Wszyscy z niecierpliwością wyczekują majówki. A mi ten długi weekend kojarzy się z horrorem i chciałabym, żeby nigdy nie nadszedł. Dlaczego? Dlatego, że tuż po nim moja córka będzie przystępować do matury, której... prawdopodobnie nie zda.
Najpierw rząd zafundował dzieciakom likwidację gimnazjów, zmiany programowe, a później Czarnek wręcz posadził uczniów na rollercoasterze w postaci nauki zdalnej. Moja córka po dwóch latach nauki online ma napisać egzamin dojrzałości, który zdecyduje o jej przyszłość. A ona sama mówi, że nie zda tej matury. Że najlepiej byłoby, żeby powtórzyć te dwa lata. Rozumiecie, dziecko samo twierdzi, że najlepszym rozwiązaniem byłoby cofnięcie się do niższej klasy.
Zmienił się też kanon lektur – moja córka całkiem się w tym pogubiła i już nie wie nawet, jakie książki powinna przeczytać do matury. Mam wrażenie, że z nauczycielami jest podobnie, więc polonistka Karoliny „na wszelki wypadek” kazała im przeczytać wszystkie, które były wcześniej w wykazie lektur. Obłęd.
Jak wyglądało to przygotowanie do matury online? Pan matematyk, starszy dziaduszek, dobry nauczyciel nie potrafił sobie poradzić z technologią – przez pierwszy miesiąc w ogóle nie pojawiał się na zajęciach, wysyłał tylko prezentacje. Po miesiącu, jak jednak już był zmuszony zacząć coś robić – owszem, uczył, miał sporo dobrej woli, jednak ciągle zacinał mu się mikrofon, przerywał internet. Nauczyciel, który prowadził wartościowe zajęcia w tradycyjnym modelu nauczania, kompletnie nie nauczył dzieciaków niczego online. A przecież ta matematyka jest tak ważna. Moja Karolina bała się jej od zawsze, a teraz już otwarcie mówi, że sobie nie poradzi z zadaniami na maturze.
Pani od polskiego, czyli drugiego obowiązkowego przedmiotu na maturze, całkowicie olała nauczanie online – podczas lekcji kazała najlepszej uczennicy czytać na głos „Wesele”. A ja słyszałam ciche komentarze kolegów mojej córki, że ten autor jak to pisał, to musiał być na jakimś haju. Bo bez żadnego wprowadzenia, wytłumaczenia ze strony nauczycielki, te dzieci po prostu tego nie rozumiały. I na podstawie tych „lekcji” (choć aż wstyd mi to tak nazywać) maturzyści mają pisać teraz egzamin...
Moja córka marzyła o studiach prawniczych. Nie była prymuską, ale uczyła się dobrze. A teraz mówi mi, że ona nawet nie będzie czekać na wyniki matury, tylko od razu wyjedzie do pracy za granicę. Bo przecież i tak nie zda... Moje dziecko płacze po nocach, bo minister Czarnek swoimi głupimi decyzjami przekreślił jej marzenia, plany. Te dzieci czują się jak króliki doświadczalne, tylko że to nie jest gra albo film, a prawdziwe życie. Dla Czarnka są to „kolejne roczniki”, dla mnie to jest moje dziecko i jego przyszłość.
Na korepetycje wydaliśmy już kilkanaście tysięcy. Sama myśl o tym doprowadza mnie do furii, bo miały to być pieniądze dla naszej Karoliny na lepszy start. A najgorsze jest to, że mimo naszych starań, starań naszej córki, korepetytorów – te zajęcia pewnie nic nie dadzą. Nie da się podczas kilku dodatkowych godzin tygodniowo nadrobić dwóch lat. Poza pieniędzmi najgorsze jest również to, że moja córka całkiem zwątpiła w siebie, mając świadomość swoich braków. I już teraz zastanawiam się, czy w ogóle będzie chciała zdawać maturę poprawkową. Boże, jak to absurdalnie brzmi, bo ja już nie mam nadziei, że ona zda maturę w pierwszym terminie, tylko myślę o poprawce.
Moja córka nie jest jedyna. Większość jej znajomych z klasy ma takie podejście, że najlepiej byłoby powtórzyć te dwa lata. Oni również nie wierzą w to, że matura pójdzie im dobrze... Maja pustkę w głowie po zdalnym nauczaniu, zwątpili w siebie. Część kolegów mojej córki całkiem odpuściła już przygotowania i poszła do pracy, zmienili plany, nie robią już powtórek.
Do tej nieszczęsnej matury zostało kilka dni. Ostatnio Karolina mi się rozpłakała i przepraszała mnie za to wszystko, za to, że pewnie nie zda... Serce mi pękło. Bo ja nie jestem zła na swoje dziecko, które zostało po prostu skrzywdzone przez system edukacji. Jestem wściekła na Czarnka za te jego głupie decyzje. I to, że jeśli nie zmarnował życia mojej córki, to przekreślił jej marzenia. Ot tak, bo to przecież „kolejny rocznik”. Zamiast naprawdę pomyśleć o losie naszych dzieci, to on zajmował się kolejnymi ustawami, krytykował noszenie rurek u chłopców lub walczył o maturę z religii... Myślę, że zrozumie mnie każdy rodzic, którego dziecko również zostało skrzywdzone przez głupio zarządzany system edukacji.
Ewa
Piszemy też o:
Rabat -30% na wybrany asortyment, przy zakupie min. 2 produktów. Promocja nie obejmuje produktów z kategorii Continuativo i Outlet oraz kart podarunkowych. Promocja i szczegóły dostępne na www.obagstore.pl.
Skorzystaj z kodu WIOSNA40 i otrzymaj 40% zniżki na produkty nieprzecenione, oznaczone tym kodem na eveline.pl/skorzystaj-z-promocji przy zakupach za min. 50 zł. Oferta ważna tylko na eveline.pl w dniach 18-24.04.2024. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Przy zakupie min. 2 produktów, -50% na drugi tańszy produkt. Rabat obejmuje wybrany asortyment dostępny we wszystkich salonach Triumph, outletach, wybranych sklepach partnerskich i na pl.sloggi.com. Oferta nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły na stronie Partnera.
Rabat 30% na kompletną parę okularów korekcyjnych. Szczegóły i regulamin akcji dostępne w Salonach i na visionexpress.pl. Okulary korekcyjne są wyrobem medycznym. Więcej pod: https://visionexpress.pl/promocje/prodmed005.
Rabat 20% na cały asortyment dostępny na www.swederm.com. Oferta nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły na stronie.
Rabat na cały asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych i na e-clarena.eu. Promocja obowiązuje dla zamówień powyżej 100zł oraz obejmuje produkty nieprzecenione. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Do redakcji napisała pani Ewa, mama 8-miesięcznej Hani oraz Pawełka i Mikołaja. Prosi o anonimowość (imiona zostały zmienione przez redakcję), ponieważ pochodzi z małej miejscowości, a, jak twierdzi, sytuacja w relacjach rodzinnych jest już wystarczająco napięta. Pełen matczynych emocji list pani Ewy rozdziera serce. Niech to będzie także apel dla innych mam. „To się w głowie nie mieści! I to jest niepodważalny dowód na to, że z rodziną to się najlepiej wychodzi na zdjęciach, a przynajmniej z moją szwagierką! Jestem tak oburzona, wściekła, nawet nie wiem, jak opisać swój stan emocjonalny, że postanowiłam do Was napisać. Dla przestrogi! Żeby inne matki wiedziały i nie zachowywały się tak jak Kaśka! Ledwo skończyły się Święta Wielkanocne, moje starsze dzieci jeszcze nie zdążyły wrócić do zerówki i przedszkola, a tu taka historia! Wielkanoc w gronie rodziny W tym roku organizowałam Wielkanoc u nas w domu. Zazwyczaj cała rodzina spotykała się u mojej mamy, ale w tym roku postanowiłam, że nie będę jej tym obarczać i rodzinę przyjmiemy u siebie. Poza tym moja mała Hanula na dopiero 8 miesięcy i dla mnie to też łatwiej – nie trzeba jeździć, pakować pampersów, ubranek na zmianę i tych wszystkich niezbędnych rzeczy. Niedzielne śniadanie minęło w całkiem sympatycznej atmosferze, nieco nerwowej, bo wiadomo, święta, ale nie mam na co narzekać. Poza moja mamą, moją rodziną, czyli mężem, Mikołajem, Pawełkiem i Hanusią przyjechał tylko mój brat z żoną i bliźniakami Mateuszkiem i Kacperkiem. Chłopcy są w podobnym wieku, więc wspólnie szaleli po mieszkaniu, a później w pokoju dzieci. Co prawda co chwilę przychodziłam kontrolować sytuację, ale też chciałam dać chłopcom nieco swobody, a nam chwilę spokoju. Więc nie protestowałam, kiedy budowali bazy z koców i poduszek, a potem znosili tam słodkości ze świątecznego stołu. Naprawdę,...
Kasia: synek z orzeczeniem (8 lat) i synek neurotypowy (5 lat). Dominika: córka, której nikt nie wie, co jest, bo niby wszystko jest w porządku i jednocześnie nic nie jest w porządku (ale eksperci z poradni sugerują spektrum autyzmu). Renata: dwie córki w wieku 5 i 3 lat (o dziwo w przypadku jej rodziny obeszło się bez skierowań do poradni). Ja: mama, która w przyszłym tygodniu idzie z córką do poradni pod kątem diagnozy na „wysoko funkcjonujące dziecko ze spektrum autyzmu”. Prawie wszystkie dzieci mają spektrum? Rozumiem, że diagnostyka jest na wyższym poziomie. Rozumiem, że trudne czasy (internety, tempo życia, chemia w jedzeniu). Jednak skala dzieci, u których najchętniej by diagnozowano „spektrum autyzmu” to chyba lekka przesada? Przecież w ten sposób krzywdzi się dzieci, które rzeczywiście są w spektrum! Z dziewczynami znamy się od 20 lat. Nie poznałyśmy się w poradni psychologiczno-pedagogicznej czy w poczekalni na zajęcia integracji sensorycznej. Dlaczego 3 na 4 z nas ma dzieci, które (prawdopodobnie) są nieneurotypowe? Dodam, że każda z nas ma też wielu znajomych, którzy również mają dzieci ze spektrum autyzmu. Którzy wydają chore pieniądze na zajęcia integracji sensorycznej. Którzy umierają ze strachu, kiedy psychiatrzy w poradniach mówią im, że bardzo trudno o jednoznaczną diagnozę i… przepisują leki, po których ich dzieci zachowują się jak mumie czy lunatycy. Tak naprawdę każda z nas prócz własnej – miała garść historii dzieci ze spektrum autyzmu! Do worka „spektrum autyzmu” można wrzucić wszystko Kasia nie ma wątpliwości, że jej synek ma problemy. Zdziwiło ją, że kiedy tylko uzyskała orzeczenie – nauczyciele przedszkola nalegali, by zbadać również młodszego synka, bo na pewno też będzie miał orzeczenie. Powiedziała im, że młodszy syn na pewno nie ma spektrum i przypuszcza, że przedszkole liczyło na kolejne 4...
Na początku podeszłam do tego pomysłu sceptycznie. Ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonana, że to super wyjście. Nie mniej ciekawa jestem, co o tym sądzicie jako rodzice. Świecka komunia: rodzinne spotkanie bez obłudy Dlaczego uważam, że to dobry pomysł? Po pierwsze dlatego, że córka nie będzie czuła się gorsza od rówieśników, którzy będą rozmawiać o przyjęciu i upominkach. Po drugie, dlatego że będzie to okazja do tego, by zorganizować rodzinne spotkanie. Przyjęcie odbyłoby się w domu (lub w ogrodzie), z pysznym jedzeniem i tortem (niekoniecznie białym). Po trzecie, zmiana frontu w sprawie sakramentów byłaby obłudą. Wiem, że wiele osób tak robi. Również ci, którzy na co dzień nie czują potrzeby życia na łonie Kościoła – kiedy przychodzi czas komunii, nagle zaczynają z dzieckiem latać na msze, bo tak „trzeba”. Nagle zaczynają swoje dzieci uczyć pacierza… Muszą sami przypominać sobie słowa modlitwy „Ojcze nasz”, 10 przykazań, itp… Mnie osobiście trochę to dziwi, z drugiej strony rozumiem, że nie chcą, by ich dzieci czuły się jakieś inne niż reszta. Po czwarte, moglibyśmy z mężem uznać taką imprezę jako nagrodę za udział córki w dodatkowych zajęciach lub wyniki w nauce. Byłby to dodatkowy motywator. W końcu dzieci, zanim dostaną te wszystkie komunijne prezenty, muszą sporo się z siebie dać (nauka pacierza, bieganie na nabożeństwa). Po piąte, niewykluczone, że decyzję pozostawimy Julce. Będzie to jej wybór: świecka komunia, „prawdziwa komunia” czy nic. Wytłumaczymy jej wszystko i będzie mogła zadecydować – nie postawimy jej przed żadnym faktem dokonanym, co jest według mnie przejawem szacunku do dziecka. Prezentem nie będą łańcuszki i ryngrafy, a coś, o czym faktycznie marzy. Wady świeckiej komunii Rozważając za i przeciw, oczywiście...
