"Gdy bili mnie rodzice, było tak fajnie!" Naprawdę tak uważasz?

Wielu rodziców sądzi, że podnosząc rękę na swoje dziecko, czegoś je w ten sposób nauczą. Mają rację – czegoś je nauczą. Ale na pewno nie tego, czego by chcieli. „Wychowawczy” klaps wcale nie jest wychowawczy. „Inaczej do niego nie dociera...” – przekonuje wielu rodziców broniąc (nie-)„wychowawczych” klapsów. I choć bywa, że żałują zbyt pochopnie podniesionej ręki, doprowadzeni do ostateczności znów dają się ponieść nerwom. Nieskuteczna kara Być może sama też masz wiele takich doświadczeń. Maluch, niezadowolony, że nie kupiłaś mu batona szybko przestaje pluć i kopać, gdy „dostanie w tyłek”. Może się wydawać, że to działa. Ale to tylko pozory. Bite dziecko niewątpliwie boi się bólu oraz związanego z biciem upokorzenia i z lęku często unika zachowań, za które zostało ukarane. Ale w tym samym czasie narasta w nim bunt i chęć zrobienia na złość dorosłemu, który tak je upokorzył. Na dłuższą metę bicie się nie sprawdza, może być co najwyżej narzędziem tresury. Gdy maluch coś spsoci, najlepiej jeśli musi ponieść konsekwencje swojego czynu – wytrzeć rozlane ze złości mleko, oddać skrzywdzonej siostrze swój kawałek ciasta, by przestało być jej przykro lub bawić się samotnie, gdy sypie innym dzieciom piach w oczy. Inna kara jest tak naprawdę niepotrzebna. Jeśli bijesz dziecko, nie nauczysz go w ten sposób, że nie wolno dotykać żelazka, tłuc szklanek, pluć jedzeniem. Wpoisz mu za to przerażające zasady. Czego uczą klapsy To właśnie w domu rodzinnym większość ludzi po raz pierwszy styka się z przemocą. Lanie, które dziecko dostaje od rodziców, gdy nie spełnia ich oczekiwań, uczy go, że można bić słabszych, jeśli nie podoba nam się ich zachowanie. Że można bić nawet tych, których się kocha. Pokazuje też, że silny może innym narzucać swoją wolę, że nie trzeba niczego tłumaczyć ani z nikim się liczyć, bo...

Jesteśmy serwisem dla rodziców. Codziennie wspieramy was w wychowywaniu dzieci, w ich pielęgnacji, żywieniu, dbaniu o ich zdrowie. Towarzyszymy wam w trakcie ciąży, pomagamy przygotować się do porodu. Jesteśmy z wami w trudnych chwilach i leży nam na sercu dobro waszych dzieci i was, rodziców. Nie zawsze się zgadzamy z tym, co piszecie w komentarzach pod naszymi artykułami i wy nie zawsze zgadzacie się z tym, co piszemy my. To naturalne – ilu rodziców, tyle dróg i wyborów. Jest jednak coś, co jest dla nas wszystkich święte, bez względu na różnice między nami. Dobro dziecka . Jego prawa. Szacunek, który mu się należy. W tym świetle elaborat Łukasza Warzechy, publicysty tygodnika "Do Rzeczy" i Polskiego Radia 24, opublikowany w TVP Tygodniku, aż prosi się o zabranie głosu i głośny sprzeciw. Protestuje Komitet Ochrony Praw Dziecka, zabrała głos Agnieszka Stein, do dyskusji włącza się coraz więcej osób. A ja myślę sobie, że najlepiej byłoby nie napisać na ten temat nic. Przemilczeć, skoro przegapić się nie udało. Uznać, że tego kuriozalnego tekstu nie ma, że ludzie, którym daje się przestrzeń do wyrażania swoich poglądów, nie piszą takich bredni. Nie komentować, nie puszczać w świat, nie szerzyć złego słowa. Dlaczego? Boję się, że na 100 osób, które przeczytają o tym, że wychowanie dziecka wymaga przemocy, znajdzie się 40 (47,6 proc. Polaków popiera bicie dzieci , jak wynika z sondażu SW Research dla rp.pl), które znajdą w tych słowach potwierdzenie dla tego, co w ich duszach gra. Przyzwolenie. Zapali im się światełko w głowach: mądry człowiek, w mediach się wypowiada, musi wiedzieć, co mówi. Problem z tego typu opiniami jest taki, że chce się zawołać głośno: "Serio?! Nie zgadzam się!" A w ten sposób wspieramy osoby, które je głoszą, dajemy im rozgłos, 5 minut chwały, uwagę. Jeśli ktoś, tak jak Łukasz Warzecha, pisze, że urząd Rzecznika Praw...

Na wielu forach internetowych rodzice żywo dyskutują o biciu dzieci: wyrażają sprzeciw, będąc jednocześnie zwolennikami klapsów , i z całym przekonaniem deklarują, że oni swoich dzieci nie biją, bo czyż przypadkowy klaps to bicie? Dlaczego mimo apeli psychologów, kampanii społecznych, czego uczy bicie dzieci , które przypominają, że klapsy są niedobrą i nieskuteczną metodą wychowawczą, nadal je wymierzamy? Dlaczego tak trudno nam uznać, że nawet przypadkowy klaps na długo pozostaje w pamięci dziecka? Dlaczego tak łatwo wykorzystujemy swoją przewagę fizyczną i upokarzamy dziecko? Czyżby dla jego dobra? Bo taka często pojawia się odpowiedź. Niektórzy dorzucają jeszcze, że lanie, które sami dostali od rodziców, im nie zaszkodziło i wyrośli na porządnych ludzi. Trudno to zrozumieć. Bez klapsów można być szczęśliwszym rodzicem i mieć szczęśliwe dziecko. Klaps to też bicie Kiedy z prasy dowiadujesz się o kolejnym pobitym czy wręcz zakatowanym dziecku, zastanawiasz się, jakim trzeba być potworem, żeby zrobić coś takiego. Ale problem zaczyna się, kiedy próbuje się zdefiniować pojęcie bicia. Wielu dorosłym bicie kojarzy się z przemocą, z bestialskim zadawaniem bólu, z patologicznymi zachowaniami, a nie ze swojskim, niewinnym klapsem wymierzanym w słusznych intencjach (statystyki pokazują, że aż 80 procent rodziców nie uważa klapsów za bicie). Jak by tego nie nazywać – klaps jest formą przemocy wobec dziecka, rodzic wykorzystuje przewagę fizyczną, by je ukarać. I na tym się nie kończy. A trzeba pamiętać jeszcze o upokorzeniu, jakie klaps ze sobą niesie, o wpływie na późniejsze relacje z ludźmi (dzieci bite biją rówieśników, a kiedy dorosną, nie potrafią negocjować i rozwiązują konflikty z pozycji siły). Niewinne oblicza przemocy wobec dzieci Przemoc wobec dziecka może mieć różne oblicza. To nie tylko bicie. Słowa też mogą ranić....