Nawet nie wiecie, jak bardzo ucieszyłam się, że nie jestem jedyna. Czytając komentarze pod listem kobiety, która nazywa nas egoistkami (bo puszczamy dzieci z katarem do przedszkola) – na szczęście nie zabrakło głosów rozsądku. Dowiedziałam się też, że w Wielkiej Brytanii nikt nie robi z tego powodu żadnych problemów. I słusznie. Przecież chore dzieci w przedszkolach były, są i będą. Lepiej patrzeć na to jak na zjawisko pozytywne.
Moja siostra niestety uważa inaczej. Wyobrażacie sobie, że ona izoluje swoją córkę od dzieci tylko dlatego, że panicznie boi się choroby? Nawet nie przyjeżdża z nią na święta, bo tam jesteśmy my z Kubusiem i jeszcze inne dzieci, które na pewno zarażą jej córeńkę. Ta jej mała ma 3 lata i chyba ani razu nie była na placu zabaw. Jak są w sklepie, to nie ma prawa niczego dotknąć. Bawi się wyłącznie ze swoją mamą. Nie powiem, siostra spędza z córką naprawdę dużo czasu i mała jest bardzo mądra, ale… jak tak można?
W dodatku Monika ciągle psika małej rączki płynem przeciwbakteryjnym. Poważnie brała pod uwagę, by nie puszczać jej do przedszkola (bo tam chore dzieci i chore nauczycielki), a potem do szkoły też nie (bo uważa, że nikt lepiej nie wyedukuje jej dziecka niż ona sama). Tylko że z kasą u nich krucho i musiała wreszcie wrócić do pracy…
I, niestety, 1 września jej 3-letnia córka pierwszy raz poszła do przedszkola. Oczywiście od razu zachorowała. A moja siostra wini za to chore dzieci i ich matki „egoistki”.
Oczywiście nasz Kubuś już wiele razy próbował wykorzystać sytuację. Raz wydmuchał nos i: „Chyba jestem bardzo chory, mamo… nie mogę iść do przedszkola”. Szybko jednak uświadamiamy mu z mężem, żeby nawet nie próbował takich numerów. Siedziałby w domu i bawiłby się wesoło, cały czas zapraszając nas do swoich rozrywek, a my nie moglibyśmy pracować (oboje pracujemy zdalnie).
Podobnie z bólem brzuszka. Mogłabym dramatyzować jak moja siostra, ale wiem już, że na te bóle czasem pomaga zwykłe puszczenie bąka. Naprawdę to nie musi od razu oznaczać grypy żołądkowej… Ani innej zarazy, która wykończy pół świata.
I nie chodzi o to, że Kubuś ma być „twardzielem”, bo jest chłopcem. Córkę wychowywalibyśmy tak samo. Poza tym jak ma gorączkę – zostaje w domu. Ma już 5 lat i nieraz bywało tak, że gorączki albo zielonego kataru dostawał w przedszkolu. Wtedy wychowawczyni dzwoni, by odebrać dziecko i po krzyku.
W pierwszym roku przedszkola w domu i tak spędził więcej czasu niż w przedszkolu. Po jesieni i zimie nieco się te choroby uspokoiły – wiosną chorował 3 razy, a latem wcale.
Dziś rano siąkał nosem i… poszedł do przedszkola. Po prostu wczoraj zmokliśmy, jak wracaliśmy od dziadków. Jego katarek NIE JEST wirusowy. I nie uważam, że jest powodem do tego, by teraz robić z jego „choroby” wielkie halo, brać wolne w pracy i w ogóle. Zwłaszcza że na pewno nie będzie w tym przedszkolu jedynym dzieckiem z katarem (kaszlem, bólem brzucha, itd.). I nie zamierzam wariować jak moja siostra. Ani jak inne matki, które myślą, że zmienią świat tylko dlatego, że będą wytykać innym błędy.
Marta „Egoistka” przez wielkie „E”
Na pracę układu odpornościowego wpływa niezwykle wiele czynników. Część z nich jest od nas zależna, na inne – niestety – nie mamy zbyt wielkiego wpływu. Świadczy o tym chociażby fakt, że z pewnym potencjałem odpornościowym po prostu się rodzimy. Tak w skrócie można powiedzieć właśnie o odporności wrodzonej, inaczej nazywanej nieswoistą . Jej mechanizmy rozwijały się od tysięcy lat i to one zwykle stanowią pierwszą tarczę obronną organizmu. Czy jednak odporność nieswoista wystarczy? Niekoniecznie, lecz na szczęście mamy też drugi rodzaj – odporność swoistą, czyli nabytą . Gdy ta pierwsza nie poradzi sobie z zagrożeniem, włączają się procesy indukowane przez tą drugą (warto przy tym dodać, że odporność swoista sama w sobie dzieli się na: humoralną oraz komórkową, a także czynną i bierną). Jak zostało wspomniane, odporność wrodzona istnieje niejako samoistnie – wytwarzana w ramach ewolucji, wspiera ludzkie ciało (choć nie tylko, ponieważ ten rodzaj odporności mają wszystkie organizmy żywe!). Jeśli zaś chodzi o odporność swoistą, jest ona charakterystyczna, indywidualna dla każdego z nas. Wpływamy na nią przez całe życie – zarówno pozytywnie, jak i negatywnie. Co działa na niekorzyść odporności dziecka? Układ odpornościowy jest o tyle wyjątkowy, że z jednej strony uzależnione jest od niego funkcjonowanie całego organizmu, a z drugiej – jakiekolwiek nieprawidłowości w innych sferach odbijają się na jego działaniu. Warto właśnie w ten sposób podejść do tematu odporności – holistycznie, czyli całościowo . Stąd tak ważna jest wiedza nie tylko o tym, co działa na układ immunologiczny dziecka korzystnie, lecz także o czynnikach oddziałujących negatywnie. M.in. należą do nich: nieprawidłowa dieta – zbyt duża ilość cukrów prostych i tłuszczów nasyconych, zbyt duża kaloryczność...
Sezon jesienno-zimowy, ale i wczesna wiosna to niezwykle trudny czas dla maluchów i ich rodziców. Infekcje zdają się nie mieć końca, a zaniepokojeni rodzice zadają sobie pytanie o to, co robią nie tak i dlaczego ich dziecko tak często ma kaszel, katar lub podwyższoną temperaturę. Przede wszystkim warto uświadomić sobie, że kwestia chorób dotyczy praktycznie wszystkich dzieci, ponieważ nie mają one jeszcze tak dobrze rozwiniętego układu odpornościowego (immunologicznego). Czy to oznacza, że rodzice muszą pogodzić się z częstymi chorobami? Na szczęście nie! Już od pierwszych dni życia dziecka możesz wpływać na jego odporność i kształtować ją tak, by w późniejszym okresie, maluch chorował jak najmniej. Podpowiadamy, jak to zrobić. Układ odpornościowy – czym właściwie jest? Układ odpornościowy to złożony system komórek i funkcji, który utrzymuje nasz organizm w zdrowiu. Na jego działanie ma wpływ wiele czynników. Są to między innymi aktywność fizyczna, odpowiednia ilość snu, zbilansowana dieta, brak stresu. Układ immunologiczny dziecka nie jest na tyle dobrze rozwinięty, by poradzić sobie z wirusami, które wywołują choroby. To dlatego warto wspierać odporność. Częste zakażenia czy infekcje występujące wśród dzieci związane są z wieloma czynnikami, zarówno endogennymi, jak i środowiskowymi. Zakażenia wieku dziecięcego najczęściej dotyczą dróg oddechowych oraz układu pokarmowego. Jedną z endogennych przyczyn tego zjawiska jest niedojrzałość układu immunologicznego, który dopiero się kształtuje oraz uczy się, jak zwalczać infekcje. Zapewnienie odpowiednich warunków środowiskowych ma znaczący wpływ na kształtowanie odporności dziecka - czytamy w „Roli wybranych czynników żywieniowych w kształtowaniu odporności dzieci" autorstwa A. Kościei, U. Skotnickiej-Gracy, I. Ozgi . Aktywność...
Okazuje się, że nasze czytelniczki (w ankiecie wzięły udział wyłącznie panie) wiedzą o witaminie C oraz o jej właściwościach naprawdę dużo! Źródła witaminy C Mamy biorące udział w badaniu wiedzą także wiele o naturalnych źródłach witaminy C. Malwina: Zapewne większość, odpowiadając na pytanie, co jest najlepszym i naturalnym źródłem witaminy C, odpowie, że jest to cytryna. W pewnym sensie każda z tych osób będzie miała rację, natomiast istnieją źródła bogatsze w witaminę C dla dzieci. W Polsce do głównych źródeł witaminy C dla dzieci zalicza się ziemniaki, paprykę, cebulę, rzepę, szpinak, fasolkę szparagową, owoce dzikiej róży, czarną porzeczkę, truskawki, owoce cytrusowe, natkę pietruszki oraz warzywa kapustne. Pamiętać należy, że zawartość witaminy C w tych produktach może się różnić w zależności od gatunku, pory roku, sposobu przechowywania oraz obróbki mechanicznej czy termicznej. Bardzo ważne jest, by przy dostarczaniu witaminy C dzieciom w postaci naturalnych produktów minimalizować straty witaminy, poprzez jak najmniejszą obróbkę termiczną i mechaniczną owoców i warzyw. Uzupełnianie witaminy C Blisko 7 na 10 mam nie poprzestaje na naturalnych źródłach i podaje swojemu dziecku witaminę C, w celu uzupełniania jej niedoborów. Na pytanie o preferowaną formę podania preparatu w przypadku witamin dla dzieci, ponad 8 na 10 mam odpowiada bez wahania: krople. Rzadziej wybierają formę, np. saszetek, żelków czy tabletek musujących. Prawie 54% mam podawanie dziecku witaminy C zarekomendował lekarz. Jednak nie tylko. Często były to także inne osoby: farmaceuci, położne, a także członkowie rodziny, znajomi. Ponad połowa mam w przypadku niedoborów witaminy C u dziecka najchętniej poleciłaby innym mamom lek Cebion. Uczestniczki naszej ankiety Co uczestniczki ankiety opowiedziały nam o sobie? Znakomita większość...
