Jest dopiero połowa września, a ja już drugi raz muszę walczyć z wszami! I to już kolejny rok! Myślałam, że po wakacjach wszystko wróci do normy, ale jak widać, niestety nie! Już wszyscy rodzice są wściekli, nie mówiąc o biednych dzieciach, które najbardziej na tym cierpią. Ale najwidoczniej matka, ani ojciec tego dziecka nic sobie z tego nie robi. To, co się dzieje w klasie mojej córki, to już przechodzi ludzkie pojęcie!
W zeszłym roku moja córka rozpoczęła naukę w szkole podstawowej. Poszła do szkoły rejonowej razem z trzema koleżankami z przedszkola. Nowa szkoła, nowa klasa, nowe dzieci i ich rodzice, na początku wszystko wydawało się w porządku. Wiadomo, zawsze trafi się jakiś problematyczny rodzic, który będzie się awanturował o byle co, ale tutaj naprawdę byłam mile zaskoczona. Wszyscy kulturalnie, ale też na luzie. Cieszyłam się, że trafiła się taka klasa, bo w końcu i dzieci, i my, rodzice spędzimy ze sobą aż 8 lat. Aż do czasu…
Jedno dziecko, nie chcę wymieniać imienia, bo przecież nie jest niczemu winne, ma non stop wszy i wszystkich „zaraża”, łącznie z nauczycielką! Ledwo co się tego pozbędę to zaraz wszystko od nowa. I wszyscy o tym wiedzą, bo jaja wszy sypią jej się z głowy jak łupież, drapie się ciągle po głowie. Wystarczy moment, a gnidy z głowy wiecznie zawszonej dziewczynki przeskakują na głowy innych dzieci, a nawet nauczycieli!
Ba! Pielęgniarka zrobiła wszystkim dzieciom przegląd głowy i potwierdziła przypuszczenia wszystkich rodziców: wszawica. Jednak gdy rodzice tej dziewczynki się dowiedzieli, że ich dziecko ma wszy, uznali, że to pomyłka i nie wyrazili zgody na kolejny przegląd głowy. Uznali, że to nie ich problem. Świetnie! Brawo dla tych państwa! Tylko co w takiej sytuacji robi NORMALNY rodzic? Idzie do apteki i kupuje preparat na wszy dla całej rodziny. I wyczesuje gnidy, żeby pozbyć się tej zarazy, i jeszcze raz myje głowę preparatem za wszy, i jeszcze raz wyczesuje. Nie wspominając o praniu i dezynfekcji wszystkiego, z czym dziecko miało kontakt.
Przecież wszy przenoszą choroby! No, ale nie! Ojciec nie przyjmuje do wiadomości, że to jego dziecko, a pewnie i on i jego żona sami mają wszy! „Moje dziecko nie ma wszy, nie jesteśmy jakąś patologią!”, awanturował się na ostatnim zebraniu ojciec. No tak, pieniędzy im nie brak, ale widocznie wstyd im przed panią w aptece, że mają wszy.
Jestem przerażona, że czeka mnie powtórka z wątpliwej rozrywki. Cały poprzedni semestr walczyłam z wszami, tak jak i inni rodzice. Nawet dyrekcja się zaangażowała! I nic. Groźby i prośby nie przynoszą efektu, a ostatecznie dyrekcja bezradnie rozkłada ręce…, bo jak rodzic powie „nie” to kaplica. Szkoła nic nie zrobi, nie może. Nawet sanepid nic nie może, bo to nie choroba zakaźna. A ci rodzice twierdzą, że to nie ich problem, ich dziecko nie ma wszy, bo nie są marginesem społecznym.
Możemy tylko ich prosić o podjęcie leczenia, bo skoro wszawica nie jest na liście chorób zakaźnych, to… zawszone dzieci mogą przychodzić do szkoły, uczestniczyć w zajęciach świetlicowych, jeździć na wycieczki. Tylko nikt nie wspomina o tym, że inne dzieci czy nauczycielki, które się zaraziły, mają non stop przymusową kwarantannę.
Co prawda od marca psikam córce głowę preparatem odstraszającym wszy, ale po pierwsze nie do końca działa, bo i tak ma wszy, może rzadziej, ale jednak. Poza tym na preparaty przeciw wszom – wszystkie spraje, szampony, olejki, gumki odstraszające i pranie, i dezynfekcję – wydaję majątek! A moje dziecko traci nie tylko zajęcia w szkole, ale przede wszystkim zdrowie. Ręce mi opadają i już nie mam siły walczyć z wiatrakami. Czasem, jak się zbliża koniec weekendu, to mi się płakać chce na samą myśl, że moja córka pójdzie do szkoły. Powiedzcie mi, jak wpłynąć na decyzję rodziców. Bo to i o tę dziewczynkę chodzi. Niby rodzice bogaci, wykształceni, a dziecko takie zaniedbane. Aż serce boli…
Anna z Wrocławia
Piszemy też o:
Dlaczego to ma być dzień wolny od zajęć? Czy to jakieś święto narodowe? Dlaczego zamiast lekcji, mają być atrakcje, na które mają się składać rodzice uczniów? Dlaczego w szkołach organizuje się Dzień Chłopaka, a Dnia Nosorożca, Dnia Pierwszej Miłości czy Dnia Spadającego Liścia już nie? To takie sympatyczne święta… I równie durne jak Dzień Chłopaka! Dawniej: dyskoteka i ciasto, ale po lekcjach Kiedy chodziłam do szkoły, Dzień Chłopaka obchodziliśmy na pewno od IV lub V klasy. Pamiętam, że to była dyskoteka klasowa, na którą przynosiło się domowe ciasta (kolejność pieczenia wynikała z listy w dzienniku szkolnym – alfabetycznie). Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, jakie to musiało być uciążliwe dla tych biednych matek… W każdym razie ta dyskoteka odbywała się po lekcjach. Szczerze? Uważam, że to można było – i wtedy, i dzisiaj – zorganizować bardziej symbolicznie. Albo wcale. Tak jak Dzień Kobiet – kiedy nie było żadnej dyskoteki, bo był Post. Kwiaty dostawały tylko nauczycielki. I nikt się nie dziwił, bo one były kobietami, a my dziewczynami. Dziewczyny właściwie nie miały swojego święta. Dzień Chłopaka? A dlaczego nie Dzień Nosorożca? Naprawdę nie rozumiem, po co to całe zamieszanie z Dniem Chłopaka. Przecież jeśli ktoś uważa, że to takie wielkie święto, to może celebrować je w domu. Tak jak chce. Albo w ogóle niech będzie to czerwona kartka w kalendarzu i dzień wolny od szkoły i pracy. Skoro to taki ważny dzień. A jeśli nie – to niech szkoła przestanie nakręcać dzieci, że to kolejny dzień, kiedy trzeba wydawać pieniądze i kiedy liczą się wyłącznie przyjemności, a nie obowiązki. Dziwne, że w szkołach jeszcze nie organizuje się Dnia Pierwszej Miłości (18 września), Dnia Nosorożca (22 września) czy Dnia Spadającego Liścia (23 września). A może byłoby...
Nawet nie wiecie, jak bardzo ucieszyłam się, że nie jestem jedyna. Czytając komentarze pod listem kobiety, która nazywa nas egoistkami (bo puszczamy dzieci z katarem do przedszkola) – na szczęście nie zabrakło głosów rozsądku. Dowiedziałam się też, że w Wielkiej Brytanii nikt nie robi z tego powodu żadnych problemów. I słusznie. Przecież chore dzieci w przedszkolach były, są i będą. Lepiej patrzeć na to jak na zjawisko pozytywne. Siostra izolowała córkę i mała nie ma odporności Moja siostra niestety uważa inaczej. Wyobrażacie sobie, że ona izoluje swoją córkę od dzieci tylko dlatego, że panicznie boi się choroby? Nawet nie przyjeżdża z nią na święta, bo tam jesteśmy my z Kubusiem i jeszcze inne dzieci, które na pewno zarażą jej córeńkę. Ta jej mała ma 3 lata i chyba ani razu nie była na placu zabaw. Jak są w sklepie, to nie ma prawa niczego dotknąć. Bawi się wyłącznie ze swoją mamą. Nie powiem, siostra spędza z córką naprawdę dużo czasu i mała jest bardzo mądra, ale… jak tak można? W dodatku Monika ciągle psika małej rączki płynem przeciwbakteryjnym. Poważnie brała pod uwagę, by nie puszczać jej do przedszkola (bo tam chore dzieci i chore nauczycielki), a potem do szkoły też nie (bo uważa, że nikt lepiej nie wyedukuje jej dziecka niż ona sama). Tylko że z kasą u nich krucho i musiała wreszcie wrócić do pracy… I, niestety, 1 września jej 3-letnia córka pierwszy raz poszła do przedszkola. Oczywiście od razu zachorowała. A moja siostra wini za to chore dzieci i ich matki „egoistki”. Do przedszkola z katarkiem? Tak, synu! Oczywiście nasz Kubuś już wiele razy próbował wykorzystać sytuację. Raz wydmuchał nos i: „Chyba jestem bardzo chory, mamo… nie mogę iść do przedszkola”. Szybko jednak uświadamiamy mu z mężem, żeby nawet nie próbował takich numerów. Siedziałby w domu i...
Oliwka ma dopiero niecałe 3 latka i nie chcę jej odpieluchowywać na siłę. Nie jest na to gotowa, próbowałam i wiem swoje, to dla niej zbyt duży stres. Zresztą kto powiedział, że trzylatek musi już korzystać z nocnika? W przedszkolu kazali mi zabrać dziecku pieluchę Pierwszego dnia przedszkola przyniosłam dla Oliwki całą torbę rzeczy – ubranka na zmianę, pościel, kosmetyki no i oczywiście zapas pampersów, żeby nie zabrakło. Pieluchy wyjęłam, żeby były pod ręką, i wtedy pani wychowawczyni tak mnie przeszyła wzrokiem, że aż mi mowę odebrało. „U nas w przedszkolu tego nie używamy” – powiedziała surowo. Podobno wszystkie dzieci mają korzystać z nocnika albo toalety, takie są wymagania. Bardzo się zmartwiłam, Oliwka jest jeszcze za malutka na nocnik, 3 latka skończy w listopadzie. Ale mimo to w domu spróbowałam posadzić ją na nocnik. Był tylko płacz i krzyk, tak jak za pierwszym razem w wakacje. Boję się, bo synek znajomej nabawił się zapalenia pęcherza przez to, że wstrzymywał mocz. Oni też próbowali odpieluchować go zbyt wcześnie i tak się to skończyło. Od Redakcji: nie ma żadnej podstawy prawnej, zgodnie z którą przedszkole państwowe mogłoby zakazać przyprowadzania dzieci korzystających z pieluch. Jedno z najważniejszych zadań przedszkola to właśnie pomoc dziecku w pokonywaniu trudności rozwojowych i nabywaniu właściwych nawyków. A co jeśli moja Oliwka posiusia się w majtki w przedszkolu i panie będą na nią krzyczeć? Wtedy to już w ogóle się zablokuje, a przedszkole zacznie jej się źle kojarzyć. Niestety na prywatne przedszkole, w którym mogłaby chodzić w pampersie nawet cały rok, nie stać nas. Obawiam się, że w naszej placówce chodzi tylko i wyłącznie o wygodę pań, które nie chcą się babrać w pieluchach, a nie o samodzielność i dobro dzieci....
