Najbardziej wzruszające 2 godziny życia – film, który poruszy każdą matkę

Mam na imię Asia, mam 28 lat, mieszkam w Sieradzu. Moja opowieść zaczyna się w listopadzie w dniu, w którym zrobiłam test ciążowy. Miałam mieć miesiączkę, ale nie pojawiła się. Jechałam do apteki po lekarstwa dla mojej mamy (chorowała na raka), więc przy okazji kupiłam test ciążowy. W pracy go zrobiłam – wyszły dwie kreski. Z radością zadzwoniłam do mojego męża. Była taki szczęśliwy. Wieczorem po pracy poszłam do mojej mamy. Była zmęczona, ale pomyślałam, że taka wiadomość nie może czekać. „Mamusiu, zostaniesz babcią!” – powiedziałam. Tak bardzo się cieszyła ze mną. Przez chwilę pomyślałam: „Czy dożyjesz mojego rozwiązania?”. Strach ma wielkie oczy Mijały dni i tygodnie. W styczniu była ładna pogoda, więc poszłam na spacer. Gdy wróciłam, zaczął mnie boleć brzuch, więc wzięłam no-spę. W nocy obudził mnie bardzo silny ból . Mąż zawiózł mnie do szpitala. Bałam się, że tracę dziecko. Na szczęście okazało się, że jego serduszko bije, a moje dolegliwości spowodowane są niedoborem magnezu. Podłączono mi kroplówkę. Po trzech dniach mogłam wrócić do domu. Mamusiu, co się z tobą dzieje? Miałam sporo energii, w czasie ciąży jeździłam z mamą do Łodzi na chemioterapię. Wszystko tak dobrze się układało. Niestety 1 lipca podczas odwiedzin u mamy, usłyszałam: „Asia, krew mi leci”. Byłam przerażona. Krwotok był ogromny. Ale nie zemdlałam, tylko zaczęłam działać. Położyłam mamę na podłodze, następnie zadzwoniłam po karetkę, po brata mamy, który mieszkał niedaleko, oraz do męża. Gdy czekałam na pomoc, myślałam, że to moje ostatnie chwile z mamą, ale nie chciałam przy niej płakać. Gdy przyszedł wuj, zastąpił mnie i uciskał mamie ranę, ja tymczasem pobiegłam, by poczekać na karetkę i wskazać im drogę.   Ekipa ratunkowa zabrała mamę do szpitala, z mężem pojechaliśmy za nimi. Mnóstwo myśli kłębiło się...

Pierwsze dziecko - Maję - urodziłam siłami natury. Była zdrowa i piękna, ważyła ponad cztery kilogramy i mierzyła 56 cm.  Z drugą ciążą nie było żadnych problemów, do momentu, gdy podczas wizyty u ginekologa usłyszałam: "Niestety serduszko przestało bić". Nie pamiętam, jak wyszłam w tego gabinetu i jak dojechałam do domu. Przez pół roku płakałam i miałam żal do całego świata .  Trzecia ciąża Postanowiliśmy, że na razie nikomu o niej nie powiemy , tak na wszelki wypadek, poczekamy do Wigilii - będę wtedy w 13. tygodniu ciąży. Dwa dni przed świętami wybraliśmy się na przedświąteczne zakupy . Nagle poczułam, że się ze mnie leje. Wszędzie była krew : na siedzeniu w samochodzie, na ubraniu... Zrobiło mi się słabo. Myślałam: "Boże, znowu straciłam dziecko". Mąż zawiózł mnie do najbliższego szpitala. Kazali czekać, bo - jak się okazało - nie mieli ginekologa. Pojechaliśmy do drugiego szpitala. Badanie. " Z dzieckiem wszystko w porządku . Nie widzę źródeł krwawienia. Może to jakieś naczynko?" - powiedział lekarz. Odetchnęłam z ulgą. Później okazało, że to łożysko się odkleja . Muszę leżeć. "To dopiero 13. tydzień, ale wytrzymamy. Kruszynko, bądź dzielna" - powtarzałam w duchu.  Przeprowadziliśmy się do rodziców , bo tak będzie łatwiej. Przecież jest jeszcze Maja, która potrzebuje dużo uwagi i opieki.  Tak trudno leżeć, ale damy radę Leżenie było ciężkie. Wyznaczałam sobie różne zadania, np. liczenie ruchów dziecka . Chciałam mieć pewność, że wszystko jest w porządku.  W lutym krwawienie ustąpiło, ale ja nadal mam leżeć. Termin porodu wyznaczony na 27 czerwca. Damy radę. Kwiecień. Zaczynam powoli się ruszać. W 36. tygodniu ciąży myję okna i zmieniłam firanki w całym domu. 13 czerwca - nasza czwarta rocznica ślubu i zarazem ostatnia wizyta u lekarza prowadzącego ciąży . "To co, kiedy rodzimy?"...

Czasem powikłania w trakcie ciąży stanowią tak duże zagrożenie dla dziecka i mamy, że lekarze decydują o wcześniejszym jej zakończeniu. W takich sytuacjach, choć jest za wrześnie na poród, lekarze dają więcej szans na przeżycie dziecka poza łonem mamy. Tak było z maleńką Hannah Bella Rodriguez, która urodziła się aż 13 tygodni przed planowanym terminem. Nadzieja umiera ostania Latem tego roku mama dziewczynki - Pena trafiła do szpitala. Serce dziecka biło coraz słabiej i lekarze zdecydowali się na przyspieszenie porodu. Hannah przyszła na świat za pomocą cesarskiego cięcia w 26. tygodniu ciąży . Była tak maleńka, że mieściła się na dłoni dorosłego człowieka. Ważąc zaledwie 0,45 kilograma miała niewielkie szanse na przeżycie, ale zadziwiła cały świat i dała nadzieję innym rodzicom. Na początku października dziewczynka po 104 dniach spędzonych w szpitalu nareszcie wyszła do domu. Obecnie waży 2,4 kilograma i rozwija się prawidłowo. Jest pod stałą opieką lekarzy. Pena jest bardzo wdzięczna za wszystko, co lekarze zrobili dla jej dziecka. Było dużo łez, stres i lęk, ale nigdy nie straciła nadziei. Kobieta podczas konferencji prasowej podziękowała personelowi, który okazał jej rodzinie bardzo dużo wsparcia. Wbrew statystykom Dane dotyczące skrajnych wcześniaków są bezlitosne. Noworodki ważące 400 gramów mają tylko 25 procent szans na przeżycie i około 7 procent szans na rozwój bez przewlekłego uszkodzenia mózgu. Takie niezwykłe historie pokazują jednak, że te maluszki mają ogromną chęć życia i potrafią walczyć, jak mało kto. Choć Hannah urodziła się w 26. tygodniu ciąży była wielkości 22-tygodniowego dziecka. Lekarze byli w szoku widząc jej wolę walki. Źródło: nbcnewyork.com Zobacz także: Gdy się urodził, ważył zaledwie tyle, co puszka Coca-Coli Lepiej urodzić dziecko w 7 czy w 8 miesiącu? Z wcześniakiem w...