Słowa tej mamy wstrząsnęły nami! Jak łatwo jest kogoś ocenić…

Karmienie piersią dla niektórych jest czymś normalnym i naturalnym, dla innych niedoścignionym marzeniem. Wiele kobiet musi z różnych przyczyn zrezygnować z takiego sposobu karmienia, co jest dla nich porażką. Choć nie powinno tak być, bo najważniejsze jest przecież, by dziecko rosło i było zdrowe oraz szczęśliwe, a sposób karmienia nie jest wtedy aż tak istotny. Staramy się zrozumieć jednak te mamy i wesprzeć je na duchu. Ta mama napisała list do swojego dziecka tuż po tym, jak okazało się, że nie będzie mogła karmić go piersią. Posłuchajcie! „Kochany synku, karmienie w nocy to szczególny czas dla mam i dzieci. To niesamowity moment, kiedy wszyscy wokół śpią, a my dwoje przytulamy się do siebie i jesteśmy sobie tak bardzo potrzebni. Czytaj: Czy trzeba karmić w nocy? Tak to sobie wyobrażałam, Ciebie wtulonego w moje ciało i ssącego mleko, które wyprodukowało moje ciało. Dlatego jestem tak bardzo smutna, gdy w środku nocy stoję w zimnej kuchni i podgrzewam wodę, by zrobić Ci mieszankę. Ty płaczesz coraz głośniej domagając się jedzenia. Chciałam tak bardzo karmić cię piersią. Czytałam o tych wszystkich niesamowitych korzyściach płynących z karmienia piersią. Pragnęłam takiej bliskości. Oczywiście, słyszałem, że może nie być to łatwe. Inne mamy opowiadały o pękniętych brodawek sutkowych, zapaleniu sutka i głodnych dzieciach, którym nie wystarcza zawartość piersi. Byłam jednak zdeterminowana. Gdy inne matki powiedziały mi, że próbowały karmić piersią, ale im po prostu nie wyszło, myślałam, że może nie próbowały wystarczająco mocno . Obiecałam sobie nie być jedną z tych mam, która się podda. "Moje serce krwawiło..." Zaczęłam walczyć o kp, gdy po nakarmieniu synka po porodzie, maluch budził się co chwilę głodny. Po każdym przystawieniu do piersi położna brała dziecko do ważenia, a kiedy po 2 dniach nadal było za mało...

Karmienie piersią może uratować dziecku życie? Tak, to żadna przesada! – przekonała się o tym Agata Krawiec, mama trzyletniego Kacpra, urodzonego w 30. tygodniu ciąży.  Posłuchajcie co mówi o swoim doświadczeniu karmienia piersią:  Przed moim porodem wcale nie byłam taka pewna, że będę karmić piersią. Oczywiście wiedziałam, że karmienie naturalne to najlepsze, co można dać dziecku, ale kiedy myślałam o praktyce, a nie o teorii – to planowałam, że mniej więcej po pierwszym miesiącu wprowadzę karmienie mieszane: raz piersią, raz butelką. Układałam sobie, że nocami wprowadzę jedną butelkę, w ciągu dnia też jedną, dzięki czemu uda mi się zachować laktację, tak długo, jak będę chciała, a jednocześnie nie będę musiała spędzać całej doby na karmieniu. Bardzo mi zależało na tym, żeby po porodzie zachować odrobinę swobody. Wydawało mi się, że o karmieniu wiem wszystko, tymczasem (jak się potem okazało) nie wiedziałam nic.  Przede wszystkim nie wiedziałam tego, że zamiast urodzić swojego synka po 9 miesiącach ciąży – urodzę go o 3 miesiące za wcześnie.  Nie wiedziałam, że pierwsze tygodnie mojego macierzyństwa spędzę, wyjąc nad inkubatorem mojego dziecka. Że na początku nie będę mogła go nawet dotknąć, a kiedy już lekarze mi pozwolą go trzymać za nóżkę a potem nosić skóra do skóry – to będę się bała to zrobić. Bo będę wolała nie dotykać i nie tulić swojego dziecka, niż ryzykować, że się wychłodzi poza inkubatorem. Kto nie przeżył takich chwil, nigdy ich sobie nie wyobrazi, bo ludzka wyobraźnia ma bardzo ciasne granice.  Umiecie sobie wyobrazić, że patrzycie na swoje dziecko podłączone do respiratora, bo nie umie samo oddychać?  Kiedy urodziłam, nie umiałam uwierzyć, że w ciąży godzinami rozmyślałam o tym, kiedy będę mogła podać butelkę i co powinnam robić, żeby moje piersi nie obwisły w...

Kiedy czytam w internecie o "laktacyjnym terroryzmie", to uderza mnie, że słowo "terrorystka" określa mamę, która mówi, że karmienie piersią to najlepszy sposób karmienia dziecka. Skąd to się wzięło??? Ja w jej stwierdzeniu naprawdę nie widzę żadnego terroryzowania.  Karmienie piersią jest najlepszym wyborem – to fakt. Tak samo faktem jest, że nie zawsze mama może karmić piersią i wtedy pozostaje jej coraz lepszej jakości mleko modyfikowane. Jeszcze innym faktem jest to, że każda mama ma prawo wybrać sposób karmienia swojego dziecka i bez względu na to, co wybierze, zasługuje na taki sam szacunek i wsparcie.  Kolejnym faktem, o którym nieczęsto się mówi, jest to, że karmienie piersią, choć naturalne, to nie zawsze jest łatwe i przyjemne. Moje początki karmienia wyglądały koszmarnie i przez pierwsze tygodnie każdego dnia mówiłam sobie: "Dzisiaj z tym kończę". Szukałam wsparcia – ale u tych, u których szukałam, spotkałam się z czymś zupełnie przeciwnym. Z prawdziwym terroryzmem laktacyjnym.  Według mnie laktacyjny terroryzm to zupełnie coś odwrotnego niż propagowanie karmienia naturalnego. Dla mnie terroryzm laktacyjny to taka działalność, która karmiące mamy od karmienia odstrasza i zniechęca je, a jedynymi znanymi mi terrorystkami laktacyjnymi były dwie szpitalne położne laktacyjne, które kiedyś, w chwili bezradności (a także optymistycznej naiwności!), zdarzyło mi się poprosić o pomoc: Położna nr 1: "Pani nie kombinuje, tylko przystawi dziecko"  Nie wiem jak wy, ale ja po moim pierwszym porodzie zupełnie nie wiedziałam, jak się do tego całego karmienia zabrać. Być może dlatego, że byłam wyrodną matką. A być może dlatego, że po cesarskim cięciu nie mogłam nie tylko wstać i usiąść, ale nawet się przekręcić na łóżku i przygarnąć do piersi mojego wcześniaczka. Moja położna skłaniała się raczej do tego pierwszego...