Koniec powielania stereotypów! Chłopcy mogą okazywać emocje i płakać, a dziewczynki wdrapywać się na drzewa i grać w piłkę nożną. Nieważne czy masz synka, czy córkę – te 7 zdań pytań możesz zadać każdemu z nich!
Wciąż istnieje dziwne przekonanie, że syn musi iść w ślady ojca, a córka musi być taka jak mama. Jednak czy nie bywa tak, że córka odziedzicza charakter po tacie, a ukochany synek ma dołeczki w policzkach po mamie?
Córki raczej nie usłyszą pytania, czy chcą być tak "duże i silne jak tatuś". Zamiast tego słyszą "jesteś piękna jak mamusia". Nie bójmy się powiedzieć córce, gdy upadnie i stłucze sobie kolano, żeby była silna jak tata. Nie ma nic złego w czerpaniu zalet z zachowania obu rodziców!
To jedno zdanie słyszy niemal każdy chłopiec. Nie powinno was jednak niepokoić, gdyby to nie syn, a kilkuletnia córka dumnie naprężyła swój biceps i zapytała, co o nim sądzicie.
Gdy mężczyzna płacze, nawet ten kilkuletni, łatwo może zostać osądzony: przecież faceci nie płaczą! Nie ma nic złego w okazywaniu emocji i uczuć. Jeśli nie mówimy tak córkom to dlatego, że na ich płacz pozwalamy?
Zobacz także: Wyznanie taty: Moje dzieci widzą, że płaczę
Znów brniemy w podział ról ze względu na płeć dziecka. Kobiety nie są zależne od mężczyzn! Każdy człowiek może opiekować się drugą osobą – być dla niej życzliwym, serdecznym i pomocnym. Płeć nie ma żadnego znaczenia.
Drodzy rodzice, dziadkowie, wujkowie – dziewczynki też mogą lubić sport, a chłopcy wcale nie muszą się nim interesować. Każdy tatuś chciałby zobaczyć swojego syna na boisku piłki nożnej, ale dziewczynka może być na nim równie dobra!
Chłopcy bawią się w superbohaterów i słyszą, że są jak Batman, Superman czy Hulk – silni i dzielni. Córki co najwyżej mogą usłyszeć, że są śliczne jak księżniczka Disneya. Czasami każda dziewczynka chce być superbohaterką!
Czytaj także: Łatwiej wychować dziewczynkę czy chłopca?
inspiracja: romper.com
Trudno nie zacząć od pytania o gender. Nadal błędnie odczytujemy to słowo. Gdy dziecko przychodzi na świat, to rodzice zwykle wiedzą, czy urodziła się dziewczynka, czy chłopiec. To płeć biologiczna. Oprócz niej jest jeszcze płeć społeczno-kulturowa, czyli właśnie gender (z ang. płeć). Gdy kobieta jest w ciąży, często odpowiada na pytanie, czy spodziewa się córki czy syna. Te niewinne pytanie jest emanacją oczekiwań społeczeństwa, które płciom przypisuje konkretne role. Zresztą różne badania potwierdzają, że rodzice, gdy dowiedzą się, jakiej płci będzie dziecko, inaczej zwracają się do przyszłej dziewczynki, a inaczej do chłopca. Gender pokazuje, że kobiety nie rodzą się z naturalnymi skłonnościami do sprzątania i gotowania, a mężczyźni – do polowania czy majstrowania w aucie. Te role narzuca nam społeczeństwo. Oczywiście jest część dziewczynek i chłopców, którym to się podoba, ale nie jest tak, że wszyscy chłopcy kochają auta, a wszystkie dziewczynki lubią różowy. To dorośli mówią dzieciom, że mają się tak a tak zachowywać i że taki a taki kolor przypisany jest do danej płci. Zresztą to się zmienia, bo kiedyś niebieski był dziewczyński, a różowy chłopacki. Dzieci tego nie wiedzą, ale szybko od nas to przejmują. Ograniczając dzieciom wybór, działamy na ich niekorzyść. Ma Pani na myśli wybór zawodu? Chętniej uczymy się, gdy mamy motywację, jak coś nas pasjonuje. Jeżeli dziewczynka interesuje się motoryzacją, mogłaby rozwijać się w tym kierunku i w przyszłości zostać np. projektantką samochodów. Jeśli jednak usłyszy, że to zajęcie nie jest dla dziewczynek, to może się zamknąć na to, co ją interesowało. Tak samo jest z chłopcami. Być może dlatego nie narodził się jeszcze drugi Janusz Korczak, bo chłopcy słyszą, że zajmowanie się dziećmi jest niemęskie, to zadanie kobiet. Kto studiuje na kierunkach humanistycznych?...
Kiedy moja córka chodziła do przedszkola, jej nauczyciele mieli problem z tym, że nie jest słodkim dziewczęciem z ciasno zaplecionym warkoczem, bawiącym się cichutko w kąciku misiem i lalką. Zamiast tego była silną indywidualistką, której szybko przypięto łatkę niegrzecznego dziecka. Nie pasowała do schematów. Pewnego dnia jedna z nauczycielek powiedziała do mnie: "Gdyby to chłopiec się tak zachowywał, to byłoby w porządku, ale do dziewczynki to nie pasuje!". Dziewczynki mogą wszystko, a nawet więcej! Nauczycielka mojej córki nie miała racji. Do dziewczynki pasuje wszystko. Dziewczynki mają prawo być sobą, żyć w zgodzie z tym, co czują, co je kręci, co je określa – nie jako przedstawicielki konkretnej płci , ale jako ludzie, jednostki unikalne i pełne wiary w swoje możliwości. To lekcja, która chcę przekazać mojej córce i nigdy ne przestanę naprawiać szkód, które wyrządzają mojej córce ludzie uważający inaczej. Dziewczynka może być skromna, delikatna i nieśmiała. Dziewczynka może być pewna siebie, głośna i silna. Dziewczynka musi żyć w zgodzie z sobą . Jeśli jej nie złamiemy, z tej dziewczynki wyrośnie dorosła kobieta o wysokiej samoocenie, świadoma tego, co potrafi, co czuje i należy jej się szacunek za to, kim jest. "Nie przepraszaj za to, że jesteś sobą!" Na szczęście nie brakuje też ludzi, którzy myślą podobnie. Toni Hammer, blogująca mama, napisała otwarty list do swojej kilkuletniej córki, który następnie zamieściła na Facebooku. List, który powinna dostać każda dziewczynka i jej mama! Same przeczytajcie: "Do mojej córki, nie przepraszaj, kiedy ktoś na Ciebie wpadnie; nie mów: »Przepraszam, że jestem takim ciężarem«. Nie jesteś ciężarem. Jesteś człowiekiem, który myśli i czuje, zasługujesz na szacunek; nie wymyślaj wymówek, dlaczego nie chcesz umówić się z...
Kiedy mówię „ przedszkole ”, myślę „pani Ala”. Pani Ala to przedszkolanka , którą pokochały moje dzieci. To osoba, którą najczęściej prosiłam o rady w sprawach wychowawczych. Jej myślenie i sposób rozmawiania z najmłodszymi przekonywał nie tylko maluchy, ale też ich rodziców i dziadków. Pani Ala pracuje z dziećmi od ponad 40 lat ! Pracowała w placówkach w różnych miastach, w przedszkolach państwowych, założyła też domowe. Teraz pracuje w prywatnym prowadzonym przez jej córkę. Oprócz setek kochających ją wychowanków ma czwórkę dzieci i ośmioro wnucząt. O niej pomyślałam, gdy wybuchła ta awantura wokół gender i przedszkolaków . Przeczytaj koniecznie: Co to znaczy gender? Program o równości „ Równościowe przedszkole ” to program, który wywołał burzę. Dlaczego? Zajrzymy do programu. Czytamy w nim, że wyjaśnia on dorosłym pracującym z dziećmi, jak unikać stereotypów płciowych , jakie przekazy wzmacniać, a jakie osłabiać, na co zwrócić uwagę dzieci, jak dostosować gry, zabawy i ćwiczenia, by nie utrwalać płciowych stereotypów . Co w tym złego? Komu zależy na tym, by stereotypy jednak funkcjonowały? Ja nie lubię stereotypów, nie chcę, by moje dzieci nimi przesiąkały. Ale wróćmy do programu. Jego autorki piszą, że powstał ponieważ „równe traktowanie, szacunek dla równości ludzi, w tym dla równości płci nie jest normą w naszym społeczeństwie”. Dalej zaznaczają, że „program do edukacji przedszkolnej (...) jest nietypową propozycją. Nie można według niego, krok po kroku, prowadzić zajęć dla dzieci przez cały rok. Nie ma też takiej potrzeby”. Reasumując, walczy ze stereotypami, uczy równego traktowania dziewczynek i chłopców. Nikt nie pyta o gender O to, czy w przedszkolu, w którym teraz pracuje moja znajoma, prowadzony jest program „Równościowe przedszkole”,...
