więcej do diabła! Dziewczynka po eksperymencie pyta sprzedawcę czy ma książkę o Marsie, bo chce na niego lecieć. I pojawia się pytanie podsumowujące: Moja córka chce więcej. Czy twoja też? I ja na to odpowiadam: Do diabła, tak! Sprawdź także: Książki, czasopisma, płyty dla dzieci na bangla.pl Dobre opowieści na dobranoc dla zbuntowanych dziewczynek Ten filmik promuje najnowszą książkę dla dziewczynek, pt. „ Good Night Stories for Rebel Girls” o 100 kobietach, które dokonały niesamowitych rzeczy. By pokazać dziewczynkom, że mogą być w przyszłości tym, kim tylko zechcą. Czekam na nią w Polsce! Ale pokazuje też niepokojącą prawdę o tym, jak niewiele książek dla dzieci ma kobiece bohaterki, które biorą swoje przeznaczenie we własne ręce, bez męskiej pomocy w postaci księcia, brata, czy choćby pana myszy. Autorki książki podkreślają, że dziewczynki już od szkoły...

Depresja poporodowa objawia się długotrwałym przygnębieniem , niepokojem i zdenerwowaniem. Lęki , które odczuwa mama, są nieuzasadnione. Podjęcie każdej, nawet błahej decyzji, budzi wątpliwości. Kobieta uważa się za złą matkę, która nie jest w stanie opiekować się dzieckiem. Przeczytaj list, który napisała do swojego synka mama cierpiąca na depresję poporodową . Swoją chorobę nazywa „podróżą” i w czuły, przejmujący sposób pokazuje, jaki wpływ na nią i jej synka miała choroba. List mamy cierpiącej na depresję poporodową "Drogi synku, Po Twoich narodzinach, zdiagnozowano u mnie depresję poporodową i stany lękowe . Proszę, nigdy nie myśl, że to Twoja wina – w żadnym wypadku tak nie jest. Nie musisz czuć się winny. Właściwie, chciałabym Ci podziękować. Dziękuję, że to znosisz i jesteś tu ze mną. Przepraszam, że nie uśmiecham się tak często, jakbym chciała. Musisz jednak wiedzieć, że Twój uśmiech przynosi mi radość każdego dnia. Dziękuję za wszystko, czego mnie nauczyłeś. Możesz tego jeszcze nie wiedzieć, ale dałeś mi najwspanialsze lekcje w moim życiu. Jako Twoja mama, mogę sprawiać wrażenie, że wiem wszystko, ale chcę, żebyś wiedział – nie wiem. Ciągle się uczę, każdego dnia, w każdej chwili. To działa w dwie strony, sam zobaczysz, nauczę Cię wszystkiego, co umiem, ale proszę, Ty nie przestawaj uczyć mnie. (…) Dziękuję, że jesteś dla mnie taki cierpliwy. Tyle razy chciałam się bardziej zaangażować, jednak przez depresję, ciężko mi było zrobić kolejny krok. Zawsze będę Ci wdzięczna za Twoją cierpliwość . Pamiętaj zawsze, że Cię kocham, czasem potrzebuję tylko trochę czasu. Dziękuję, że jesteś taki zdecydowany. Gdyby nie Twoje zdecydowanie, gdybyś nie wiedział, czego chcesz, byłabym całkowicie bezradna. Zdarzało się, że nie miałam bladego pojęcia, co robić, ale wiem, jak bardzo próbujesz mi...

I co ja mam teraz zrobić? Wszystko wygląda ładnie w filmie: rzucamy się sobie w ramiona i żyjemy potem długo i szczęśliwie. Życie jednak nie zawsze bywa tak proste, a serce matki nie wybiera. Kocham Zuzę całą sobą. A Sylwia, czy ona też nie zasługuje na miłość? To wszystko dlatego, że ktoś wiele lat temu popełnił straszny błąd. Ciąża była dla mnie wielką radością Bardzo się cieszyłam, kiedy dwadzieścia trzy lata temu zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreseczki. Nie przypuszczałam wtedy, że moje życie tak bardzo się skomplikuje. Najpierw odszedł ode mnie Marek, mój mąż. Byliśmy małżeństwem zaledwie dwa lata, wydawało się, że to wielka miłość. Kto przypuszczał, że okaże się wprawdzie wielka, ale i krótkotrwała, spali się jak płomień przedwcześnie zapalonej zapałki. Na szczęście narodziny Zuzi miały mi te trudne chwile wynagrodzić. Przyszła na świat w piękny, letni dzień i od razu okazała się prawdziwym słoneczkiem. Pogodna, śliczna, zdrowa, z malutką główką z blond włoskami, podobna do mnie i do swojego ojca jak dwie krople wody. Ufna, delikatna, cichutka. Niestety, trzy doby po narodzinach Zuzi dowiedziałam się, że żółtaczka fizjologiczna przedłuża się i malutka będzie musiała zostać kilka dni dłużej w szpitalu. Nie robiłam z tego powodu paniki – wiedziałam, że takie rzeczy zdarzają się u niemowląt. Za kilka dni odbiorę Zuzankę i będziemy już zawsze razem. Jak bardzo się myliłam... Kilka rzeczy zwróciło moją uwagę, ale zapewnienia pielęgniarki uśpiły moją czujność Po dziesięciu dniach przyjechałam z mamą po córeczkę. Może trudno w to uwierzyć, ale nic wtedy nie wzbudziło moich podejrzeń. To były inne czasy – teraz matki mają wiele dni i godzin, żeby leżąc wspólnie ze swoimi niemowlętami, studiować ich buźki, uczyć się na pamięć dołeczków w policzkach, całować po milion razy włoski....