Obecnie w siłę i kilogramy, ale od początku… Bo początek był najtrudniejszy. Mimo, że ciąża była zaplanowana w najdrobniejszej kresce termometru, to kiedy zobaczyłam je dwie na teście, zaczął się prawdziwy dramat marzeń. Pierwsze, co mi towarzyszyło to niezgoda na ten stan. Zostałam sam na sam z CIĄŻĄ – jej cieniami i strachami; zmarła moja beztroska i zdolność wyobrażania sobie korzystnych dla mnie zdarzeń. Zostałam sama z MACIERZYŃSTWEM, do którego – zdiagnozowałam się szybko, podlewając moją diagnozę suto łzami – jestem przecież niezdolna! A wokół wszyscy się cieszą: Mąż, Rodzina… I ja sama na środku tego karnawału… Później, gdy rozmawiałam z innymi kobietami – wspólniczkami w tych rozczarowaniach, zdziwieniach i wątpliwościach, okazało się, że zdarzyło się to większości z nich. Dlaczego więc do cholery nie mówi się o tym i nie pisze? Żadna sexy mama nie zająknęła się na ten temat… Do diabła z nimi!
Któregoś dnia jednak – zupełna zmiana tonacji uczuć – przyszło zadowolenie, błogość i spokój. A zaraz po nim jego konkurent – turbodoładowanie: chcę więcej, szybciej, już, na teraz! Chcę wszystko, bo mogę wszystko przecież! Jak tę energię wykorzystać, jak spożytkować? Można na przykład upiec wieniec drożdżowy o północy.
Ja dodatkowo stałam się społecznikiem. Jak te marudne babcie, które upominają Cię na poczcie, że za głośno rozmawiasz przez telefon albo wytykają Ci, ze parasolką moczysz ławkę na przystanku autobusowym. Czaiłam się przy miejscu parkingowym dla inwalidów i robiłam awantury tym, którzy zajmowali je bezprawnie. Robiłam też chryje palaczom w toaletach pociągowych. Oberwało się nawet kelnerce w restauracji, która zamiast kremu pomidorowego podała mi zupę pomidorową. Stałam się nieznośna. Na szczęście miałam tego świadomość. Miałam też świadomość, że to daje mi szczęście.
Kolejna sprawa: skłonność do melancholii – nie tylko oglądałam z dziwnie rozochoconym okiem, ale PŁAKAŁAM na „Tańcu z gwiazdami”! Czułam do tych ludzi mnóstwo serdeczności. Ciąża to demoniczny atak na rozum, przetoczenie krwi logice i tortura dla zdrowego rozsądku. Tak.
Wkurzał mnie brzuch, wstydziłam się go, nie podobał mi się, nie polubiliśmy się. Gdy zobaczyłam go ukradkowo wieczorem w lustrze w szafie, zastanawiałam się przerażona, co to za kobieta grasuje o tej porze po mojej sypialni.
No i płakałam, kiedy nie zmieściłam się w ulubioną sukienkę. W tę drugą w kolejności i trzecią też.
Teraz łapię się na tym, że czasem bezwiednie go dotykam i głaszczę, uśmiechając się z pieszczotliwą słodyczą…
Wieczorami mam uczucie rozpychania, jakby to pod osłona nocy On (brzuch) powiększał się, by rano przywitać mnie bardziej okazałym. Jakby był nieśmiały i nie chciał tego robić przy świetle dziennym. Udaje mu się mnie zaskoczyć za każdym razem. I choć nie lubię niekonsultowanych niespodzianek, to te zaczęły mi się podobać.
No i kwestia kolejek: jestem na zakupach, chyba kupię buty. Chociaż… czy ja ich potrzebuję? Nie no, kupię. Wprawdzie są trochę za duże, ale nie ma mniejszych. Jeszcze raz przymierzę. Ok. Biorę! Staję w kolejce. Gdy trafiam do kasy, słyszę: „Ależ Pani nie musiała stać w tej kolejce!”. Zdziwiona zastanawiam się, dlaczego? Jak się kupuje na wyprzedaży, to nie trzeba tu odczekać swojego? A może jak się kupuje za duże buty, to zapraszają od razu do kasy, żeby się przypadkiem nie rozmyślić? Okazuje się, że powód jest znacznie bardziej banalny: CIĄŻA, moja przyjaciółka na zakupach.
Kiedy byłam u innej przyjaciółki, zapytała mnie, czy dziecko już się rusza. Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że nie. "Kaśka, to chyba niedobrze, na tym etapie już powinno. Może coś jest nie tak?". I nagle … kopnęło po raz pierwszy, a potem jeszcze 4 razy. Ewidentnie po to, żeby mnie uspokoić i zapewnić, że wszystko w porządku. Wtedy, jak każda matka o swoim dziecku, pomyślałam: „ Boże! To jest geniusz!” Na takim właśnie etapie jesteśmy.
Dziś na co dzień jestem skopana, dziecko błąka się we mnie marzycielsko, wtedy i ja marzę, zatracona w zapomnieniu, zapale i ożywieniu, które tryska mi z oczu i uśmiechu.
Mówi się, że twarz kobiety w ciąży się zmienia. Mnie też mówią, że coś się stało z moją. Nasycenie szczęściem ją rzeźbi i modeluje, to pewne.
Czy wpadam w słodką histerię? I owszem. Czy mój mąż uważa ją za słodką? Nie jestem pewna…
Czy w funkcjonowaniu mojego umysłu coś nie gra? Tak. Nierzadko postępuję jak wariatka. Ale kocham tę ciążę. Kocham ją za jej nierealność, bo rzeczywiście czasem sama w nią nie wierzę, a czasem mam jej świadomość bardzo wyraźną. Wszystko u mnie jest momentalne, gwałtowne i nieciągłe. I to jest piękne!
Czy ciąża mnie obciąża? Nie. Tylko badanie glukozy.
Zajrzyj też na: wybierzstrone.com.pl
Macierzyństwo cz. 1 Na własnej skórze doświadczyłam, że macierzyństwo to ciężka praca. Prawdopodobnie najcięższa, jaką kiedykolwiek miałam, a w dodatku ten etat trwa do końca życia. Nie wiem jak Wy, ale ja nie miałam ambicji zostać pastelową mamusią z reklamy. Mimo to, rzeczywistość i tak mnie zaskoczyła. Syn tak szczelnie wypełnił moje życie, że z trudem przypominam sobie samą siebie z tamtego okresu. Oglądam na zdjęciach młodą dziewczynę w ciąży, potem z maleńkim dzieckiem i próbuję z nich ułożyć obraz osoby, którą byłam. Ale już nią nie jestem. Od września 2009 jestem kimś zupełnie innym - matką. Matki wzloty i upadki Od tamtej pory stałam się podwójna. Nie w sensie fizycznym, bo wagę akurat zgubiłam szybko, karmiąc piersią często i długo. Stałam się odpowiedzialna za drugiego człowieka i odtąd, cokolwiek robiłam, musiałam mieć na uwadze mojego syna. Nawet, gdy wychodziłam gdzieś bez niego, cały czas miałam go gdzieś z tylu głowy. Szłam na zakupy - wracałam z nową porcją ubranek... dla niego. Szłam na kawę, wracałam z książeczką... dla niego. Dość późno odważyłam się pójść z nim do sklepu czy kawiarni. Bałam się, że... dziś właściwie sama nie wiem czego. Muszę przyznać, że przez większość czasu byłam po prostu przestraszona własnym macierzyństwem. Nie wiedziałam wtedy, że niemowlę można zabrać wszędzie, gdzie się chce, nie wdając się z nim w dyskusje. Dopiero wyprawa z dwulatkiem czy trzylatkiem jest skomplikowana. Np. śpieszyłam się gdzieś, a syn akurat chciał przewracać psią kupę patykiem, przy okazji wysmarował nią swoje i moje buty, za nic w świecie nie chciał wsiąść do wózka, więc musiałam go nieść, jednocześnie pchając wózek, a psia kupa trafiała z jego butów na moją sukienkę. Takich sytuacji przeżyłam na pęczki, ale przy tym wszystkim dałabym się za niego pokroić. ...
Miałam 22 lata, przeprowadziłam się do chłopaka, którego poznałam przez internet. Mieszkaliśmy ze sobą cztery miesiące i stało się. Dziewczyna, która nie mogła mieć dzieci (podejrzenie zespołu policystycznych jajników - PCOS), zaszła w ciążę. Ciąża przebiegała bardzo dobrze, jedynie lekarz prowadzący ciążę uważał, że płód jest za mały . Robili mi przepływy, ale wszystko było ok. Mimo to przejmowałam się tym, że dzieciątko jest za malutkie, że ma mały brzuszek, krótki kręgosłup... Zresztą, ja też nie czułam się najlepiej – miałam straszne bóle kręgosłupa , piersi. Pojawiły się też (standardowo, jak u wszystkich kobiet) rozstępy na ciele. Czułam niepokój Zbliżał się termin porodu , który był wyznaczony na 8 marca. Dwa dni przed tym terminem wybrałam się do mojego lekarza, by upewnić się, czy wszystko jest ok. Poszłam w ramach kasy chorych, mimo że przez całą ciążę chodziłam do niego prywatnie. Nie zbadał mnie , powiedział, że jeśli nie urodzę do 12 marca, mam do niego przyjść... oczywiście na prywatną wizytę. Wróciłam do domu. 8 marca nie mogłam spać z powodu niepokoju: nie czułam ruchów dziecka , mimo że masowałam brzuch przez całą noc. Nad ranem mój mąż postanowił zawieźć mnie do szpitala. Intuicja podpowiadał mi, że dzieje się coś złego. Nie myliłam się. W szpitalu W szpitalu podłączyli mnie pod KTG, później zrobili badanie USG . Okazało się, że moje dziecko nie ruszało się, tętno zanikało, a serce ledwo biło... Myślałam, że umrę z rozpaczy. Strasznie płakałam i bałam się. W ciągu 5 minut byłam już na sali operacyjnej przygotowana do cesarskiego cięcia . Po 40 minutach było już po wszystkim. Moja córka była bardzo słaba – w pierwszych minutach życia dostała 2 punkty w skali Apgar, a po 10 minutach – 9 punktów. Mała miała zapalenie płuc, problemy z oddychaniem – trzeba było ją...
Moja historia pewnie jest jak setki innych... ale jednak wyjątkowa. Mam zaledwie 18 lat. To nie jest tak, że dziecko to był kaprys. Jestem odpowiedzialna, mam narzeczonego i jestem na etapie kończenia szkoły. W zeszłym roku w marcu, zaszłam w ciążę . Byliśmy wniebowzięci! Pomimo drobnych problemów naprawdę nasze szczęście nie znało granic. Wszystko było w porządku, z wielką przyjemnością chodziłam do lekarza, dbałam o siebie, robiłam wszystko tak, jak powinnam. Mała fasoleczka rosła i rosła. Przeczytaj: 12 rad na początek ciąży Na początku ciąża przebiegała prawidłowo O ciąży dowiedzieliśmy się mniej więcej w 5. tygodniu. Od razu poszłam do ginekologa . Na USG coś już było widać :-) Początkowe badania wychodziły dobrze. Nic nie wskazywało na to, aby miało się coś złego stać. Na 14 lipca miałam wyznaczone upragnione USG , na którym mogłam wreszcie wyraźnie zobaczyć mojego dzidziusia. Byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie. Ciut wcześniej (3 lipca) mój narzeczony obchodził urodziny. Pamiętam to jak dziś... Naszykowałam wszystko. Jako prezent chciałam podarować mu pierwsze ubranko kupione dla naszej pociechy. Niepokojące objawy Czekałam z urodzinową niespodzianką na ukochanego. Korzystając z toalety, dostrzegłam na bieliźnie dosłownie kropelkę krwi. Miałam złe przeczucie. Po konsultacji z mamą zadzwoniłam na pogotowie . Zabrano mnie na badania. Aż 4 godziny czekałam w kolejce. W końcu lekarz wykonał USG i stwierdził, że płód obumarł 6 tygodni wcześniej (a ja byłam wtedy w 12. tygodniu ciąży). Byłam przerażona , załamana, wylałam morze łez. Mimo wszystko staraliśmy się jakoś żyć. Najgorsze były te urodziny... najgorszy dzień w życiu. Zobacz: Jakie badania zrobić po poronieniu? Nowa nadzieja po stracie ciąży Podczas wizyty kontrolnej u ginekologa usłyszałam, że możemy starać się o dzidziusia po pierwszej...
