Całowanie i przytulanie to jedna z form okazywania sobie miłości i czułości. Czy pocałunki w usta powinny być zarezerwowane tylko dla dorosłych? Woski psycholog przekonuje, że tak.
Choć niektórzy rodzice uważają, że całowanie dzieci w usta jest słodkie i zabawne, Alberto Pellai zdecydowanie przestrzega przed takim zachowaniem. „Beckham całuje swoją córkę Harper w usta. Powiedzmy sobie jasno: to zły gest. Bez żadnych <<jeśli>> i <<ale>>. Ponieważ dorośli są odpowiedzialni za oferowanie swoim dzieciom czułości i kontaktu bez uciekania się do gestów, które mogą wywołać ekscytację lub intensywne wrażenia. Dotyk i kontakt rodziców wobec swoich dzieci to pierwsze nauczanie, jakie otrzymują o tym, jak ważne jest poszanowanie granic ciała”.
W swoim wpisie psycholog mocno akcentuje fakt, że na pozór niewinne całowanie dziecka w usta uczy je, że nie może ono decydować o swoim ciele, a to niesie ze dobą daleko idące konsekwencje.
Psycholog apeluje do rodziców: „Każdy gest dotykający ciała dziecka jest gestem, który musi komunikować mu czułość i który jednocześnie musi kształtować w nim postrzeganie granic jego ciała, czyli tych granic, których nikt nie przejdzie bez jego zgody. Zgody, której będzie mógł udzielić tylko wtedy, gdy będzie miał umiejętności, aby odróżnić uczucie od miłości. Co byś pomyślał, gdybyś zobaczył wujka, nauczyciela lub trenera całującego Twoje dziecko w usta? Wszyscy dorośli, łącznie z rodzicami, muszą szanować dzieci. A pocałunki w usta – jak i klapsy – nie są gestami godnymi szacunku. Kropka i tyle”.
A ty co sądzisz o całowaniu dzieci w usta?
Źródło: Instagram@davidbeckham
Piszemy też o:
Dorota Zawadzka i prowadząca spotkanie redaktorka Kasia Imiołek z Mamotoja.pl były zgodne: dzisiejszym rodzicom nie jest łatwo odnaleźć własną drogę w gąszczu nowinek, mód i trendów wychowawczych... Na które warto jednak zwrócić uwagę? Czy należy koncentrować się na jednym nurcie, czy lepiej jest czerpać z kilku i wyciągać, co w nich najlepsze? Pytań było wiele, jak przy okazji wszystkich liveczatów w Dorotą Zawadzką po patronatem KINDER. Odchodzimy od kar i nagród Rodzice są zasypywani poradami, a jednak trudno im pewnie i świadomie wychowywać swoje maluchy. – Kilka, kialkanaście lat temu modna była szkoła oparta na warunkowaniu, czyli kara i nagroda – mówi ekspertka. – Tablice motywacyjne, kropki i gwiazdki. Albo time-out, typu karny jeżyk. Dzisiaj odchodzimy od tego. Ale żeby było jasne, to nie tak, że to była zła metoda. Ale była nadużywana. Nagradzajmy, tak, ale nie za wszystko i ciągle. Wciąż jestem pytana o karnego jeżyka – nie ma badań, że to była zła metoda. Ale nadużywana. To może być jedna sytuacja, określone dziecko, bo nie każde i nie w każdym wieku. Nie ma jednej, uniwersalnej dla każdego dziecka metody – Nie ma idealnej dla każdej rodziny metody wychowawczej, oprócz tego, że dziecko należy: kochać, szanować, towarzyszyć mu, przytulać je, dbać o jego prawa, opiekować się nim. Każdy z nas ma inne dziecko, innego człowieka. Obserwujmy go i dostosowujmy swoje metody do niego! Czy trzymać się jednej szkoły? Jeżeli wybierzemy sobie metodę wychowawczą, np. zastosujemy się do porad Jespera Juula, które mówią, że dziecko ma wiele kompetencji i trzeba mu towarzyszyć, pozwalać działać samodzielnie, szanować je, to innych metod już nie stosujemy? – Warto stosować te punkty, o których wspomniałam wcześniej: miłość, szacunek i tak dalej... ...
Warto przede wszystkim zastanowić się na początku, jakich zasad należy się trzymać bawiąc się z dzieckiem. Według naszej ekspertki należy przede wszystkim pozwolić się bawić maluchowi według jego własnych pomysłów i wyobraźni. Istotne jest także to, by podążać za dzieckiem, gdyż to ono ma być przewodnikiem, który wymyśla normy i zasady zabawy. Należy również umożliwić dziecku zmianę reguł zabawy w jej trakcie – niech to maluch o tym decyduje. I przede wszystkim – bawmy się z dziećmi na 100% poświęcając im maksimum czasu! Chcesz poznać zabawy, które rozwijają poszczególny zmysły? Zobacz nasze wideo. Artykuł powstał z udziałem marki KINDER Niespodzianka
„Squid Game” to serial wyprodukowany w Korei Południowej. Jego tytuł nawiązuje do popularnej tam zabawy podobnej do naszej rodzimej gry w klasy. Jednak w serialu gra toczy się z jednej strony o wielkie pieniądze, a z drugiej – o życie, bo kto przegrywa, ten nie odpada z gry, ale ginie. W „Squid Game” trup ściele się gęsto, a zabijanie ludzi jest tam tak łatwe, jak eliminowanie przeciwnika w grze komputerowej. Czy takie treści powinny oglądać dzieci? Od rozrywki do przemocy Szkoły w Wielkiej Brytanii zaczęły informować rodziców swoich uczniów o serialu i o tym, aby dzieci go nie oglądały. Okazało się bowiem, że dzieciaki zaczynają wspólnie odgrywać brutalne sceny rozgrywające się w serialu. Podobne sytuacje zaobserwowano w belgijskich szkołach, gdzie podczas zabawy odpadające z niej dzieci były bite przez kolegów. W związku z naśladowaniem akcji serialu oraz zaburzeniami lękowymi i urazami, jakie takie zabawy wywołują u dzieci, niektóre szkoły zdecydowały się na zorganizowanie dodatkowych zajęć na temat przemocy. Niestety, dotyczy to szkół w Wielkiej Brytanii i Belgii, nie w Polsce, a u nas dzieci też oglądają ten serial. Kto dzieciom na to pozwala? Jedna ze znajomych nam mam, która wychowuje obecnie 11-latka, zdradziła, że wspólnie z synem obejrzała pierwszy odcinek serialu, gdyż jej dziecko wróciło ze szkoły z informacją, że jego koledzy oglądają tę produkcję i bardzo im się ona podoba. Nie zdołała w spokoju dokończyć odcinka, bo ogarnęła ją złość. „Jak to możliwe, że rodzice pozwalają dzieciom to oglądać? Jak to możliwe, że dzieci mają dostęp do takich treści? Jak to możliwe, że niektórzy rodzice nie mają nic przeciwko temu , aby ich jedenastolatki oglądały ten serial?” – pytała. Po pierwszym odcinku wytłumaczyła synowi, że nie zgadza się, aby oglądał on serial. Chłopiec zaakceptował decyzję...
