"Czy Pani sama nie miała dziecka? Kobieta kobiecie wilkiem?"

Podróż z małym dzieckiem, zawsze jest stresująca dla rodziców. Gdy mama zmuszona jest samotnie wybrać się w podróż, bez pomocy partnera, jest jej jeszcze trudniej. Wiele mam może wtedy liczyć na pomoc życzliwych osób. Czasem jednak okazuje się, że nie dość, że nie otrzyma takiej pomocy, to jeszcze ktoś zdecyduje się uprzykrzyć jej życie. Kto? Zazwyczaj inna kobieta… Dlaczego często używane powiedzenie „człowiek człowiekowi wilkiem”, tak często odnosi się do relacji damsko-damskich? Czy nie lepiej się wspierać, pomagać, okazywać szacunek? Historia opisana przez tę mamę wydarzyła się kilka dni temu w pociągu. Młoda kobieta wybrała się wraz z dzieckiem w podróż. Maluch usadowiony w nosidle bardzo dobrze znosił trudy wycieczki. Kobieta zajęła swoje miejsce w przedziale 1. klasy i spokojnie czekała na odjazd pociągu. Już po chwili, gdy tylko pociąg ruszył, synek zaczął gaworzyć i kwilić. To obruszyło strasznie inną pasażerkę, starszą panią. Wyraziła głośno swoje niezadowolenie, oznajmiając, że: „ nie po to kupiła bilety w 1.klasie, by słuchać całą drogę płaczącego dziecka”. Było to szokujące dla matki z dzieckiem i nie wiedziała jak zareagować w pierwszej chwili. Nikt z przedziału nie wstawił się za nią. Starsza pani poddała także w wątpliwość, czy młoda mama na pewno kupiła bilet w 1.klasie i czy poinformowała, że będzie miała ze sobą dziecko. Kiedy kobieta chciała odpowiedzieć na atak, niezadowolona współpasażerka odpowiedziała, że nie będzie rozmawiać i przekrzykiwać się, a młoda mama powinna mieć więcej szacunku dla starszych i wiedzieć, że utrudnia innym ludziom podróż. Młodej mamie pozostało tylko skwitować, że to starsza pani powinna być przykładem dla innych, a okazuje się, że jej dziecko umie się lepiej zachować, niż ona. Niestety wiemy, że do takich sytuacji...

Ciężko zrozumieć, dlaczego mama z dzieckiem jest wyrzucana z autobusu, w którym jest jeszcze sporo wolnych miejsc. Przecież jest jeszcze coś takiego jak ludzkie podejście do drugiej osoby. Tego tutaj na pewno zabrakło. Mama z wózkiem wysiada, bo takie są przepisy Sytuacja wydarzyła się w Warszawie, w autobusie linii nr 168. W okolicach południa wsiadła do niego młoda mama, pani Justyna z dzieckiem w wózku. W pojeździe było jeszcze sporo wolnych miejsc, więc pewnie nikt nie zwróciłby na nią uwagi, gdyby nie kierowca, który niespodziewanie kazał jej wysiadać, bo z wózkiem jechać nie może. - Jak to, przecież autobus jest prawie pusty? -zapytał mama. - Nie - odpowiedział kierowca. W autobusie był już jeden wózek i kolejny jechać nie mógł. Kierowca powołał się na przepisy. Nie zamierzał ruszyć, dopóki nie wyjdzie z niego mama z wózkiem. - Nie ruszę, dopóki ta pani nie wysiądzie! - oświadczył. Pasażerowie: bądźże człowiekiem! Za kobietą wstawili się pasażerowie. "Absurd", "Daj pan spokój", przecież są wolne miejsca - zareagowali. Jednak zdaniem kierowcy tam, gdzie miałby stanąć drugi wózek, zaczynało się już miejsce dla wózków inwalidzkich. Warto jednak nadmienić, że kobieta z pierwszym wózkiem w ogóle nie zajmowała miejsca dla niej, gdyż siedziała w głębi pojazdu. Jej wózek stał pusty w miejscu dla niego przeznaczonym. Pasażerowie próbowali odwołać się do uczuć kierowcy. - Bądźże człowiekiem! - mówi jeden z nich. - Przepisy przepisami, ale trochę serca też trzeba mieć - dodał inny. Kierowca był nieugięty i kobieta musiała wysiąść z dzieckiem. Była wzburzona. Jak mówiła, codziennie jeździ autobusem i nieraz zdarzają się trzy, albo nawet cztery wózki w pojeździe, ale takiej sytuacji jak ta nie przeżyła nigdy. Jej synek ma 4 lata, ale jest przeziębiony, więc wsadziła go do spacerówki, żeby podjechać kilka...

Czy powinniśmy ustępować małym dzieciom miejsca siedzące w autobusie ? Mam na myśli dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, dojeżdżające do przedszkoli i szkół. Wśród moich znajomych są różne zdania na ten temat. Część uważa, że nie ma takiej potrzeby – "dzieci mają sporo sił, mogą stać", "jeszcze się nasiedzą". Część – w tym i ja – uważa, że taki mały człowiek, zwłaszcza w zatłoczonej komunikacji miejskiej , jest w znacznie gorszej sytuacji niż pozostali współpasażerowie. Dlaczego? "Takie dzieci nie powinny jeździć porannym autobusem" Ta sytuacja miała miejsce w autobusie w godzinach największego szczytu . Do zatłoczonego autobusu wsiadł mężczyzna z przedszkolakiem (na oko trzylatkiem). Po kilku minutach jazdy, dziecko zgrzane (rodzic nie miał go jak rozebrać), ginące w morzu ludzkich nóg i znieczulicy współpasażerów, którzy wygodnie siedzieli obok, rozpłakało się. Tata próbował go uspokoić, mówić do niego czule, ale to nie pomagało. Przytulić malucha nie mógł, wysiąść z autobusu też nie. Dziecko płakało , a siedząca obok Pani, komentowała głośno, że z takimi dziećmi nie powinno się jeździć porannymi autobusami, że rodzice powinni siedzieć z nimi w domu. Później jeszcze dodała coś o głupich rodzicach małych dzieci, rozciągając swój wywód również na weekendowe spacery po supermarketach itp. Oczywiście nie przyszło jej do głowy, aby ustąpić dziecku miejsca lub wziąć je na kolana. Nie przyszło jej do głowy, że rodzic małego przedszkolaka musi jechać do pracy, a jeszcze wcześniej odwieźć dziecko do przedszkola , więc jazda porannym autobusem to nie wybór, tylko konieczność.  Ona odczuwała dyskomfort z powodu płaczu malca, manifestując głośno swoje niezadowolenie, nie myśląc o tym, że ten maluch w tej chwili robi dokładnie to samo - manifestuje swój dyskomfort, ale...