Chore dzieci w przedszkolu to plaga – posłuchajcie tego taty!

Kasia: synek z orzeczeniem (8 lat) i synek neurotypowy  (5 lat). Dominika: córka, której nikt nie wie, co jest, bo niby wszystko jest w porządku i jednocześnie nic nie jest w porządku (ale eksperci z poradni sugerują spektrum autyzmu). Renata: dwie córki w wieku 5 i 3 lat (o dziwo w przypadku jej rodziny obeszło się bez skierowań do poradni). Ja: mama, która w przyszłym tygodniu idzie z córką do poradni pod kątem diagnozy na „wysoko funkcjonujące dziecko ze spektrum autyzmu”. Prawie wszystkie dzieci mają spektrum? Rozumiem, że diagnostyka jest na wyższym poziomie. Rozumiem, że trudne czasy (internety, tempo życia, chemia w jedzeniu). Jednak skala dzieci, u których najchętniej by diagnozowano „spektrum autyzmu” to chyba lekka przesada? Przecież w ten sposób krzywdzi się dzieci, które rzeczywiście są w spektrum! Z dziewczynami znamy się od 20 lat. Nie poznałyśmy się w poradni psychologiczno-pedagogicznej czy w poczekalni na zajęcia integracji sensorycznej. Dlaczego 3 na 4 z nas ma dzieci, które (prawdopodobnie) są nieneurotypowe? Dodam, że każda z nas ma też wielu znajomych, którzy również mają dzieci ze spektrum autyzmu. Którzy wydają chore pieniądze na zajęcia integracji sensorycznej. Którzy umierają ze strachu, kiedy psychiatrzy w poradniach mówią im, że bardzo trudno o jednoznaczną diagnozę i… przepisują leki, po których ich dzieci zachowują się jak mumie czy lunatycy. Tak naprawdę każda z nas prócz własnej – miała garść historii dzieci ze spektrum autyzmu! Do worka „spektrum autyzmu” można wrzucić wszystko Kasia nie ma wątpliwości, że jej synek ma problemy. Zdziwiło ją, że kiedy tylko uzyskała orzeczenie – nauczyciele przedszkola nalegali, by zbadać również młodszego synka, bo na pewno też będzie miał orzeczenie. Powiedziała im, że młodszy syn na pewno nie ma spektrum i przypuszcza, że przedszkole liczyło na kolejne 4...

To już trzecie zwolnienie, Ignaś znów chory. Tylko dlaczego to ja mam poświęcać swoją pracę? Dziecko ma dwoje rodziców czy tylko matkę? Tak, zarabiam mniej od męża, ale gdybym tylko była bardziej dyspozycyjna, miałabym szansę awansować. A tak – błędne koło. Ciągłe przerwy w pracy nie służą mojej karierze. Mąż za to nie ma żadnych przeszkód i może się rozwijać. Zupełnie jakby dziecka nie miał. Wróciłam do pracy po macierzyńskim trochę wbrew mężowi, który uważał, że powinnam poświęcić się synkowi co najmniej do początku podstawówki. Ale ja nie dam się tak stłamsić. Praca jest moją pasją, poza tym chcę mieć swoje pieniądze, swoją emeryturę.  Pracuję na pełnych obrotach, taka już jestem, daję z siebie maksimum. Jak jestem z Ignacym w domu na zwolnieniu, to zawsze spojrzę w maile, coś tam porobię, żeby nie mieć tyłów. Ale to najwyraźniej za mało. Kiedy wczoraj poprosiłam o kolejne zwolnienie na chore dziecko, dano mi odczuć, że przesadzam. Że to jest źle widziane. Ale co ja poradzę? Ignaś ma 5 lat, choroba goni chorobę, w przedszkolu pomór już od września. Gdybym chociaż miała wsparcie w mężu. On nigdy nie wziął zwolnienia na naszego syna. O żadnych urlopach tacierzyńskich to nawet się nie zająknął. Praca na pierwszym miejscu.  Wczoraj orzekł, że lepiej by było, gdybym odeszła z pracy. Nie pasuje mu, że stoję w rozkroku między pracą a domem i niczemu nie poświęcam się w 100 procentach. Naprawdę tak to widzi – niczemu się nie poświęcam w 100 procentach! Ale najgorsze było to, co powiedział na końcu – że zaniedbuję Ignasia. Jako matka powinnam być przy nim non stop, a nie biegać do biura. On się nie poczuwa do brania zwolnień, bo jego praca to „poważna sprawa”. Nie to co moja. No tak, te 3 tysiące, które zarobię, to nic w porównaniu z jego 10-cioma... Czuję się jak wrak. Staram się...

Szczerze mówiąc, jak zobaczyłam to, co zobaczyłam, miałam ochotę zaczepić tę mamę. I zapytać o coś w stylu, czy coś jej nie pije z tyłu. Powstrzymałam się. Na drugi dzień też, choć było jeszcze trudniej. Ona ma całą kolekcję takich legginsów Po powrocie do domu aż wpisałam w wyszukiwarkę: „legginsy ze szwem marszczenie” i wyskoczyła mi bogata oferta i komentarze zadowolonych klientek. Piszą np., że te legginsy są super wygodne i – cytuję – „to marszczenie robi robotę”. Jaką robotę? OK, to są legginsy typu push-up. Sama mam jedną parę takich. Ale w tych, których chodzi ta mama, przez środek (jeśli wiecie, co mam na myśli) biegnie szew. Właściwie nie biegnie, a się wrzyna. Z samego centrum tego szwu, że się tak wyrażę, gwiaździście rozchodzi się marszczenie. Wygląda to koszmarnie. Ale – z tego, co widziałam po minach mężczyzn w różnym wieku – może się też podobać. Nazajutrz rano w szatni okazało się, że pani założyła taki sam model legginsów, tylko bardziej kolorowych i połyskujących. Czy muszę pisać, że tatusiowie i dziadkowie nie mogli oderwać od nich wzroku? W środę znów przyszła w tym modelu legginsów, znów różniły się jedynie kolorami. W czwartek i w piątek – też. Patrząc na nią, mam wrażenie graniczące z pewnością, że robi to wszystko specjalnie. Specjalnie zakłada te legginsy i specjalnie robi różne dziwne pozy. Czy to tylko jej sprawa? Dlaczego to robi? Nie wiem. Czy muszę wiedzieć? Nie. Każdy może ubierać się, jak chce. Każdy ma prawo mieć swój styl. Nie przychodzi naga, ani półnaga, ale… Osobiście czuję niesmak. Kiedy powiedziałam mężowi, że ktoś powinien zwrócić jej uwagę, bo wygląda wulgarnie… obrócił wszystko w żart, mówiąc coś w rodzaju „Weź, bo jeszcze przestanie zakładać te legginsy” i „narobisz sobie wrogów wśród tatusiów”. Dla niego to...