Czy dorastanie dziecka musi tak boleć?

Córeczka tatusia, syneczek mamusi? Mam prawdziwą alergię na takie powiedzenia i bardzo źle na nie reaguję. Ze szczególną niechęcią wspominam w tym kontekście pierwsze miesiące w roli matki : moje pierworodne dziecko jest córką – wyczekaną, wyśnioną i wymarzoną. Ciąża nie należała do łatwych, dużą jej część spędziłam leżąc i drżąc o życie mojej jeszcze nienarodzonej córeczki. Dlatego kiedy po porodzie wszystkie sąsiadki (i listonosz!) raczyły mnie mądrościami w stylu: "no to teraz jeszcze chłopczyk dla mamusi, bo córeczka dla tatusia już jest" , czułam gniew. Teraz mam córkę i syna, i chciałabym opowiedzieć wam o tym, jak zmieniło mnie wychowywanie syna . Jestem ciekawa, czy wasze doświadczenie jest podobne? Mama syna musi bazować na intuicji Chciałam mieć dwie córki. Tak właśnie wyobrażałam sobie wymarzoną rodzinę: dwie dziewczynki. Informacja po połówkowym , że będzie chłopiec mocno namieszała mi w głowie i jak się później okazało – w życiu. Teraz nie wyobrażam sobie świata bez tego cudownego, wrażliwego, spragnionego czułości i miłości, żądnego przygód i ruchu chłopca. Wiem już, że wychowywanie dzieci to odkrywanie ziem, o których istnieniu nie miałam pojęcia – i chociaż są tu punkty styczne – bycie matką syna uczy mnie innych rzeczy, niż bycie matką córki.  Podczas gdy z córkami bazujemy na własnym doświadczeniu kobiecości i wiemy, co jest dla nich ważne, by w przyszłości były świadomymi swojej wartości , pewnymi swoich umiejętności, szczęśliwymi i spełnionymi kobietami, z synami musimy zaufać intuicji i poszukiwać rozwiązań bardziej uniwersalnych – a całe to doświadczenie prawdziwie wzbogaca nasze życie. Męskie sprawy = matki sprawy Mój syn przyniósł z przedszkola zainteresowanie piłką nożną . Pod naszym dachem akurat brakuje zagorzałych kibiców, ale dziadkowie i wujkowie to prawdziwi miłośnicy...

Kiedy moje dzieci płakały, podnosiłam je i przytulałam. Za każdym razem. Nakazywał mi to instynkt macierzyński i intuicja. Na szczęście nikt mi wtedy nie powiedział, że "zepsuję" je w ten sposób, że będą rozpieszczone albo że dziecko musi się wypłakać. Gdybym jednak miała takie osoby w swoim otoczeniu – i tak bym ich nie posłuchała! Głęboko wierzę w rodzicielstwo bliskości , chociaż kiedy moje dzieci były niemowlętami nie wiedziałam nawet, że moje zachowania względem nich mają swoją nazwę i że pisze się o tym książki. To zresztą jest dla mnie w rodzicielstwie bliskości najpiękniejsze: opiera się na naturalnej matczynej intuicji . A ta zawsze mówiła mi, że jeśli dziecko płacze, to znaczy, że czegoś potrzebuje i należy poświęcić mu uwagę. Przytulić i pocieszyć, zaspokoić potrzeby fizjologiczne lub emocjonalne. Noszenie dziecka to naturalny wybór Podnosiłam więc, kiedy płakały w łóżeczkach lub wózkach. Nosiłam w chuście , kołysałam, utulałam do snu. Przez pewien czas walczyłam z wieczornym rytuałem usypiania, bo miałam już dość wysiadywania przy łóżeczku syna, który musiał trzymać mnie za rękę dopóki nie zaśnie (kto przez pół godziny nachylał się nad szczebelkami łóżeczka wie, jak bardzo taka pozycja daje w kość. Dosłownie!). Przeczytałam o metodzie usypiania polegającej na pozwoleniu dziecku płakać przez 3-5-7 minut. Intuicja podpowiadała mi, że to nie dla mnie, ale spróbowałam. Wytrzymałam minutę i nigdy do tego nie wróciłam.  Wierzę w bliskość, dotyk i troskę. Rzeczywiście, jeśli pozwolimy dzieciom się wypłakać, nie grozi nam ich "rozpieszczenie". Odniesiemy pełen sukces przekazując im, że rodzic nie jest po to, by być obok w trudnych chwilach . Jeśli tego chcemy – czemu nie? Ja wolę - i zawsze wolałam - być obok i wspierać. I nie żałuję! Naukowcy z odsieczą: noś i przytulaj! Wiem już z całą...

Pamiętacie Elizę , która – choć jest jeszcze bardzo mała – zwiedziła już spory kawałek świata? Sprawdziliśmy, jak dziewczynka czuje się w żłobku i jak wyglądały pierwsze dni , które tam spędziła. Wygląda na to, że otwartość rodziców i umożliwienie dziecku kontaktu z ludźmi procentuje! Oto relacja mamy Elizy, Wiktorii Miller : Zwierzę żłobkowe Pierwszy dzień w żłobku minął nam zupełnie niespektakularnie. Dlaczego? Bo wcześniej zadziały się rzeczy, które uczyniły z Elizki zwierzę żłobkowe.  Przeczytaj także: Czy żłobek jest dobry dla dziecka? Po pierwsze, od 5 tygodnia jej życia wychodziłyśmy do ludzi i innych dzieci. Na zajęcia fitness dla mam, na muzykę dla malucha, na basen. Po drugie, ostatni miesiąc rodzicielskiego Eliza spędziła z tatą , nie ze mną, a więc rozstanie z najbliższą jej osobą na większość dnia już przeżyła i przebolała. To tata prowadzał Elizkę na żłobkową adaptację , nie mama.  Po trzecie,  wybraliśmy żłobek , w który uwierzyliśmy. Podobała nam się jego filozofia, opiekunki, wnętrza. Podobało nam się podejście pań do dzieci. Prowadząc Elizę do żłobka my byliśmy więc spokojni. Wiedzieliśmy,  że nie tylko nie będzie jej się działa krzywda, ale także, że będzie tam fajnie! Fajniej niż z nami w domu. Ale jak to? Już mam wychodzić? Pierwszego dnia Eliza poszła do żłobka tylko na godzinę. Gdy przyszedł po nią tata, przyczworakowała do niego w te pędy.  Drugiego dnia już tak nie pędziła, a trzeciego już nie chciała wyjść ze żłobka.  Bo żłobek jest fajny Dziś Eliza ma 15 miesięcy. W żłobku wyciąga rączki do opiekunek i wyraźnie cieszy się, że tam jest.  Któregoś dnia rano w szatni spotkałyśmy inną mamę z synkiem. Eliza nie mogła się doczekać aż ją rozbiorę z kurteczki, podbiegła do tego chłopca, roześmiała się i wzięła go za...