Czy dziadkowie mogą nie chcieć opiekować się wnukami? [OPINIE]

Skąd to się bierze, że każdemu wydaje się, że jest ekspertem? Niedawno mówiło się, że Polacy są ekspertami od epidemii, potem, że od wojny… Ale odkąd urodziłam córkę, mam wrażenie, że wszyscy wokół uważają się za znawców od wychowania dzieci. Uwaga: nie swoich dzieci. Babcia do niemowlęcia: „Ty manipulatorko” Zaczęło się, jak tylko wróciłam z córeczką do domu ze szpitala po porodzie. Kiedy brałam Różyczkę na ręce, córka „słyszała”, jak babcia nazywała ją „małą manipulatorką”. Wtedy nie miałam głowy do tego, by reagować i to był błąd. Teściowa od 7 lat nazywa moje dziecko różnymi idiotycznymi określeniami: „manipulatorka” (kiedy płacze), „brudas” (kiedy wraca z placu zabaw z brudnymi rękami), „żarłok” (kiedy prosi o dokładkę podczas obiadu). Oczywiście każde z tych wyzwisk (bo dla mnie to są wyzwiska) okraszone są uwagami, typu: „przestań wymuszać”, „nie możesz się tak brudzić”, „nie jedz tyle zupki, bo nie zjesz kotlecika”. Gada bzdury, których nie mogę słuchać. I wprowadza zamęt w główce mojej córki, bo z mężem staramy się uczyć ją, że: każdy ma prawo płakać, kiedy mu bardzo źle. Że w ubrudzeniu się nie ma nic złego, bo przecież po zabawie można się umyć. Że nie zmuszamy się do jedzenia rzeczy, których nienawidzimy jeść (córka nie znosi mielonych kotletów). Oficjalnie teściową rozpiera duma, że nigdy nie wtrącała się do tego, jak wychowuję Różę… Dziadek wystraszony o zdrowie i życie wnuczki Kolejną osobą, która paskudnie wtrąca się w wychowanie Róży, jest mój tata. On tak się o nią boi, że na nic jej nie pozwala. Mała go uwielbia. Tylko że jak są razem, to wciąż słyszy: „Oj, nie wchodź tam, bo wysoko”, „Oj, to ostre, nie rusz”, „Oj, bo tu mogą być...

„Moi rodzice zawsze byli bardzo zaangażowani w pomoc przy moich dzieciach. Mogłam na nich liczyć, kiedy dzieci chorowały. Moja mama zajmowała się nawet młodszą Kornelką, kiedy ja musiałam wrócić do pracy. Tak było do czasu, bo w końcu zdrowie zaczęło im szwankować. Mama ma kłopoty z kręgosłupem, a tata niedawno przeszedł operację serca. Mimo wszystko zupełnie nie rozumiem ich postępowania. Zbliżają się wakacje, rodzice mają piękną i dużą działkę za miastem. To właściwie wieś, niedaleko są rzeka i las. Wymarzone miejsce na wakacje dla dzieci! Moje córeczki są już w takim wieku, że bez problemu nocują poza domem, zwłaszcza z ukochanymi dziadkami. Myślałam, że rodzice mnie odciążą i wezmą dziewczynki do siebie na działkę, chociaż na dwa tygodnie, w końcu sami spędzają tam całe lato. Co im szkodzi?!   Ale nie, najpierw stanowczo odmówili, tłumacząc się swoim słabym zdrowiem, a potem mama powiedziała, że mogą wziąć tylko starszą Marysię, która ma 7 lat, bo ona już więcej rzeczy zrobi dookoła siebie. Kornelka ma 4 lata, więc jak stwierdziła mama, trzeba jej we wszystkim pomagać i bardziej pilnować, a ona nie ma na to siły. Szczerze mówiąc, przeżyłam szok! Jak można było coś takiego wymyślić? Przecież mi to w niczym nie pomoże, i tak będę musiała zajmować się młodszą córką i w ogóle nie odpocznę. A naprawdę liczyłam na przynajmniej dwa tygodnie wolnego w wakacje. Poza tym co mam powiedzieć Kornelce? Że babcia nie chce jej na działce i pojedzie tylko Marysia? A Marysia z kim niby ma się tam bawić i co ma robić sama? Rodzice postawili mnie i mojego męża w bardzo niezręcznej sytuacji, nie mówiąc już o dzieciach. Zawiodłam się. Od żadnej z koleżanek ani znajomych nie słyszałam, żeby dziadkowie w ten sposób stawiali sprawę wakacji z wnukami. Ale może się mylę?”. Ewelina...

Wychowywała mnie mama, ojca nigdy nie poznałam. Długo chorowała, zmarła kilka miesięcy po moim ślubie z Krzyśkiem. Z teściami nigdy nie miałam zbyt dobrych relacji – chyba myślą, że nie jestem dość dobra dla ich syna. Myślałam, że gdy pojawią się dzieci, trochę zmiękną – w końcu Krzysiek to ich jedyny syn, jedyna szansa na wnuki. Oni jednak całą niechęć do mnie przelali na dzieciaki. Dla moich teściów wnuki mogłyby nie istnieć Zosia i Staś mają 5 lat, to bliźniaki. Kiedy się urodzili, teściowie niespecjalnie spieszyli się z pierwszą wizytą – chociaż mieszkamy w tym samym mieście. Wnuki zobaczyli dopiero po kilku miesiącach. Tłumaczyłam sobie, że może to dla dobra maluchów – wiadomo, takie malutkie dzieci mogą często chorować, zwłaszcza bliźniaki urodzone kilka tygodni przed terminem… Lata mijały, a nic się nie zmieniało. Teściowie może i nie traktują wnuków jak powietrze, ale nie ma w nich tej miłości, tak wyjątkowej, bezwarunkowej... Albo nie potrafią jej okazywać, chociaż wątpię, żeby były w nich jakieś cieplejsze uczucia… Spotykamy się raz na kilka tygodni, czasem nawet miesięcy. Oczywiście przychodzą na urodziny dzieci, wspólnie spędzamy też każde Boże Narodzenie, dają nawet dzieciakom jakieś prezenty, ale nie tak wyobrażałam sobie relację moich dzieci z dziadkami. Sami nigdy nie zaproponują, żeby zabrać wnuki do siebie, wziąć je na spacer, na plac zabaw, na lody. Kiedy potrzebujemy z Krzyśkiem ich pomocy – a zdarzyło się to raptem kilka razy – zgadzają się, ale stawiają warunki. Mamy przywieźć dzieci o konkretnej godzinie, muszą dostać listę rzeczy, które dzieciaki jedzą, nie możemy zapomnieć o żadnych ulubionych zabawkach. Raz zapomnieliśmy o jakiejś maskotce i były pretensje, że Zośka płakała, a oni nie wiedzieli, jak ją uspokoić. Wyznaczają godzinę, o której mamy je odebrać. Gdy przyjeżdżamy, nawet nie...