Kilkulatki potrafią być urocze, wymagające, zabawne i piekielnie inteligentne. Czasem są po prostu... dziwne. Oto lista 6 dziwnych zachowań, które mogą niepokoić rodziców, chociaż są zupełnie normalne.
Co z tej listy robią wasze dzieci? ;)
Czytaj także:
źródło: thebump.com
Ssanie palca Uspokaja, poprawia nastrój, ułatwia zasypianie, czasem nawet „pomaga” w oglądaniu bajek. Pozwala rozładować napięcie, bo kojarzy się z bliskością mamy, bezpieczeństwem, pełnym brzuszkiem. Ortodonci ostrzegają jednak, że częste ssanie czegokolwiek poza piersią mamy (palca, narożnika poduszki czy kołderki itd.) może prowadzić do powstania wady zgryzu , polegającej na cofnięciu się żuchwy. Zdarza się, że ssanie staje się nałogiem. Bywa i tak, że maluszek, który ssał palec przestaje w końcu to robić, ale zaczyna np. ogryzać paznokcie. Ludzie, którzy w dzieciństwie mieli silną potrzebę ssania mogą częściej niż inni sięgać po papierosy, podjadać. Co robić? Daj zajęcie małym rączkom. Dzieci najczęściej odczuwają potrzebę ssania, gdy są zmęczone, głodne, senne, boją się czegoś, a także, gdy są czymś zaciekawione. Dlatego staraj się, by w takich sytuacjach maluszek miał zajęte ręce, np. daj mu do przytulenia ukochanego misia. Zaproponuj smoczek. Jeśli dziecko jest małe i nie potrafi obejść się bez pocieszyciela, lepiej, żeby ssało smoczek niż palec. Powinien być dobrej jakości i mieć anatomiczny kształt – część, którą dziecko ma w buzi powinna być spłaszczona. Tłumacz. Starszemu dziecku wytłumacz, dlaczego nie powinno się ssać palca. Spróbuj je zaangażować w rozwiązanie problemu. Zaproponuj np. że zabandażujecie paluszka na noc, żeby odpoczął. Chwal za każdy sukces. Idź z dzieckiem do ortodonty. Lekarz zaproponuje maluchowi płytkę przedsionkową (wygięty w łuk kawałek plastiku z kółeczkiem jak przy smoczku), która nie tylko chroni zgryz ale i uniemożliwia odruchowe ssanie. Taką płytkę może nosić już trzylatek. [CMS_PAGE_BREAK] Ogryzanie paznokci Podobnie jak ssanie palca rozładowuje napięcie. Niestety nie zawsze mija samo – taki problem ma wielu dorosłych. Może...
Niezastąpiony kocyk lub miś Pojawia się najczęściej na przełomie pierwszego i drugiego roku życia, bo wtedy dziecko zaczyna mieć świadomość własnej odrębności, pojawiają się pierwsze rozstania i maluch robi wszystko, by sobie z nimi poradzić. A z ulubionym kocykiem czy pluszakiem jest to łatwiejsze. Pozwól zatem dziecku na zabieranie ze sobą wszędzie kocyka czy przytulanki. Co jednak zrobić z brudnym misiem bez oka? Cóż, postaraj się go prać, kiedy dziecko zaśnie, a oczko przyszyj tylko wtedy, gdy malec na to pozwoli. Wymyślony przyjaciel Dzieci mają ogromną wyobraźnię i chętnie z niej korzystają, znajdując w niej często doskonałych przyjaciół, którzy nie tylko są oddani i nigdy się nie kłócą, ale też zawsze pojawiają się na zawołanie. Tacy wymyśleni przyjaciele , choć dla nas mocno podejrzani, są absolutnie normalni i dają dziecku poczucie bezpieczeństwa. Najlepiej więc nie pouczać malca, że "Kuba nie istnieje", nie wyśmiewać, nie straszyć. Dziecko takimi słowami może poczuć się dotknięte, może także zacząć obwiniać się za swoje zachowanie i po prostu ukryć się ze swoimi dziwactwami. Potajemne rytuały wolniej mijają, a "zakonspirowani\" fikcyjni koledzy mogą stać się przeszkodą w nawiązaniu rzeczywistych przyjaźni. Lepiej zatem zaakceptować wymyślonego przyjaciela, a po jakimś czasie na pewno zniknie. Wszystko w takiej samej kolejności Twój kilkulatek wcale nie musi być fanatykiem porządku, by zawsze pilnować identycznego ułożenia kredek w pudełku czy samochodów na półce. Jakiekolwiek zmiany w tym ustawieniu mogą wywoływać histerię. Podobnie dzieje się, gdy dziecko chodzi jedynie po płytkach jednego koloru, a nagle zostaje zmuszone do rezygnacji z tego zwyczaju. Rodzice najczęściej uważają, że nie ma, o co robić tyle hałasu. Tymczasem dziecko czuje się tak, jakby burzył się jego misterny plan. Dzieci mają...
Kiedyś z łatwością przychodziło mi ocenianie rodziców, których dzieci się źle zachowywały, były niegrzeczne. Myślałam sobie: „Oni nie wiedzą, jak wychować własne dziecko”. Teraz jestem przekonana, że były to normalne dzieci, wychowujące się w normalnych rodzinach. Oto 10 rzeczy, które dla wielu świadczy o złym wychowaniu dziecka, póki sami nie zostaną rodzicami. Wybuchy gniewu. Dziecko, które płacze i krzyczy w miejscu publicznym , niczym magnes przyciąga wzrok otoczenia. „Co jest z tą matką, że nie potrafi poradzić sobie z własnym dzieckiem?” - myślałam. Jęczenie i marudzenie. Ciekawa jestem, ile razy prosiłam moje dzieci: „Przestań jęczeć, bo nic nie rozumieniem, kiedy mówisz do mnie takim głosem”. Nie odpowiadanie, gdy ktoś do nich mówi. Wiele dzieci nie odpowiada, jeśli uzna, że nie ma nic do powiedzenia. Inne odpowiadają w myślach, nie fatygując się otwieraniem ust :) Powtarzanie im, że to niegrzeczne milczeć, gdy koś je o coś pyta, zupełnie nie działa. Hałasowanie. Niektóre dzieci nie kontrolują głośności dźwięków, które z siebie wydają. Nawet gdy nie krzyczą, mówią podniesionym głosem. Czasem mam wrażenie, że nawet ich szepty są głośne. Kłamstwa. Dzieci mają bujną wyobraźnię i często konfabulują. Wielu dorosłych dziwiło się, jak wychowałam dziecko, gdy córka np. na pytanie o to, kto ją tak uczesał, mówiła, że zrobiła to ciocia żyrafa. Gorzej było, gdy w przedszkolu na pytanie, jak zrobiła sobie siniaka, wyjaśniła, że tata jej to zrobił (co oczywiście nie miało nic wspólnego z prawdą). Chodzenie późno spać. Są dzieci, których za nic nie zaciągniesz wcześnie do łóżka, a nawet jeśli jakimś cudem ci się to uda, będą leżały w nim, śpiewały, bawiły się, a i tak wcześnie nie zasną. Obrażanie się. Co za niegrzeczne dziecko stroi takie fochy? A która z dorosłych kobiet ich nie ma?...
