W ten sposób krzywdzisz dziecko. Dlaczego wciąż to robisz?

Stale rośnie liczba zalęknionych dzieci, podobnie jak i dorosłych, którzy stale czegoś się boją. Psychologowie twierdzą nawet, że staliśmy się społeczeństwem lękowym. Nadmiar złych wiadomości oraz widmo niewesołej przyszłości powodują, że ciągle się boimy. W takiej atmosferze wychowuje się młode pokolenie. Badania psychologiczne wykazują, że 20 proc. dzieci w wieku szkolnym często przeżywa silne lęki. Kiedy zostaje przekroczona „zdrowa” dawka emocji tego rodzaju i maluch boi się tak bardzo, że to uczucie paraliżuje go, odbiera mu spokojny sen, radość życia, ochotę do poznawania świata? Czy można pomóc dziecku przeżywającemu lęki? Lęk czy strach Te dwa uczucia nie są tożsame, chociaż mówimy, że się boimy, zarówno kiedy przeżywamy strach jak i lęk. Strach przeżywamy w sytuacji realnego zagrożenia. To wrodzona, instynktowna reakcja na grożące obiektywne niebezpieczeństwo, która przygotowuje cały organizm do obrony lub ucieczki (np. przed bólem, ogniem; drapieżnymi zwierzętami i innymi poważnymi zagrożeniami). Strach mobilizuje do działania obronnego, nie jest więc uczuciem jednoznacznie negatywnym, bo często pozwala ocalić życie czy zdrowie. Lęk to szczególna forma strachu. Ten stan emocjonalnego niepokoju pojawia się jako reakcja na zagrożenie, którego źródło nie jest dokładnie znane, a sygnały niebezpieczeństwa często są irracjonalne. Występuje on zwłaszcza w sytuacjach oczekiwania i niepewności, gdy nie mamy kontroli nad tym, co się dzieje. Dziecko nie jest w stanie odróżnić zagrożenia rzeczywistego od irracjonalnego, więc lęk i strach w gruncie rzeczy przeżywa tak samo. Dlatego strach przed utratą rodziców może być dla malucha równie silny i rzeczywisty jak lęk z powodu smoka czającego się pod łóżkiem. Jak reagować Każdy rodzic odczuwa instynktowną potrzebę chronienia swoich dzieci przed wydarzeniami, które mogą...

Jeśli nie chcesz skrzywdzić swojego dziecka po rozwodzie, musisz odłożyć na bok niechęć do byłego męża. To warunek, który trzeba spełnić – nie ma sposobu na jego ominięcie.   Zebraliśmy rady od dorosłych osób, których rodzice rozwiedli się, kiedy oni byli dziećmi.  Pamiętaj, że te rady dotyczą zarówno matek, jak i ojców – jeśli to twój były mąż zachowuje się w któryś z opisanych sposobów – interweniuj. Oto czego nie należy robić, żeby nie skrzywdzić dziecka po rozwodzie: Nie płacz przy dziecku po rozwodzie Cierpisz, jesteś załamana, najchętniej zwinęłabyś się w kącie i nigdy z niego nie wyszła. Nie możesz powstrzymać łez. Czujesz się zraniona, oszukana, porzucona i myślisz, że twój świat się zawalił i już nigdy się nie pozbierasz. Masz prawo do tych emocji i masz prawo do ich przeżywania. Jest jednak jedno ALE : płacz do woli przy przyjaciołach, w samotności, przed terapeutą, a nawet panią w piekarni, ale pod żadnym pozorem nie miej chwil załamania przy dziecku! Płacząca niekontrolowanie matka, która nie może złapać oddechu od szlochów, to dla dziecka przerażający widok. Budzi ogromny strach, to zbyt duży ciężar dla dziecka. Nie rób mu tego. Po rozwodzie nadal jesteście rodzicami  Kiedy rozwodzą się bezdzietne pary, ich drogi rozchodzą się i łatwiej jest znaleźć równowagę po rozstaniu. Jeśli macie dzieci, rozwód jest tylko częściowym rozstaniem. Możecie się rozwieść, ale pozostaniecie rodzicami waszego dziecka i – czy tego chcecie czy nie - będziecie ze sobą w tym sensie związani na zawsze. Będziecie musieli utrzymywać ze sobą kontakt, a to bywa bardzo trudne, zwłaszcza kiedy rozstaniu towarzyszyły złe emocje, nie było ono wspólną decyzją, ktoś zachował się źle, ktoś cierpi itd. Jednak jeśli chodzi o wychowywanie dziecka po rozwodzie , musicie wypracować wspólny front. Dziecko po rozwodzie potrzebuje silnych...

Nie ma jednej recepty, jak wychować dziecko. Jednak to, co dziś w malca „włożysz”, „wyjmiesz” po latach. Ważne jest nie tylko to, co do niego mówisz, ale przede wszystkim, jak postępujesz. Bo dziecko – jak mówił amerykański psycholog i psychoterapeuta dr Thomas Gordon (autor słynnego „Wychowania bez porażek”) – kieruje się prostymi zasadami: „Powiedz mi, a zapomnę, pokaż, to zapamiętam, pozwól mi zrobić, a zrozumiem”. Każdy z nas, rodziców, popełnia błędy . Często w dobrej wierze (albo w złości) zdarza się nam powiedzieć do malca: „Antek robi to lepiej niż ty”. Podświadomie chcielibyśmy, by nasze dziecko było lepsze od innych, czymś się wyróżniało. Jeśli jednak bardziej niż być dumni, chcemy, by czuło się ono kochane, to warto – nie tylko w Dzień Dziecka – przemyśleć, jaki wpływ na nie ma to, co i jak do niego mówimy. I co robimy. 1. Uważnie wsłuchuj się w dziecko  - Dziecko akceptowane uczy się kochać. Niemowlę mówi do ciebie swoim zachowaniem. Reaguj na jego potrzeby. Początkowo nie jest to łatwe, bo płacz może informować zarówno o głodzie, jak i o strachu, kolce, zmęczeniu. Błędem byłoby zawsze podawać dziecku pierś (lub butelkę), gdy tylko zacznie płakać. Jedzenie nie rozwiąże przecież problemu, gdy maluch jest zmęczony lub potrzebuje obecności mamy . – Nie zakładaj z góry, czego potrzebuje malec, uważnie słuchaj sygnałów od niego. Ważne, by rodzic był spokojny. Dla dziecka trzeba mieć wiele czasu i cierpliwości , szczególnie w pierwszym roku życia. I reagować na jego potrzeby – mówi Violetta Kruczkowska, psycholog i psychoterapeutka propagująca metodę dr. Gordona.   Wsłuchuj się też w to, co mówi starsze dziecko. Jeśli dwulatek bardzo boi się pływać, nie zmuszaj go do zanurzenia się w basenie. Ale i łatwo nie rezygnuj. Zachęć, by sprawdził, czy woda jest przyjemna. Zapewnij: nikt nie będzie się z...