Czy nauczyciele mogą wszystko?

Spodziewałam się raczej samotnego życia, bo miałam tylko córkę. A w ostatnie Święta Bożego Narodzenia przy stole wigilijnym zasiadłam z Julią, Markiem i ich dziećmi, Kasią z mężem Jackiem i córeczkami, rodzicami Marka, moją mamą i dość liczną rodziną Jacka. Wszystko zaczęło się, gdy moja córka poszła do przedszkola. Jesień 1973 roku Pewnego dnia w przedszkolnej szatni Julka spojrzała na mnie błagalnie. – Mamo, czy Kasia może do nas pójść? – spytała, wskazując drobną blondyneczkę, która stała obok w towarzystwie postawnej kobiety. – Jasne, że tak, jeśli tylko mama Kasi pozwoli? – odparłam i spojrzałam w ich stronę. Chyba mam omamy wzrokowe , albo czytam za dużo książek – pomyślałam. Jakbym widziała oberżystkę i Kozetę z "Nędzników"! Dziewczynka wyraźnie bała się matki . A ta mama! Wiek trudny do określenia, cera szara, mina skrzywiona, żałosny widok! – Mieszkam tuż obok – zachęciłam. – Może Kasia pójdzie do nas, a potem przyjdzie pani po córeczkę? – Za to my mieszkamy daleko – zacharczała dama głosem przepalonym i mocno "wczorajszym". – Niech ją pani odwiezie wieczorem taksówką! – Nie mam na taksówki – oświadczyłam. – To może pani wejdzie do nas na herbatę? Dziewczynki pobawią się chociaż chwilę – zaproponowałam. Miałam w domu dwa kotlety mielone, więc dałam obiad tylko dziewczynkom, a dla nas zaproponowałam kawę. – Po turecku i mocną – zażyczyła sobie Barbara, już mówiąc mi po imieniu, po czym zapaliła. Na moją uwagę, że u mnie się nie pali , a już na pewno nie w obecności dzieci, odparła, że "z dzieciakami nie ma się co cackać". "Ale się wpakowałam" – wściekłam się w duchu. Na diabła mi taka znajomość? Natomiast dziewczynki były uszczęśliwione . W pokoiku Julki, z dala od matczynego spojrzenia, Kasia rozkwitła! Śliczne dziecko. Nie mogłam pojąć, jakim cudem takiej...

Dziś są dziesiąte urodziny Agatki. To nasza pierwsza od dłuższego czasu radosna rodzinna uroczystość. Jutro wszyscy jedziemy na wakacje. Moja córka śpi spokojnie i mam nadzieję, że tak będzie już zawsze, że wyrzuci z pamięci wspomnienie czasu , gdy choroba poddała ją najtrudniejszej w życiu próbie. Wierzę też, że nigdy się nie dowie o burzy, która przeszła obok niej w chwili, gdy była bezbronna i na szpitalnej sali walczyła o życie... Jak poznałem moją żonę Anię poznałem u mojego przyjaciela Andrzeja. Wpadała czasem by poplotkować z jego mamą. Mówiła do niej "ciociu", a do Andrzeja "braciszku", choć ich pokrewieństwo nie było aż tak bliskie. Spodobała mi się od pierwszego spotkania. – Odpuść sobie, to niedojrzała dzierlatka – radził mi Andrzej, widząc jak na nią patrzę. – I ma chłopaka. Taki osiedlowa łajza. Ma na imię Robert. Ciągle go widzę jak przesiaduje z kumplami na ławce. Mam nadzieję, że to tylko przelotny kaprys małolaty, bo jeśli jest inaczej to się to może źle skończyć... Nie brałem do głowy tego gadania, bo urokowi Ani trudno było się oprzeć. Ona chyba też mnie lubiła, bo ożywiała się wyraźnie, zawsze gdy przychodziłem. Długo, bardzo długo, była jednak tylko moją dobrą znajomą. Aż do tego dnia, gdy dostrzegłem ją na przystanku przy mojej ulicy. Siedziała tam mimo deszczu i przenikliwego zimna. Podszedłem i zobaczyłem, że płacze. – Aniu, co się stało – zagadnąłem. Popatrzyła na mnie i spuściła wzrok. -– Robert ze mną zerwał, bo... – urwała nagle i ukryła twarz w dłoniach. – To jeszcze nie powód żeby siedzieć na deszczu i płakać – powiedziałem stanowczo. – Musisz się wysuszyć i napić gorącej herbaty. Zapraszam do siebie – rzuciłem obejmując ja delikatnie ramieniem. Nie protestowała. Była w niej jakaś dziwna rezygnacja. Jak wszystko zaczęło się "sypać" Przyszła do mnie i już...

I co ja mam teraz zrobić? Wszystko wygląda ładnie w filmie: rzucamy się sobie w ramiona i żyjemy potem długo i szczęśliwie. Życie jednak nie zawsze bywa tak proste, a serce matki nie wybiera. Kocham Zuzę całą sobą. A Sylwia, czy ona też nie zasługuje na miłość? To wszystko dlatego, że ktoś wiele lat temu popełnił straszny błąd. Ciąża była dla mnie wielką radością Bardzo się cieszyłam, kiedy dwadzieścia trzy lata temu zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreseczki. Nie przypuszczałam wtedy, że moje życie tak bardzo się skomplikuje. Najpierw odszedł ode mnie Marek, mój mąż. Byliśmy małżeństwem zaledwie dwa lata, wydawało się, że to wielka miłość. Kto przypuszczał, że okaże się wprawdzie wielka, ale i krótkotrwała, spali się jak płomień przedwcześnie zapalonej zapałki. Na szczęście narodziny Zuzi miały mi te trudne chwile wynagrodzić. Przyszła na świat w piękny, letni dzień i od razu okazała się prawdziwym słoneczkiem. Pogodna, śliczna, zdrowa, z malutką główką z blond włoskami, podobna do mnie i do swojego ojca jak dwie krople wody. Ufna, delikatna, cichutka. Niestety, trzy doby po narodzinach Zuzi dowiedziałam się, że żółtaczka fizjologiczna przedłuża się i malutka będzie musiała zostać kilka dni dłużej w szpitalu. Nie robiłam z tego powodu paniki – wiedziałam, że takie rzeczy zdarzają się u niemowląt. Za kilka dni odbiorę Zuzankę i będziemy już zawsze razem. Jak bardzo się myliłam... Kilka rzeczy zwróciło moją uwagę, ale zapewnienia pielęgniarki uśpiły moją czujność Po dziesięciu dniach przyjechałam z mamą po córeczkę. Może trudno w to uwierzyć, ale nic wtedy nie wzbudziło moich podejrzeń. To były inne czasy – teraz matki mają wiele dni i godzin, żeby leżąc wspólnie ze swoimi niemowlętami, studiować ich buźki, uczyć się na pamięć dołeczków w policzkach, całować po milion razy włoski....