„Córka żyje w konkubinacie i nie uznaje sakramentów, ale maluje pisanki i idzie święcić jajka, bo to atrakcja dla dzieci!” [LIST DO REDAKCJI]

Swoich (wtedy jeszcze przyszłych) teściów poznałam dokładnie 7 lat temu w Wielkanoc. Do dziś mam odruch wymiotny na samą myśl o zapachu perfum „pani mamy” wymieszanych z wonią majonezu i jaj na twardo… Ale żeby chodziło tylko o to! Pierwsza Wielkanoc To śniadanie było egzaminem na to, czy pasuję do jej wyobrażeń o synowej idealnej. Pytania dotyczyły rozmaitości. Począwszy od tego, czy chodzę do kościoła (nie), aż po to, czy czeszę frędzle w dywanach (nie, w moim domu rodzinnym nie było dywanów z frędzlami). Nie zdałam. Widziałam po pełnych zdumienia spojrzeniach rzucanych na Radka. „Mama bywa męcząca, ale nie przejmuj się” – powiedział Radek, kiedy odwoził mnie do domu. Zachowanie jego mamy tłumaczyłam sobie wtedy dobrymi intencjami, tym, że wyszło, jak wyszło, tylko dlatego, że bardzo zależało jej, by wyszło dobrze. Było coraz gorzej Tylko że było coraz gorzej. Kiedy braliśmy ślub, byłam już pewna, że ta kobieta mnie nie znosi. I wcale się z tym nie kryje. Uznałam, że nie ma sensu się tym przejmować. Mieszkaliśmy oddzielnie, więc nie musiałam znosić jej zachowania na co dzień. Jej ulubioną zabawą było udawanie, że mnie nie widzi i nie słyszy – zarówno gdy byłyśmy same, jak i podczas spotkań w większym gronie. Ze względu na Radka, który bardzo kocha swoją mamę, postanowiłam nie kopać się z koniem. Problem zaczął się, kiedy urodziłam Stasia. Dziwne dziecko Teściowa przychodziła każdego dnia, by zobaczyć wnuka i to, jakie kardynalne błędy popełniam w kwestii bycia matką. Po pół roku, kiedy pewnego dnia zrobiła mi wykład o tym, że snuję się po domu jak ślimak – coś we mnie pękło i wyprosiłam ją. To było latem i przez pół roku, do Bożego Narodzenia, miałam wreszcie święty spokój. W Wigilię wypadało podzielić się opłatkiem, więc się pogodziłyśmy i nawet było trochę lepiej....

Wiele razy nabrałam się na tytuły tekstów blogowych typu: „Nie kocham swoich dzieci tak samo”. A potem okazywało się, że to tylko haczyk… Bo autorki kochały swoje dzieci, tylko że jedno bardzo, a drugie jeszcze bardziej. Liczyły na czytelniczki-matki jak ja? Szukające w sieci historii kobiet, które naprawdę nie kochają swoich dzieci tak samo? Żeby im dowalić: „Myślałaś, że ja też jestem wybrakowana? Nic z tego! Ja jestem świetną matką, ty – żadną”. Tabu, co? To temat tabu, co? Wiem, bo nie rozmawiam o tym nawet z najbliższymi koleżankami. Chciałam, ale patrząc, jak się zachowują – odpuszczałam. Pewnego razu, kiedy byłam już w drugiej ciąży, przyjaciółka zaczęła uspokajać mnie, żebym nie martwiła się, jeśli z początku nie będę nic czuła do drugiego dziecka. Myślałam przez chwilę, że wreszcie będę mogła jej powiedzieć o tym, że nie zdążyłam jeszcze pokochać pierwszej córki… Ale zaraz usłyszałam, że po kilku tygodniach poczuję tę magiczną więź również z drugim dzieckiem. I odpuściłam temat. Wkrótce potem okazało się, że drugie dziecko – mimo obaw – pokochałam od razu. Pierwszej córki nie kocham do dziś, choć ma 9 lat. Nie sądziłam, że będę miała dziecko… Zawsze wydawało mi się, że nie nadaję się do bycia matką. Że to wyższa szkoła jazdy niż uprawa ogrodu i domowych roślin, hodowla szczurów i rybek, behawiorystyczne treningi z psem. We wszystkich tych rzeczach jestem świetna. To moje pasje odkąd pamiętam. Ale poznałam Krzyśka i po pięciu latach postanowiliśmy wziąć ślub. On chciał mieć dziecko. Zgodziłam się, bo mu zaufałam. Że wszystko będzie dobrze. W ciąży czułam się dobrze. Jestem biologiem, więc może dlatego wszystkie te zmiany fizyczne przyjmowałam jako coś naturalnego? Po porodzie moja opieka nad Julką miała w sobie więcej z naturalnego instynktu...

Uczę historii w klasach 4-8 szkoły podstawowej. Mam 15-letni staż pracy. Uwielbiam historię i kocham też tę wiedzę przekazywać uczniom. Gdy zaczynałam swoją pracę, było jakoś... inaczej. Dzieci były bardziej pokorne, rodzice mili. Oczywiste było (tak samo, jak za czasów mojej młodości), że jeżeli nauczyciel postawi ocenę – to się z tym po prostu nie dyskutuje. Niestety, tak wiele się zmieniło. Ciągłe pretensje od rodziców Co chwilę dostaję telefony od oburzonych rodziców, że ich dziecko ma słabe oceny. Czasami także sami fatygują się do szkoły, żeby oznajmić mi, że ocena ze sprawdzianu lub kartkówki jest niesprawiedliwa. Gdy pokazuje im te wypociny ich dzieci, to są pretensje, że „przecież tutaj zabrakło tylko kilku słów”. Hitem ostatnio było, gdy jeden z rodziców oznajmił mi, że jego genialne dziecko pomyliło się w dacie Bitwy pod Grunwaldem „tylko o kilka lat”. Rodzic tłumaczył mi, że to nic wielkiego, że przecież teraz i tak wszystko można sprawdzić w internecie. Najgorsze są pretensje o złe oceny dziecka z odpowiedzi ustnych. Gdy zajęcia są prowadzone stacjonarnie, rodzice nie słyszą odpowiedzi dziecka, więc jakim cudem mogą mieć jakieś roszczenia w tej kwestii? Tutaj również słyszę, że „przecież Maciek w domu wszystko umiał”. Co więcej, zarzucają mi czasami, że pewnie zadałam zbyt trudne pytania albo takie, które nie dotyczyły omawianego tematu. Ręce opadają. To mnie po prostu wkurza, ale jest też dla mnie bardzo przykre. Przecież ja naprawdę sprawiedliwie oceniam te dzieci, ze sprawdzianów i kartkówek wyliczam punkty. Złe oceny Waszych dzieci to nie moja wina! Ludzie, opamiętajcie się! To nie ja jestem złą i podłą nauczycielką. Ja po prostu sprawdzam wiedzę Waszych dzieci, która jest... zerowa lub bardzo niska. Takie są fakty. Jeżeli Twój Jaś czy Zosia nie uczą się w domu, nie powtarzają...