„Nigdy więcej wczasów z jedzeniem na stołówce. Rozmowy o kupkach i podcieraniu, darcie się, bieganie… Jak możecie jeść w takich warunkach?” [LIST DO REDAKCJI]

Wybrałam dla mojego syna najlepsze kolonie, jakie zorganizowano w naszym miasteczku. Adaś pojechał na obóz sportowy, miał profesjonalnych trenerów, mnóstwo zajęć i dobre jedzenie. Wszystko sprawdziłam. To był jego pierwszy samodzielny wyjazd, więc bardzo się denerwowałam. Przed wyjazdem dokładnie obejrzałam autokar, a wcześniej upewniłam się, czy ma obowiązkowe badanie techniczne i ważne ubezpieczenie OC. Niczego nie pominęłam. Kontrola wypadła idealnie, a kiedy przed odjazdem dzieci przywitał nas uśmiechnięty kierowca, na oko 30-latek, byłam już całkowicie spokojna.  Dzieciaki świetnie się bawiły, Adaś wrócił rozpromieniony. Właśnie wczoraj przyjechał i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie szok, jaki przeżyłam na parkingu. Kiedy autokar z dziećmi podjechał, ze środka wysiadł podstarzały kierowca, zgarbiony, w okularach. Ani śladu po tamtym uśmiechniętym młodziku, który wiózł dzieci na obóz! Powiem szczerze, że aż mnie coś zakłuło w środku. Nie zdawałam sobie sprawy, że przez całą drogę powrotną syn był w niebezpieczeństwie. Przecież refleks i sprawność kierowcy po 70-tce nie mogą się równać sprawności 30-latka! Kto w ogóle na to pozwolił? Moim zdaniem nie powinno się zatrudniać kierowców po 40-tce do przewożenia dzieci. W tym wieku zaczyna już siadać wzrok, spada koncentracja, może wystąpić zawał... Aż boję się myśleć! Na szczęście nic złego się nie stało, ale tak mną to wstrząsnęło, że poskarżyłam się organizatorom. Apeluję do wszystkich rodziców, żeby nie pozwalali wozić swoich dzieci staruszkom! Karolina Przypominamy, że dane techniczne pojazdu, który ma wieźć dzieci na kolonie, można sprawdzić na stronie www.bezpiecznyautobus.gov.pl . Dowiesz się tam, czy autokar ma obowiązkowe badanie techniczne, ważne ubezpieczenie OC, jaka jest dopuszczalna liczba miejsc, a także czy nie jest...

Ale od początku. Zaczęliśmy od łóżeczka w naszej sypialni. Przez pierwsze trzy miesiące życia Marysi to rozwiązanie się sprawdzało. Potem córeczka zaczęła budzić się częściej w ciągu nocy, więc ustaliliśmy z mężem, że skoro on pracuje, to niech się wysypia. On został w sypialni, a ja i mała „przeprowadziłyśmy się” do jej pokoju. Trening samotności, czyli: niech się wypłacze? W wolnych chwilach sporo czytałam i rozmawiałam z innymi matkami. Najbardziej nie rozumiałam, jak można zostawić płaczące niemowlę, żeby „się wypłakało”. A tak radziły poradniki i wiele koleżanek… To „niech się wypłacze” i „nie daj sobą manipulować dziecku” zupełnie nie pasowały mi do bezbronnego niemowlęcia… Uznałam, że na taki trening samotności jest stanowczo za wcześnie. Marysia zasypiała różnie – czasem po prostu leżąc obok, czasem potrzebowała pokołysania. Zanim jeszcze skończyła pół roczku, zaczęłam jej czytać. To żelazny punkt naszego przedsennego rytuału. Przestałam karmić ją piersią, kiedy miała niespełna rok. Jak? Musiałam iść do szpitala na trzy dni, a kiedy wróciłam – malutka odmawiała piersi. Bardzo to przeżyłam, bo chciałam karmić ją naturalnie jak najdłużej (pewnie swoje zrobiły też hormony). Okazało się jednak, że wtedy Mała zaczęła przesypiać całe noce. Teoretycznie to był „idealny” moment na to, by zostawiać ją na noc samą. Ale instynktownie czułam, że moja obecność jest córeczce potrzebna. W jakim wieku dziecko powinno spać samo? Kiedy córka skończyła roczek, wszyscy wokół uznali, że to data graniczna spania z mamą. Zdaniem męża, teściowej, koleżanek – dokładnie 2 kwietnia 2018 roku (dzień jej pierwszych urodzinach) powinnam kategorycznie się z tym pogodzić. Tak się jednak nie stało i temat przysechł. Wrócił jak...

Wakacje wszystkim kojarzą się z czasem rozbestwienia dzieci i tego, że te maluchy mogą robić dosłownie wszystko. No bo są wakacje! Jedzenie słodyczy i fast food’ów, siedzenie do nocy i każda rzecz, o jakiej dziecko zamarzy. Jedynym argumentem są oczywiście... wakacje.   W wakacje też obowiązują zasady! Całkowicie się z tym nie zgadzam. Jestem mamą 8-letniego Franka. Moje dziecko jest naprawdę grzeczne, miłe, dobrze ułożone. Ale dlatego, że od lat dbam o to, żeby takie właśnie było. Nie oznacza to, że Franek „nie ma nic z życia”. Ja po prostu wprowadziłam do naszego domu pewne zasady, których każdy musi się trzymać – Franek też. I przyznam szczerze: z bólem serca patrzę na te wszystkie dzieci, które w wakacje zapychają się do granic możliwości watą cukrową, goframi z bitą śmietaną, lodami. Sama nie jem takich rzeczy i zwyczajnie nie chcę, żeby moje dziecko psuło sobie zdrowie. Dbam za to o to, żeby mój syn regularnie jadł dużo warzyw (wiem, że kiedyś mi za to podziękuję).  Jeśli moje dziecko na co dzień nie je słodyczy – nie widzę powodu, by nagle (i w nieograniczonych ilościach!) miało zacząć je jeść w wakacje. Bo co? Bo jest wolne? Owszem, Franek korzysta z tego i ma dużo frajdy np. z jedzenia sezonowych owoców, które wszyscy uwielbiamy. To samo dotyczy wstawania i kładzenia się spać. Skoro zawsze chodzi spać o 20, dlaczego miałoby się to zmienić w wakacje? Obserwuję dzieci mojej siostry, u której panuje zasada „w wakacje można wszystko”. No więc te dzieci chodzą spać po północy, wstają o godzinie 13! Chore. I moim zdaniem bardzo niewychowawcze. Nie chcę, żeby Franek po późnym, wakacyjnym chodzeniu spać później przez miesiąc przestawiał się na poranne pobudki, gdy rozpocznie się rok szkolny. Myślę, że taki „szok związany ze...