Kiedy moje dzieci płakały, podnosiłam je i przytulałam. Za każdym razem. Nakazywał mi to instynkt macierzyński i intuicja. Na szczęście nikt mi wtedy nie powiedział, że "zepsuję" je w ten sposób, że będą rozpieszczone albo że dziecko musi się wypłakać. Gdybym jednak miała takie osoby w swoim otoczeniu – i tak bym ich nie posłuchała! 
Głęboko wierzę w rodzicielstwo bliskości, chociaż kiedy moje dzieci były niemowlętami nie wiedziałam nawet, że moje zachowania względem nich mają swoją nazwę i że pisze się o tym książki. To zresztą jest dla mnie w rodzicielstwie bliskości najpiękniejsze: opiera się na naturalnej matczynej intuicji. A ta zawsze mówiła mi, że jeśli dziecko płacze, to znaczy, że czegoś potrzebuje i należy poświęcić mu uwagę. Przytulić i pocieszyć, zaspokoić potrzeby fizjologiczne lub emocjonalne.
Podnosiłam więc, kiedy płakały w łóżeczkach lub wózkach. Nosiłam w chuście, kołysałam, utulałam do snu. Przez pewien czas walczyłam z wieczornym rytuałem usypiania, bo miałam już dość wysiadywania przy łóżeczku syna, który musiał trzymać mnie za rękę dopóki nie zaśnie (kto przez pół godziny nachylał się nad szczebelkami łóżeczka wie, jak bardzo taka pozycja daje w kość. Dosłownie!). Przeczytałam o metodzie usypiania polegającej na pozwoleniu dziecku płakać przez 3-5-7 minut. Intuicja podpowiadała mi, że to nie dla mnie, ale spróbowałam. Wytrzymałam minutę i nigdy do tego nie wróciłam.
Wierzę w bliskość, dotyk i troskę. Rzeczywiście, jeśli pozwolimy dzieciom się wypłakać, nie grozi nam ich "rozpieszczenie". Odniesiemy pełen sukces przekazując im, że rodzic nie jest po to, by być obok w trudnych chwilach. Jeśli tego chcemy – czemu nie? Ja wolę - i zawsze wolałam - być obok i wspierać. I nie żałuję!
Wiem już z całą pewnością, że instynkt macierzyński i intuicja to siły, za którymi warto podążać i mam na to dowód. I to nie byle jaki! Naukowcy z Notre Dame University wręczyli mi oręż do szerzenia idei rodzicielstwa bliskości: badanie, którego wyniki opublikowano właśnie w piśmie "Applied Developmental Science", wykazało, że dzieci, które były podnoszone i przytulane, gdy płakały, wyrosły na lepiej przystosowanych do życia dorosłych. Naukowcy przyjrzeli się ponad 600 dorosłym, a prowadząca badanie profesor Darcia Narvaez z wydziału psychologii na Notre Dame, tłumaczy odkrycie swojego zespołu tym, że pierwsze lata życia mają fundamentalne znaczenie dla rozwoju mózgu: "To, co rodzice robią we wczesnych miesiącach i latach życia dziecka naprawdę wpływa na to, jak jego mózg będzie się rozwijać przez resztę życia" - powiedziała portalowi WSBT.
Naukowcy pytali dorosłych o ich wczesne doświadczenia z dzieciństwa – o to, jak często rodzice ich przytulali, ile czasu poświęcali na beztroską zabawę z nimi, jak blisko była ze sobą rodzina. Okazało się, że ci dorośli, którzy w dzieciństwie otrzymali więcej czułości i bliskości wyrośli na spokojniejszych dorosłych. Niższy wśród nich był też odsetek problemów ze zdrowiem psychicznym. Po drugiej stronie znaleźli się dorośli, którzy we wczesnym dzieciństwie otrzymali mało fizycznego kontaktu i czułości ze strony rodziców – oni okazali się mieć gorsze umiejętności społeczne, a nawet problemy z wyborem moralnie akceptowalnych zachowań.
Narvaez mówi więc przewrotnie: "Zepsujesz dziecko, jeśli go nie podniesiesz, kiedy płacze". Dlatego noś, przytulaj, kołysz i nie słuchaj innych. I następnym razem, gdy życzliwa babcia powie Ci, że masz pozwolić niemowlakowi się wypłakać, żeby go nie rozpieścić, sięgnij po odsiecz prosto ze świata nauki!
Przeczytaj też:
Czy kiedykolwiek usłyszałaś od sąsiadki lub koleżanki, że nosząc dziecko i przytulając je, kiedy płacze, rozpieszczasz je? Psycholożka Darcia Narvaez z University of Notre Dame udowodniła, że niemowląt nie można rozpieścić. Niemowlęta płaczą z różnych powodów . Reagowanie na płacz niemowlęcia jest zaspokajaniem jego emocjonalnych potrzeb, nie spełnianiem jego zachcianki. Noszenie maluszka, przytulanie i głaskanie jest naturalną reakcją każdej mamy. To instynkt macierzyński, za którym każda mama powinna podążać, bez strachu, że w ten sposób "rozpieści" dziecko. Profesor Narvaez i jej koledzy przeprowadzili badania na grupie 600 dorosłych. Wyniki były jednoznaczne: osoby, które jako dzieci doświadczały bliskiego kontaktu z rodzicem, były bardziej stabilne emocjonalnie, nie miały stanów lękowych czy objawów depresji. "Te czynniki, każdy z osobna, ale również wszystkie razem, miały wpływ na zdrowie psychiczne dorosłych. Nie mieli stanów depresyjnych czy stanów lękowych, lepiej budowali relacje z innymi ludźmi – łatwiej wczuwali się w sytuację kogoś innego. Lepiej dogadywali się z innymi, byli serdeczni" – powiedziała profesor Narvaez. Profesor Narvaez – i my również – zachęca do trzymania, dotykania, przytulania i noszenia dziecka zawsze wtedy, kiedy rodzic czuje, że maluch tego potrzebuje. "W pierwszych miesiącach czy latach życia rodzic ma ogromny wpływ na rozwój mózgu dziecka . W ten sposób dzieci lepiej się rozwijają" – przekonuje. Jeśli kiedyś usłyszysz "nie noś, bo się przyzwyczai", nie zwracaj uwagi na tę "złotą radę". Podążaj za swoimi instynktami i rób to, co czujesz. Dobrze wiesz, co jest najlepsze dla twojego dziecka! Czytaj także: 10 skutecznych sposobów na płacz dziecka według rodziców Źródło: babyology.com.au
Nie! – mówi Beata Płażewska, psycholog dziecięcy . – Noworodki i kilkumiesięczne niemowlęta nie potrafią manipulować otoczeniem, nie kalkulują: „Chcę, żeby moja mama przyszła, więc będę udawał, że coś mi dolega”. One naprawdę potrzebują bliskości, uwagi i tego, by możliwie szybko reagować na ich potrzeby. Dając im to wszystko, wcale ich nie rozpieszczamy, lecz sprawiamy, że stają się ufne, odważne i samodzielne . Paradoksalnie to właśnie te niemowlęta, które pozostawia się samym sobie, mogą wyrosnąć na dzieci lękliwe, niesamodzielne, domagające się ciągłej uwagi. Takie, które nieustannie szukają potwierdzeń, że są wystarczająco ważne i kochane. Dziecko potrzebuje bliskości Rozczulają nas zdjęcia kociaków, małpek czy foczek wtulonych w swoje włochate, ogoniaste i wąsate mamy. „Właśnie tak powinno być” – myślimy, bez wahania uznając, że taka bliskość jest czymś absolutnie naturalnym i właściwym. Skąd więc pomysł, że dzieci powinny być traktowane inaczej, z większym dystansem, chłodniej? Albo że przytulanie mogłoby im zaszkodzić? – To jakieś straszne nieporozumienie – mówi psycholog. – Niemowlęta potrzebują bliskiego, fizycznego kontaktu z matką zupełnie tak samo jak małe foki czy kociaki. Chcą czuć jej zapach, słyszeć bicie serca , czuć ciepło jej ramion. Amerykański psycholog Harry Harlow przeprowadził przed laty słynny eksperyment: malutkim, pozbawionym mamy małpkom dał do wyboru dwie „matki” zastępcze – drucianą (z mlekiem) i zrobioną z miękkiego futerka (bez mleka). Zwierzątka wolały tę drugą, bo mogły się do niej przytulić! – Z dziećmi jest tak samo – mówi Beata Płażewska. – Pozbawione czułości i opieki kogoś, kogo mają „na wyłączność”, nie rozwijają się, jak należy. ...bo dotyk to potęga! W latach 30. i 40....
Pamiętacie wzruszającą historię mamy, która położyła się obok 5-miesięcznej córeczki w łóżeczku, by obiecać jej, że zawsze przy niej będzie i za każdym razem, kiedy usłyszy jej płacz, przyjdzie ją przytulić? Nie od dziś wiadomo, że dotyk mamy ma magiczną moc – naukowcy z Uniwersytetu Nowojorskiego odkryli, że bliskość mamy nie tylko uspokaja dziecko i koi ból, ale również zmienia aktywność genów w mózgu niemowlaka. Dotyk mamy koi ból Zespół pod kierownictwem dr Reginy Sullivan badał mózgi małych szczurów, które były (lub nie były) pod opieką matki. Badanie wykazało, że opieka mamy koi ból i wywiera znaczący wpływ na procesy zachodzące w mózgu. Naukowcy przeanalizowali, jakie geny były aktywne w mózgach małych szczurów. U szczurów odczuwających ból znaleziono kilkaset genów, które w różnym stopniu uaktywniały się w obecności matki. Chociaż szczury to nie niemowlęta, takie badania pozwalają lepiej zrozumieć, jak działa ludzki mózg . To nie pierwsze badania udowadniające, jak ważny jest dotyk w rozwoju dziecka. Już w latach 60. XX wieku, dzięki badaniom Harry’ego Harlowa, wprowadzono nowe wytyczne do szpitali i sierocińców: dotykanie, przytulanie czy głaskanie dziecka jest tak samo ważne, jak karmienie go czy przewijanie, dlatego nie należy go pomijać w opiece nad maluszkiem. Dowiedz się więcej: Pierwsze badania, dzięki którym odkryto moc dotyku Dziecko, którego nikt nie dotyka, rozwija się gorzej niż maluch, który jest często przytulany i głaskany. Jednak nie tylko dzieci potrzebują czułości. Podobnie jak maluszki, które szukają ukojenia w ramionach mamy czy taty, dorośli również potrzebują bliskości i dotyku. Podczas przytulania uwalnia się oksytocyna, hormon, który zmniejsza stres i reguluje ciśnienie krwi. Jak często przytulacie swoje maluszki? Czytaj także: To metoda usypiania nie dla każdego rodzica!...
