„Chcę odejść od męża, ale nie mam pracy, doświadczenia ani mieszkania. Z dwójką dzieci nie wyżyję z alimentów. Czy jestem już skazana na takie byle jakie życie?” [LIST DO REDAKCJI]

Nie mogę odmówić teściowej doświadczenia, w końcu sama z czwórką dzieci nie miała lekkiego życia. Wszystko robiła samodzielnie i na pewno mogłaby służyć mi czasem jakąś radą. Wcale bym się nie obraziła. Tylko że jej metody wychowawcze to nie są moje metody! A jeszcze Igor chce, żebym była jej wdzięczna, bo podobno bez jej pomocy utonęłabym w pieluchach i zagłodziła dzieci.  Teściowa steruje naszym domem, ma gdzieś moje zdanie! Tak naprawdę źle zaczęło się dziać dopiero po narodzinach Maciusia, naszego starszego synka. Wcześniej Halina chyba się maskowała, niby czasem wtrąciła swoje trzy gorsze, ale nie miałam poczucia, że się narzuca. Kiedyś kupiła nam firanki i bez pytania przyniosła do domu, bo niby nasze do niczego się nie nadawały. Albo nagotowała zupy i wstawiła nam do lodówki z komentarzem, że my to pewnie głodujemy, no bo nie ma kto w tym domu gotować. Uznałam wtedy, że to nawet zabawne i nieszkodliwe. Ale narodziny Maciusia wyzwoliły w niej jakieś demony! Zaczęła wydzwaniać codziennie, wypytywać, czy mały płacze, ile razy jadł i czy na pewno go wykąpaliśmy. Kazała iść do lekarza, bo dziwnie podkurcza nóżki. Nakupowała mieszanki i kazała dokarmiać, żeby spał i rósł. Wyrzuciła mi większość kosmetyków dla małego, bo tylko stary krem z jej czasów się nadaje. Dostało mi się za to, że śpię z synkiem, i jeszcze kiedy jadłam truskawki, bo przecież Maciuś dostanie wysypki. Kiedy podrósł, wybiła Igorowi z głowy żłobek, bo ja mam siedzieć z dzieckiem, a nie pozbywać się go z domu jak jakaś patologia. Igor bardzo przejmuje się jej uwagami. Mamusia to i mamusia tamto – musimy robić, jak mamusia każe, bo synka zmarnujemy. Ja już nie mam nic do powiedzenia w tym domu. Narodziny Natalki tylko wszystko pogorszyły. Jestem wykończona, nie mam siły na kłótnie, Halina jest u nas ostatnio co drugi dzień, ustawia mi wszystko wg...

Jesteśmy małżeństwem od 5 lat. Od 2 lat jesteśmy rodzicami cudownego chłopca. Od zawsze chciałam mieć rodzinę, to był i jest mój główny cel w życiu. Szkoda, że nie wzięłam pod uwagę słowa „szczęśliwa”, bo moja rodzina do szczęśliwych nie należy. To wszystko przez męża, a dokładniej przez jego zachowanie. Od dłuższego czasu traktuje mnie jak popychadło. Nie wiem, skąd ta nagła zmiana w jego zachowaniu Mimo jego wybuchowego charakteru mąż traktował mnie dobrze. Wiedziałam, że jest we mnie zakochany i dawał mi to odczuć – prezenty i kwiaty bez okazji, czułe słówka czy przelotne pocałunki to była dla mnie norma. Patrząc z perspektywy czasu, chyba dlatego tak dobrze znosiłam jego wybuchy. Wiedziałam, że mu przejdzie i że znowu będzie dobrze. Zachowanie Marcina zmieniło się diametralnie jakieś dwa lata temu, po narodzinach dziecka. Chcieliśmy go i czekaliśmy na nie. Jednak kiedy pierwsza euforia opadła, a w naszą codzienność wdarły się kolki i dziecięcy płacz, Marcin wybuchał coraz częściej. Z biegiem czasu słyszałam coraz częściej: „uspokój go, bo zaraz zwariuję”, „nie wytrzymam”, „kiedy on w końcu skończy wyć”. Nie było mi z tym dobrze, ale wiedziałam też, że to przejściowe. Z dziecka gniew przerzucił na mnie Kiedy mały już podrósł, Marcin zaczął patrzeć na niego przychylniejszym okiem. Wkrótce potem bawił się z dzieckiem. Ten widok bardzo mnie wzruszał. Miałam wtedy poczucie, że warto było na to czekać. Niestety, kiedy wydawało mi się, że wszystko wychodzi na prostą, mąż zaczął czepiać się mnie. A to, że obiad nie taki jak chciał. Że zupa była za słona (tak, dokładnie tak powiedział, z furią rzucając talerz). Że fryzura nie taka. Że nie tak się ubrałam. Gdy chciałam z nim porozmawiać, ot tak, po prostu, podzielić się swoim dniem, słyszałam tylko, że zawracam mu cztery litery. Miarka goryczy przelała...

Jestem w 17. tygodniu ciąży, którą źle znoszę od początku. Jestem kompletnie wyzuta z sił, wymiotuję, okropnie bolą mnie nogi i plecy. Do tego mam w domu 2-latka, który jest wulkanem energii. Ciężko mi ogarnąć cały dom, ugotować i posprzątać, zanim mąż wróci z pracy. Cały dom na mojej głowie, a ja ledwo stoję na nogach Zebrałam się ostatnio i umyłam podłogę w kuchni i salonie. Szorowałam na kolanach, chociaż trochę bolało mnie w krzyżu. Kacperek skakał w kółko i krzyczał, głowa mi pękała. Resztką sił ugotowałam dla niego gar zupy pomidorowej i upiekłam mięso. Potem poszliśmy do marketu i kupiłam zapas pierogów i naleśników na kolejne dni. Czy to coś złego, że chciałam mieć na trochę spokój z gotowaniem? Mąż się bardzo zdenerwował, powiedział, że pierogi to mogę psom rzucić, bo on się tym nie naje. Na umytą podłogę tylko głową pokiwał. W ogóle przy każdej okazji mi dogryza, pod nosem cedzi jakieś komentarze, a to, że blat w kuchni brudny, a to, że pranie niezrobione. Przychodzi do domu, rzuca okiem na bałagan i od razu zły. Nazwał mnie najgorszym leniem. Już nie mam do niego siły, co mogę zrobić, żeby zrozumiał, że w ciąży jestem słaba i potrzebuję poleżeć? Jeszcze do tego trzeba ogarnąć Kacperka, to takie żywe dziecko, ciągle biega i chce się bawić, a dla mnie to nieziemski wysiłek. Staram się z nim wychodzić na krótkie spacery, żeby polatał, w domu układamy puzzle, bawimy się klockami. Mąż za to twierdzi, że on po pracy nie może się jeszcze dzieckiem zajmować. Bo jak on wraca, to Kacperek powinien być już wybawiony, umyty i gotowy do spania.  Czy to moja wina, za mało robię w domu? Co to będzie, jak urodzę? Sylwia  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub...