A moje dziecko to już potrafi...! Twoje nie? - Skończmy z porównywaniem!

Słodkie ubranka dla niemowlaka albo stylowe ciuchy dla kilkulatka – kiedy zostajemy mamami otwiera się przed nami odzieżowy raj w wersji mini. Czy Wy też uwielbiacie przeglądać takie miniaturowe stroje? Dla Agaty Legan ubieranie dziecka to jednak trochę coś więcej niż buszowanie w innym dziale sklepowym. Jako jedna z pierwszych założyła – już cztery lata temu – blog o modzie dziecięcej. Z pięknymi zdjęciami (modele to dwaj synowie Agaty!) i ciekawymi wpisami, niekoniecznie zresztą modowymi. Kiedyś Agata myślała, że będzie przede wszystkim pisać wiersze – wydała nawet dwa tomiki z poezją. Potem odkryła, że woli prozę: opowiadania i powieści – w jej szufladzie znalazłoby się już kilka książek. Teraz, kiedy jej synowie są jeszcze mali, Agata skupia się głównie na pisaniu do czasopism i pisaniu bloga, bo jak mówi: to blogowanie daje największe możliwości bliskiego kontaktu z czytelnikami, i dyskusji . Z zawodu: dziennikarka. Z pasji: blogerka . Z miłości: mama. Zajrzyjcie na jej blog: jjandthebear.blogspot.com – polecam! Cztery lata temu nie było ani szafiarek, ani blogów z modą dziecięcą. Byłaś jedną z pierwszych mam, która zaczęła o tym pisać. Skąd pomysł? Kiedy urodził się J.J., notorycznie słyszałam, że przesadzam w kwestii jego ubioru i wyglądu. Że za często go przebieram, że niepotrzebnie zwracam uwagę na to, jak wygląda. Często mamy, które same wyglądały jak spod igły, mówiły do mnie, że przecież dziecko może chodzić w poplamionych ubrankach, „bo to tylko dziecko”. Nie zgadzam z takim sposobem patrzenia na dziecko w ogóle. Dla mnie dbanie o jego wygląd to wyraz szacunku, po prostu. Z tej niezgody zaczęło się blogowe pisanie. Poza tym to naprawdę wdzięczny temat, ciuszki dziecięce są przecież bardzo piękne, chyba się zgodzisz? Jasne, że się zgodzę. Jednak uroda ciuszków swoją drogą, a blogowanie o modzie swoją. Blogerki...

Kilka lat temu na badaniu ginekologicznym usłyszałam, że mogę mieć duże problemy z zajściem w ciążę . Lekarz zaproponował mi dodatkowe badania, które miały potwierdzić jego diagnozę. Miałam zgłosić się do kliniki. Jednak odwlekałam tę wizytę; może dlatego że nie myślałam jeszcze o dziecku. Będę mamą Poznałam fantastycznego chłopaka. Po trzech latach znajomości zaręczyliśmy się. Nie ustalaliśmy jeszcze konkretnej daty. Pewnego dnia dziwnie się poczułam, później zaczęłam wymiotować . Pomyślałam: "Coś się dzieje!". Jeszcze tego samego dnia umówiłam się na wizytę do lekarza. Pojechałam sama, bo mąż – jeszcze wtedy narzeczony – pracował w jednostce wojskowej w innej miejscowości. To co usłyszałam było dla mnie ogromną niespodzianką: " Jest pani w ciąży ". Szok! Nie mogłam w to uwierzyć: "Ja w ciąży?". Lekarz potwierdził i zapytał: "Słyszy Pani? To bicie serduszka... a to bicie drugiego serduszka. Będzie miała pani bliźnięta ". Wydusiłam z siebie: "O matko! Bliźniąt?!". Po wyjściu od lekarza zadzwoniłam szybko do Przemka. Po trzech godzinach był u mnie. Gdy powiedziałam mu, jakie mam dla niego niespodzianki, cieszył się, jakby wygrał złoty los na loterii . W ogóle się tego nie spodziewaliśmy! Po czterech miesiącach na kolejnym badaniu USG okazało się, że będziemy mieć parkę – dziewczynkę i chłopczyka. Pomyślałam: "Tyle szczęścia naraz. Córka i syn za jednym razem – marzenie!". Nasze rodziny bardzo się cieszyły. Dostaliśmy mnóstwo prezentów w dwóch kolorach: różowym i niebieskim. Jestem mamą To było 24 sierpnia, o 2.00 nad ranem. Obudziłam mojego męża, mówiąc: "Przemek coś się dzieje; cieknie ze mnie!". Postanowił, że zabierze mnie do szpitala. Na miejscu byliśmy w ciągu 20 minut. Martwiłam się, bo termin porodu miałam dopiero za miesiąc. Od razu zabrano mnie na porodówkę . Położyli... Po 22 godzinach...

Dorośli, zwłaszcza starsze panie, bywają bardzo wylewni. A to pogłaszczą po główce cudze dziecko , a to chwycą je za rączkę , która chwilę później powędruje do buzi.  Czasem posuwają się dalej, np. próbują dać buziaka , szczypią w policzek, połaskoczą po brzuszku... Niektórym mamom to nie przeszkadza, a innym owszem, i to bardzo. Na przykład  Kamili.  I wielu mamom, które znam.  Ja też tego nie znosiłam. – Ludzie pytają czy mogą pogłaskać psa, a cudze dziecko głaszczą bez pytania! – irytuje się moja znajoma, Magda.  Innej koleżance, Iwonie,  w takich sytuacjach włącza się  instynkt lwicy . – Jestem gotowa bronić córeczki, zwłaszcza, że ona nie cierpi być dotykana przez obcych . Zwyczajnie się ich boi – mówi Iwona.  Nie ma ochoty w kółko odpowiadać  na pytania "A co ona taka niedotykalska?" Wolałaby raczej wiedzieć, dlaczego głaszczący uważają, że mają prawo jej "dotykalskość" testować. Przeczytaj także: "Nie karmić Kuby" czyli nie częstujcie mojego dziecka słodyczami Dotykanie cudzych dzieci – dlaczego ludzie to robią? Wygląd niemowlęcia (małego dziecka też) sprawia, że ma się ochotę wziąć je w ramiona. Duża okrągła główka,  ogromne oczy, nos jak guziczek, niezdarne ruchy to cechy które tworzą tzw. schemat dziecięcości . Jak dowiedli naukowcy, natura zaprogramowała nas tak, że istoty młode i nieporadne budzą w nas pozytywne uczucia: odruchową przychylność, czułość, potrzebę chronienia ich przed światem. Słodki wygląd jest jak transparent „Jestem fajny! Zaopiekuj się mną! Nie rób mi krzywdy!” .  Ale czy to wystarczający powód , żeby zawsze ulegać impulsom , zwłaszcza jeśli tego dziecka nie znamy? Może wystarczy ograniczyć się do uśmiechu i ciepłego słowa ? Wiem, że ludzie dotykają dzieci z życzliwości . Wiem, że nie mają złych intencji, że okazują w ten...