Mamo, nie bądź kwoką, wyjdź w końcu z domu! Sama!

Mamy to do siebie, że ciągle kwestionujemy to, czy jesteśmy dobrymi matkami. Nieważne, czy wychowujemy dzieci z ich ojcem, z całą rodziną, z całą wioską, czy samodzielnie – oczywiście wiemy już, że idealnych rodziców nie ma (i dobrze!) i że wystarczy być wystarczająco dobrymi matkami , ale i tak w tyle głowy kołacze pytanie: czy na pewno jestem dobrą mamą? W przypadku samotnej mamy jest jeszcze trudniej, bo rzeczy, które ciągle słyszy od "życzliwych" , nie ułatwiają życia. Ale nie martw się, jesteś świetną mamą, jeśli: 1. Jesteś pewna swojej drogi I to nie znaczy, że musisz być absolutnie przekonana, że każdy twój wybór jako matki jest właściwy. Wystarczy, że wiesz, że twoje decyzje dotyczące dziecka są przemyślane i podejmujesz je z myślą o jego dobru. Wątpliwości są częścią naszego życia, dlaczego miałoby być inaczej w przypadku macierzyństwa? 2. Nie patrzysz na siebie oczami innych ludzi Przyznajmy sobie szczerze: nieprzejmowanie się opiniami innych ludzi jest bardzo trudne i nie mam pewności, czy komukolwiek udaje się to w 100 proc. A jednak, jeśli przynajmniej starasz się nie brać sobie do serca tego, co mówią inni, możesz sobie pogratulować sukcesu. 3. Troszczysz się o siebie bez poczucia winy Znasz to powiedzenie: szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko. I co z tego, skoro dni nie są z gumy i ciągle brakuje na wszystko czasu? Jest tyle ważniejszych rzeczy do zrobienia, niż wyrwanie chwili tylko na własne przyjemności. Czy jeśli poprosisz kogoś, żeby od czasu do czasu zaopiekował się twoim dzieckiem, kiedy ty idziesz do fryzjera, kosmetyczki lub umawiasz się na wino z przyjaciółką, to czujesz się winna? Nie? To świetnie, bo nie powinnaś! Tak trzymaj!  4. Ogarniasz Pamiętanie o wszystkim, kiedy pracujesz i wychowujesz dzieci nie jest łatwe: te wszystkie rachunki do zapłacenia, składki szkolne i przedszkolne, zebrania, wizyty u...

Pozwólcie, że dla przykładu opiszę wam mój wczorajszy poranek . Poniedziałek, początek tygodnia. Starsze dziecko obudziło się w złym humorze. Konsekwentnie odmawiało współpracy, a kiedy w końcu pożegnaliśmy się w szkolnej szatni, mieliśmy już za sobą dwie czasochłonne sceny, morze gapiów i spóźnienie. Gdy dobiegłam do przystanku, autobus właśnie odjeżdżał. Kolejny nie przyjechał wcale, czekałam więc z młodszym dziecięciem przez 20 minut na następny, marznąc i nerwowo patrząc na zegarek. Poziom energii -1000, bo wszelkie histeryczne akcje moich dzieci skutecznie mnie jej pozbawiają.  Po odstawieniu młodszego do przedszkola uciekł mi kolejny autobus (czy muszę dodawać, że byłam już spóźniona do pracy?), żeby więc uniknąć czekania na przystanku przez kolejne 10 minut na autobus, który przyjedzie lub nie, pobiegłam na metro. Gdy tylko wysiadłam z pociągu i przebiłam się przez tłum na stacji Centrum, zadzwonił mój telefon. Szkolna pielęgniarka! Dziecko chore . Wracam. 1,5 godziny od pożegnania w szatni, 2 metra i jeden autobus później, przekręcam zamek w drzwiach mieszkania, chore dziecko u mojego boku. Przynajmniej znam powód  jego kiepskiego nastroju rano, za to mój nastrój w tym momencie wypada pominąć milczeniem. Ale sami widzicie: bycie rodzicem w takie dni nie jest miłą igraszką . To samo dotyczy dni, kiedy: 1.    Jesteś chora Chora czy nie, dzieckiem trzeba się zająć. Jeśli więc akurat nie masz nikogo do pomocy, zbijasz gorączkę, ignorujesz dreszcze i robisz dziecku zupkę, zmieniasz pieluszkę i próbujesz nie zemdleć.  2.    Trzeba się spieszyć  Poranne zorze (dziecięcy płacz/budzik/mała stopa na twarzy) budzą nas ze snu i nie ma czasu na powolne przecieranie powiek, dosypianie, rozkoszne rozciąganie się w łóżku , tylko trzeba od razu zerwać się na nogi (obie, z duża troską, by nie zacząć od lewej) i ogarnąć rodzinę przed...

Zapamiętałam na zawsze ten wiosenny dzień . Moi uczniowie pochylali wtedy głowy nad testem. Tylko nie Bartek. Jak zwykle, uporał się z nim wcześniej i jak zwykle doskonale. Patrzył mi w oczy, kiedy zabierałam od niego zeszyt. Otworzyłam i mało nie krzyknęłam ze zdziwienia. W środku leżała zasuszona róża , piękna pocztówka, a na niej napisany był wiersz. O mnie. O mojej urodzie, o mojej mądrości, o moim wdzięku. Zaraz, co on napisał pod wierszem? "Pani Małgosiu, chciałbym zaprosić panią na kawę". – Bartek, zostań po lekcji . Muszę z tobą porozmawiać. Bartek wpatrywał się we mnie zachwyconym wzrokiem, kiedy robiłam mu wymówki. – Co ty sobie myślisz? Nie jestem twoją koleżanką , tylko nauczycielką. Nauczycielka nie umawia się z uczniem na kawę . Nieładnie z kogoś żartować. – Pani Małgosiu, ja nie żartuję. Od dawna mi się pani podoba. Ogromnie. Ciągle o nim myślałam Nie poszłam z Bartkiem na kawę, ale ciągle o nim myślałam . Jak na mnie patrzy. Jaki jest przystojny i zdolny, jak szybko opanował podstawy angielskiego. Mój uczeń chyba wyczuł moje myśli, gdyż miłosne wiersze i zasuszone kwiaty nadal znajdowałam w jego zeszycie. Kiedy na moje imieniny posłaniec przyniósł mi ogromny bukiet róż od Bartka , skapitulowałam. Poszliśmy do kawiarni. – Bartek, dziękuję. Kawa wspaniała, lody też. Ale zrozum, że nie możemy się spotykać, tłumaczyłam ci, dlaczego. No i jestem przeszło osiem lat od ciebie starsza. – Pani Małgosiu, jakie to ma znaczenie? Niedługo przestanie być pani moją nauczycielką, jesteśmy oboje ludźmi dorosłymi. Wiem, że i ja się pani podobam, niech pani nie zaprzecza, mam oczy. Byłam w nim zakochana Trafił w samo sedno. Co robi, jak wygląda, jak świetnie się uczy, co będzie, kiedy skończy prowadzony przeze mnie kurs angielskiego . Byłam w nim zakochana. Wreszcie przyznałam się do tego przed sobą. Przed Bartkiem też....