"Dlaczego nie możesz zrozumieć co czuję?"...

Mam na imię Asia, mam 28 lat, mieszkam w Sieradzu. Moja opowieść zaczyna się w listopadzie w dniu, w którym zrobiłam test ciążowy. Miałam mieć miesiączkę, ale nie pojawiła się. Jechałam do apteki po lekarstwa dla mojej mamy (chorowała na raka), więc przy okazji kupiłam test ciążowy. W pracy go zrobiłam – wyszły dwie kreski. Z radością zadzwoniłam do mojego męża. Była taki szczęśliwy. Wieczorem po pracy poszłam do mojej mamy. Była zmęczona, ale pomyślałam, że taka wiadomość nie może czekać. „Mamusiu, zostaniesz babcią!” – powiedziałam. Tak bardzo się cieszyła ze mną. Przez chwilę pomyślałam: „Czy dożyjesz mojego rozwiązania?”. Strach ma wielkie oczy Mijały dni i tygodnie. W styczniu była ładna pogoda, więc poszłam na spacer. Gdy wróciłam, zaczął mnie boleć brzuch, więc wzięłam no-spę. W nocy obudził mnie bardzo silny ból . Mąż zawiózł mnie do szpitala. Bałam się, że tracę dziecko. Na szczęście okazało się, że jego serduszko bije, a moje dolegliwości spowodowane są niedoborem magnezu. Podłączono mi kroplówkę. Po trzech dniach mogłam wrócić do domu. Mamusiu, co się z tobą dzieje? Miałam sporo energii, w czasie ciąży jeździłam z mamą do Łodzi na chemioterapię. Wszystko tak dobrze się układało. Niestety 1 lipca podczas odwiedzin u mamy, usłyszałam: „Asia, krew mi leci”. Byłam przerażona. Krwotok był ogromny. Ale nie zemdlałam, tylko zaczęłam działać. Położyłam mamę na podłodze, następnie zadzwoniłam po karetkę, po brata mamy, który mieszkał niedaleko, oraz do męża. Gdy czekałam na pomoc, myślałam, że to moje ostatnie chwile z mamą, ale nie chciałam przy niej płakać. Gdy przyszedł wuj, zastąpił mnie i uciskał mamie ranę, ja tymczasem pobiegłam, by poczekać na karetkę i wskazać im drogę.   Ekipa ratunkowa zabrała mamę do szpitala, z mężem pojechaliśmy za...

Karmienie piersią dla niektórych jest czymś normalnym i naturalnym, dla innych niedoścignionym marzeniem. Wiele kobiet musi z różnych przyczyn zrezygnować z takiego sposobu karmienia, co jest dla nich porażką. Choć nie powinno tak być, bo najważniejsze jest przecież, by dziecko rosło i było zdrowe oraz szczęśliwe, a sposób karmienia nie jest wtedy aż tak istotny. Staramy się zrozumieć jednak te mamy i wesprzeć je na duchu. Ta mama napisała list do swojego dziecka tuż po tym, jak okazało się, że nie będzie mogła karmić go piersią. Posłuchajcie! „Kochany synku, karmienie w nocy to szczególny czas dla mam i dzieci. To niesamowity moment, kiedy wszyscy wokół śpią, a my dwoje przytulamy się do siebie i jesteśmy sobie tak bardzo potrzebni. Czytaj: Czy trzeba karmić w nocy? Tak to sobie wyobrażałam, Ciebie wtulonego w moje ciało i ssącego mleko, które wyprodukowało moje ciało. Dlatego jestem tak bardzo smutna, gdy w środku nocy stoję w zimnej kuchni i podgrzewam wodę, by zrobić Ci mieszankę. Ty płaczesz coraz głośniej domagając się jedzenia. Chciałam tak bardzo karmić cię piersią. Czytałam o tych wszystkich niesamowitych korzyściach płynących z karmienia piersią. Pragnęłam takiej bliskości. Oczywiście, słyszałem, że może nie być to łatwe. Inne mamy opowiadały o pękniętych brodawek sutkowych, zapaleniu sutka i głodnych dzieciach, którym nie wystarcza zawartość piersi. Byłam jednak zdeterminowana. Gdy inne matki powiedziały mi, że próbowały karmić piersią, ale im po prostu nie wyszło, myślałam, że może nie próbowały wystarczająco mocno . Obiecałam sobie nie być jedną z tych mam, która się podda. "Moje serce krwawiło..." Zaczęłam walczyć o kp, gdy po nakarmieniu synka po porodzie, maluch budził się co chwilę głodny. Po każdym przystawieniu do piersi położna brała dziecko do ważenia, a kiedy po 2 dniach nadal...

Dwie kreski na teście ciążowym mogą wywołać panikę, nawet gdy ktoś starał się o dziecko. Lęk przed nieznanym, przed odpowiedzialnością, jest naprawdę zrozumiały. Tym bardziej, że ciągle słyszymy "straszne" opowieści innych mam o nieprzespanych nocach, kolkach , ząbkowaniu, buntach, problemach materialnych. Owszem, jest w tym sporo prawdy, ale i na wiele spraw możemy przymknąć oko.  " Gdy dowiedziałam się,  że jestem w ciąży, zamarłam . Od razu przed oczami stanęły mi koleżanki, które zniknęły z życia towarzyskiego. Koleżanki, które nie odbierają telefonów, bo nie mają czasu, a jak odbiorą, to w tle słychać zawsze płacz dziecka. Rodzice, którzy połykają szybko swoje jedzenie w restauracji, by móc nakarmić dzieci i mieć czas je uspokajać.  Chciałam być niezależna, podróżować, zdobyć lepszą pracę... ale chciałam też mieć dziecko. Może nie tak szybko, dopiero od 4 miesięcy byłam szczęśliwą żoną, ale widziałam dziecko w swoim życiu. Nie sądziłam jednak, że tak spanikuję. Zaczęłam bać się czy dam sobie radę. Czy pokocham dziecko, a ono mnie? Czy będę umiała je wychować na dobrego człowieka? Czy będę dobrą mamą ? Myślałam o tym przez całą ciążę, aż nadszedł dzień porodu. Wtedy wszystko się zmieniło. Przeszłam na drugą stronę. Dowiedziałam się, że choć nie jest lekko czasami, to jednak macierzyństwo nie jest tak straszne, jak to wszyscy opisują.  Gdy patrzy się z boku, to widać tylko nerwy, pośpiech, zmęczenie, krzyki. Widać zmęczone mamy , które przychodzą po raz kolejny na ten sam plac zabaw. Ale nie widać ich całego dnia. Poranków, gdy budzą cudownie pachnące dziecko, które się w nie wtula. Przytulasów, całusów i słodkich słów "kocham Cię". Uczucia, które je ogarnia, gdy trzymają w ramionach dziecko. Wiem, jesteś sceptyczna, ale możesz się o tym przekonać, gdy...