"Bądźcie ostrożni, kiedy robicie coś razem ze swoim dzieckiem!"

Dzięki temu, że nienarodzone maleństwo jest w ciągłym ruchu,  jego kręgosłup już w brzuchu mamy nabiera elastyczności, a mięśnie siły. Noworodek może więc utrzymać dużą, w stosunku do reszty ciała, główkę. Nim osiągnie tę i inne sprawności, pamiętaj o kilku sprawach. W okresie ciąży jedz potrawy zawierające wapń Dobrze przyswajalny, niezbędny do mineralizacji kości wapń jest w mleku i jego przetworach. Pewne ilości wapnia zawierają także rośliny strączkowe oraz pieczywo pełnoziarniste. Mleko, pokarmy mleczne i odpowiednia ilość witaminy D to też podstawa zdrowej diety dziecka w pierwszym roku życia. Dopilnuj badania bioderek Tuż po narodzinach może to zrobić doświadczony pediatra neonatolog. Później, między szóstym a ósmym tygodniem życia, malca powinien zbadać ortopeda. W razie wątpliwości skieruje on dziecko na USG. Kolejne badanie u ortopedy warto wykonać, gdy maluch skończy trzy miesiące, a następne, gdy zacznie chodzić (to tzw. kontrola chodu ). Im wcześniej wykryje się dysplazję stawu biodrowego , tym skuteczniejsze będzie leczenie – to bardzo ważne! I pamiętaj, by podczas przewijania nie unosić dziecka za nóżki ani ich nie prostować. Kup dobry materacyk Niemowlę musi spać na równej powierzchni, bez poduszeczki. Najlepszy jest materac średnio twardy, na którym po położeniu dziecka nie tworzą się wgłębienia – by zapobiec ich utrwalaniu się, często przekładaj go na drugą stronę. Gdy pojawią się wgniecenia, trzeba niestety kupić nowy materac. Łóżeczko ustaw tak, by podchodzić do dziecka raz z jednej, raz z drugiej strony. Ułożenie główki stale w tę samą stronę źle wpływa na niewykształcony jeszcze kręgosłup szyjny. Zobacz także: Tego nie rób - Zakazane zabawy z niemowlakiem [CMS_PAGE_BREAK] Do snu układaj dziecko na pleckach Malec leży wówczas w naturalnej pozycji, z nóżkami odwiedzionymi na boki...

John DeGarmo to człowiek o wielkim sercu. John jest ojcem 6 dzieci (biologicznych i adoptowanych), a od ponad 10 lat jest również rodzicem zastępczym . Rodzice zastępczy nie przysposabiają dzieci w ten sam sposób, co rodzice adopcyjni. To czasowa forma opieki nad dzieckiem, np. w sytuacji, kiedy biologiczni rodzice nie mogą się nim zajmować. John i jego żona opiekowali się ponad 50 maluchami.  DeGarmo opublikował w serwisie Huffingtonpost wzruszający wpis, w którym odpowiada na jedno pytanie: dlaczego tata też płacze? "Jestem ojcem. Dlaczego płaczę?" Mówią, że "mężczyźni nie płaczą". Mówią, że mężczyźni są zbyt twardzi, żeby płakać, że płacz jest oznaką słabości. Do tych, którzy to mówią: bardzo się mylicie. Minęły 2 miesiące odkąd Maddie, którą się opiekowaliśmy, opuściła nasz dom. Ta 4-latka była z nami prawie rok, miała ogromny wpływ nie tylko na mnie i na moją żonę, ale także na nasze własne dzieci. Stała się częścią naszej rodziny, myśleliśmy nawet o adopcji . Niestety, a to zdarza się bardzo często w przypadku rodzin zastępczych, ta 4-latka przeprowadziła się do innego domu, dzięki czemu mogła być bliżej swojej biologicznej rodziny. To był dla nas emocjonalnie wyczerpujący czas. Jej ostatnie słowa dogłębnie mnie poruszyły: "Tatusiu, będziesz za mną tęsknił, kiedy mnie nie będzie? Będziesz mnie wciąż kochał?". Te słowa do mnie przylgnęły, kiedy próbowałem poradzić sobie z emocjami wokół. To, czego nie wiedziałem, to to, że moje własne dzieci czuły dokładnie to samo. "Tatusiu, tęsknię za Maddie" – powiedziała moja 6-letnia córka, kiedy jedliśmy obiad. "Chciałabym się z nią teraz pobawić" – dodała. "Zastanawiam się, czy Maddie tęskni za mną tak, jak ja tęsknię za nią" – powiedziała moja 16-letnia córka któregoś niedzielnego poranka, kiedy jechaliśmy do kościoła.  Obie dziewczynki...

"Kobiety mają trudniej", "kury domowe zostają z dziećmi", "moja kariera jest ważniejsza, bo więcej zarabiam, więc to ty musisz zająć się domem"... Słyszałyście to kiedyś? Pewnie wiele razy...  A czy słyszałyście: To tata poświęca się bardziej? Pewnie nie, więc posłuchajcie tego! "Wychodzę rano do pracy. Cały dzień w stresie próbuję wykazać się, by zyskać uznanie szefa i zasłużyć na awans i podwyżkę, by poprawić byt swojej rodzinie. Zmęczony, czasem ledwie powłóczący nogami wracam do domu. Okazuje się, że dzieci już śpią , a obrażona żona odgrodziła się ode mnie książką. Idę do kuchni i w samotności przełykam zimny obiad. Wtedy myślę sobie, ile ja poświęcam? Tracę żonę, która oddala się ode mnie coraz bardziej, nie mam kontaktu z dziećmi, żyję w stresie, że w każdej chwili mogę stracić pracę, a myśl, co stanie się wtedy z moją rodziną, paraliżuje mnie. Nie widzę pierwszych uśmiechów dziecka , nie uczestniczę w przedstawieniach i teatrzykach, czasem kiedy zjawię się w szkole, pani pyta kim jestem. Wiecie jakie to przykre być ojcem od święta?  W pracy restrukturyzacja, ciągły strach. Każdy przyjmuje na swoje barki coraz więcej obowiązków, by być niezastąpionym. Tyle, że nie da się tego zrobić w 8 godzin. Siedzę więc po pracy, po nocach by nie pokazać nikomu, że nie daję rady. I znowu zabieram dzieciom czas przeznaczony dla nich. A gdy z nimi już jestem, nie potrafię w pełni się zrelaksować i tak po prostu z nimi być. Moje myśli ciągle wracają do nieskończonego projektu, setek maili na które nie miałem kiedy odpowiedzieć. Jak zorganizować czas dziecku? Widzę spojrzenie mojej żony . Najlepiej ująłbym to słowem – rozczarowanie. Życiem, mną, wszystkim dookoła. Poczuciem bezsilności. To tak jak ja, tyle że ona, choć zmęczona opieką nad dziećmi, pracami domowymi, nie traci aż tak wiele. Jest przy dzieciach...