Zmarł w ramionach mamy po dwuletniej walce z nowotworem

Haley i Jb Parke pobrali się trzy lata temu. Rok po ślubie na świat przyszedł ich synek, a na początku tego roku para dowiedziała się, że spodziewają się kolejnego dziecka. Niestety niemalże jednocześnie okazało się, że Jb ma raka. Rokowania nie były najlepsze, zakładały jedynie kilka miesięcy życia. Jednak na trzy tygodnie przed terminem porodu para dowiedziała się, że stan Jb jest tak ciężki, że mężczyzna może nie doczekać narodzin synka. Tylko kilka dni 28 listopada stan mężczyzny nagle się pogorszył. Kilka dni po przyjęciu do szpitala lekarze poinformowali parę, że zamiast 6 miesięcy, mężczyzna ma przed sobą najwyżej kilka dni życia. Ponieważ Jb mógł umrzeć w każdej chwili, para poprosiła lekarzy o przyspieszenie porodu, by mężczyzna przed śmiercią miał szansę poznać synka. Choć zdawali sobie sprawę, że maluch może nie być jeszcze gotowy na przyjście na świat, to chcieli spełnić marzenie mężczyzny. Personel szpital postanowił zrobić wszytko, by pomóc parze.  Koniec i początek Początkowo lekarze próbowali wywołać poród, niestety nie postępował on zbyt szybko. „Zespół lekarzy wszedł do mojego pokoju w czwartek rano z wiadomością, że stan Jb szybko się pogarsza i zostało mu najwyżej kilka godzin. I albo zrobimy cesarskie cięcie natychmiast, albo Jb nie będzie miał możliwości poznać swojego syna” – napisała na Facebooku Haley, opisując poruszającą historię swojej rodziny. 20 minut później chłopczyk był na świecie. Zdrowy, z pełni rozwiniętymi płucami, ważący 3300 g i mierzący 51 cm, mógł poznać swojego tatę. Lekarze i pielęgniarki ze łzami w oczach szybko przetransportowali maluszka na oddział intensywnej terapii. Chłopczyk został położony na klatce piersiowej ojca. Po założeniu szwów kobieta także została przetransportowana do sali męża, by mogli wspólnie spędzić ostatnie chwile. „Ostatnie oddechy...

Kilka lat temu Wojciecha Bojanowskiego dotknęła osobista tragedia. 1 listopada korespondent wojenny zamieścił na swoim profilu filmik przedstawiający rozświetlony zniczami Grób Dziecka Utraconego, w którym spoczywa jego synek. Dołączone do nagrania osobiste wyznanie ojca łamie serce. „Kochaliśmy go” U synka Wojciecha Bojanowskiego wykryto zespół Edwardsa. Ta ciężka choroba genetyczna w 90 proc. przypadków kończy się śmiercią w życiu płodowym. Jednak rodzice postanowili, że będą walczyć o dziecko do końca. „Chociaż nasz chłopiec nigdy nie krzyknął po raz pierwszy i nie było mu dane, żeby rozpłakać się przy porodzie, kochaliśmy go. Miałby dziś 4 lata” , wyznaje tata. Te traumatyczne doświadczenia odcisnęły piętno na psychice dziennikarza, a Bojanowski publicznie wyznał, że po śmierci syna cierpiał na depresję. Na szczęście marzenie o rodzinie spełniło się, dziś dziennikarz jest tatą wspaniałego syna Janka.         Wyświetl ten post na Instagramie                       Post udostępniony przez Wojciech Bojanowski (@w.bojanowski) Źródło: onet.pl , viva.pl Piszemy też o: Nie posłuchała lekarzy, którzy twierdzili, że dziecko jest martwe „Syn wtargnął w nocy do naszej sypialni. Przestraszył się nie na żarty, mąż próbował tłumaczyć, że mamę bolały plecy” [LIST DO REDAKCJI] „Zgodziłam się na chrzest, ale religia w szkole i komunia – nie ma mowy! Mąż-katolik szantażuje mnie, że odejdzie” [LIST DO REDAKCJI]

Paweł to była przelotna, letnia miłość. Wpadliśmy na siebie w Sopocie w jakimś modnym klubie. Szybko między nami zaiskrzyło. Tańczyliśmy, popijaliśmy drinki, a w końcu wylądowaliśmy w łóżku. Od tamtej pory byliśmy nierozłączni, aż do… końca lata. Zrobiliśmy badania i w końcu usłyszeliśmy diagnozę. Białaczka Po wakacjach każde z nas ruszyło w swoją stronę. Ja do Poznania, on do Rzeszowa Co prawda wymieniliśmy się telefonami, ale oboje wiedzieliśmy, że więcej się nie zobaczymy. Taka już uroda wakacyjnych miłości. Są namiętne, gorące, ale trwają krótko.   Nie podejrzewałam, że mogę być w ciąży. Do głowy mi to nawet nie przyszło. Regularnie brałam tabletki antykoncepcyjne. No dobrze, może zapomniałam raz czy dwa, ale to jeszcze nie katastrofa. Tak mi się przynajmniej wydawało. Kiedy nie dostałam miesiączki, to nawet specjalnie się nie przejęłam. Myślałam, że to jakieś zaburzenia hormonalne związane ze zmianą klimatu i diety. Dwa miesiące szalałam przecież na wakacjach. W końcu wybrałam się do ginekologa. Byłam pewna, że przepisze mi jakieś leki i odeśle do domu, a on oświadczył, że jestem w dwunastym tygodniu ciąży.   Wyszłam z gabinetu oszołomiona. Usiadłam na najbliższej ławce i próbowałam zebrać myśli. Dziecko? Jak to? Przecież studiuję. A teraz mam zostać matką? I to samotną, bo tatuś beztrosko hula sobie po Rzeszowie. Ta myśl tak mnie dobiła, aż się popłakałam. W pierwszej chwili chciałam nawet zadzwonić do Pawła i powiedzieć, jaką mi niespodziankę sprawił, ale się powstrzymałam. Doszłam do wniosku, że to bez sensu. I co bym usłyszała? Spadaj mała, to nie mój bachor? Radź sobie sama? Prawdę mówiąc, niczego innego się po nim nie spodziewałam. Może gdybyśmy byli parą i łączyło nas głębokie uczucie, to co innego. Ale to przecież była letnia przygoda. Podejrzewałam, że Paweł trzyma...