Lata temu postanowiłam, że nazwę swojego synka Maciek. Uwielbiam to imię, kojarzy mi się ze wspaniałymi ludźmi. Wierzę też, że poprzez imiona, które nadajemy dzieciom, przekazujemy im określoną energię i pewne cechy, które dziecko będzie posiadać w przyszłości.
Cztery miesiące temu udało mi się zajść w wymarzoną ciążę. Ten maluszek będzie naprawdę upragniony i wyczekany. I wiem, że będzie to Maciek. Postanowiłam to już dawno, a teraz czuję też, że ta żywa istotka w moim brzuchu nie jest po prostu dzieckiem, tylko Maćkiem, tym właśnie konkretnym Maćkiem – moim synkiem.
Ta historia ma jednak też drugą stronę. Moja przyjaciółka Ola zaszła w ciążę ponad dwa lata temu. Ona też swojego synka chciała nazwać Maciek... Nie mówiłam jej o tym, jak w przyszłości będę chciała nazwać dziecko, wtedy jeszcze moja ciąża była tylko w sferze marzeń i planów, jej była realna. Ona jednak poroniła...
Gdyby Ola urodziła, nie nazwałabym tak dziecka – nawet w codziennych sytuacjach byłoby to jakoś niezręczne, dziwne. Ale z racji tego, że już nie wykorzysta tego imienia – zdecydowałam, że nie będę zmieniać swoich planów i nazwę synka właśnie tak, jak chciałam.
Zdaję sobie sprawę, że gdy ona dowie się o mojej decyzji, to na początku może ją to zaboleć, urazić. Wychodzę jednak z założenia, że to tylko moment, chwila, która szybko minie. A jeśli ja nie nazwę swojego dziecka tak, jak chcę – będę tego żałować do końca życia. Uważam, że nie robię nic złego, nie ukradłam jej tego imienia. Obawiam się, że momentami może jej to przypominać o poronieniu, ale idąc takim tokiem myślenia – doszłabym do absurdalnych wniosków, bo wtedy cała moja ciąża mogłaby jej się źle kojarzyć.
W sercu podjęłam już decyzję o imieniu dla synka i jest ona ostateczna. Jeszcze tylko muszę poinformować o tym moją przyjaciółkę...
Nina
Zobacz także:
Jak ja sobie teraz poradzę? A właściwie: jak my sobie teraz poradzimy? Szczerze mówiąc, oboje z mężem nie planowaliśmy powiększenia rodziny. Synowie jeszcze nic nie wiedzą, ale zanim im powiem, chcę sobie to poukładać w głowie. By nie usłyszeli w tej nowinie mojego strachu, wątpliwości czy innych złych emocji. Mam wyrzuty sumienia, że maleństwo już czuje się niechciane Zawsze chcieliśmy mieć dużą rodzinę. Ale kiedy urodził się najmłodszy, trzeci syn uznaliśmy, że pięcioosobowa rodzinka w zupełności wystarczy. Co prawda mąż marzył o córeczce, ale stwierdziliśmy, że trzeba mierzyć siły na zamiary. Czwarte dziecko po prostu nie wchodziło w grę. Kiedy rozmawialiśmy na ten temat, głównym argumentem było za małe mieszkanie, za które teraz płacimy coraz droższą ratę kredytu… Teraz w ogóle wszystko jest coraz droższe i jak pomyślę sobie, że przez kolejne kilka lat będziemy utrzymywać się z pensji męża to… chce mi się płakać. I mam ogromne wyrzuty sumienia, że to maleństwo już czuje, że jest niechciane! Koleżanki pocieszają emeryturą Kiedy zwierzyłam się ze swoich problemów przyjaciółkom, chyba nie zrozumiały. Zaczęły gratulować i powtarzać, że jako matce czwórki dzieci przysługiwać mi będzie emerytura. I żebyśmy się upewnili czy czasem nie dostaniemy teraz od państwa jakiegoś mieszkania. I żebym była dobrej myśli. Szczerze? Jak mam być dobrej myśli? Wręcz przeciwnie, przychodzą mi do głowy wyłącznie złe myśli. Że będziemy biedną rodziną. Że nie damy rady. Że zimą będzie zimno i zamkną szkoły i wszyscy będziemy siedzieć w domach. Albo, że covid, albo że wojna. Albo, że jestem już za stara i zwyczajnie nie mam siły. Że nigdy nie wrócę do pracy. I że z tego wszystkiego, od tych wszystkich nerwów mogę stracić dziecko. To jeden wielki koszmar. Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: ...
W naszym przedszkolu sezon chorobowy już się zaczął, ale to chyba nic szczególnego, prawda? Wszędzie jest tak samo, dzieciaki chodzą zasmarkane, kaszlące, oczywiście bez przesady – z gorączką i na lekach nikogo nie widziałam. U nas nikt nie wpycha dzieciom syropku w szatni, a jak jakieś wymiotuje, to się je zostawia w domu. Szanujemy się. Tylko że dyrekcja nie szanuje nas. Przedszkole żąda dowodów, że dziecko jest zdrowe Nie jestem zwolenniczką posyłania chorych dzieci do przedszkola, ale które dziecko nie pociąga nosem na jesieni? Czy ktoś widział kiedyś takiego 3-latka, który by od września do marca nie zakasłał? A nas, rodziców, dyrektorka zaczęła posądzać o oszustwa i wypychanie chorych dzieci z domów. Teraz po każdej infekcji mamy donosić zaświadczenia od lekarza, że dziecko na pewno wyzdrowiało. To niepoważne. A zaczęło się tak: w poprzedni weekend dwie nasze przedszkolanki wylądowały na SOR w nieciekawym stanie. Podobno zaraziły się rotawirusem od dzieci. Nie dały rady przyjść w poniedziałek do pracy, były zastępstwa i kombinowanie. Pani dyrektor uznała, że to wina nieodpowiedzialnych rodziców. Właśnie takie słowa padły, sama słyszałam na korytarzu. Fakt, ktoś w przedszkolu chorował, nawet moja Emilka narzekała na brzuch. Nie wierzę jednak, że rodzice tego chorego dziecka świadomie wysłali je do przedszkola. Kto normalny tak robi? A że panie zachorowały? No cóż, zdarza się, taka praca. Zresztą ostatnio chorują na potęgę, ciągle któraś na zwolnieniu. Nie rozumiem tylko, dlaczego to ma być wina rodziców i dzieci. Powinny chyba bardziej o siebie zadbać, a nie zwalać na innych. Teraz przez nadgorliwość i podejrzliwość naszej dyrektorki będziemy musieli biegać po lekarzach nawet przy zwykłym katarze. Uważam, że to skandal. To już słowo rodzica nic nie znaczy? Monika Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz...
Kiedy zapisywałam Julcię do przedszkola, pytałam, czy leżakowanie jest obowiązkowe. Dyrektorka powiedziała, że nie. Że leżakują tylko te dzieci, które mają w zwyczaju drzemki w ciągu dnia. Bardzo się wtedy ucieszyłam, bo to oznaczało, że w przedszkolach nie jest tak jak w PRL, gdy zmuszano dzieci do spania i jedzenia... Leżakowanie wspominam strasznie Kiedy ponad 30 lat temu chodziłam do przedszkola, najbardziej zazdrościłam starszakom, że nie muszą już leżakować. To leżakowanie było okropne. Do dziś pamiętam panią Krysię, która chodziła między polówkami i zamykała oczy każdemu, kto śmiał leżeć z otwartymi… Oczywiście wtedy uważałam, że tak ma być. Podobnie jak z jedzeniem – że trzeba jeść nawet najbardziej znienawidzone zupy mleczne i żylaste mięso. Do ostatniego kęsa, choćby się miało za chwilę zwymiotować. Myślałam, że dzieci traktuje się teraz inaczej. Że owszem, musi być jakaś dyscyplina, rozkład dnia i nie można zawsze robić tego, co się chce i lubi, ale… nikt nie zmusza do czegoś, czego dziecko nie potrzebuje! Dzieci leżakują, panie się relaksują? Kiedy córka zaczęła się skarżyć na to leżakowanie (poprosiła, żebym w czasie leżakowania zabierała ją do domu), obiecałam, że porozmawiam z wychowawczynią. Byłam pewna, że zgodnie ze słowami dyrektorki – Julka nie będzie musiała leżakować. Okazało się jednak, że musi. A dlaczego? Oficjalnie dlatego, że to dla dzieci zdrowe… Że jak się położą po obiadku, to potem ładnie się bawią. Naprawdę? Może i dotyczy to tych dzieci, które potrzebują drzemek… Ale moja córka do nich nie należy i co? Też musi leżakować? Może dlatego, żeby panie miały chwilę ciszy i oddechu od pracy? Może dla pań to „chwila”, ale przecież dla dziecka takie leżakowanie to wieczność! Czy leżakowanie jest obowiązkowe? W przedszkolu córki jedzenie nie jest obowiązkowe....
