Dzieci czasem potrafią narobić nam wstydu!

"A wiesz, że policjant najpierw strzela, a potem zadaje pytania?" – powiedział (oczywiście na głos, a głos miał donośny) mój kilkuletni syn w chwili, gdy funkcjonariusz drogówki wlepiał mandat jego tacie. Nie mam pojęcia, skąd kilkulatek  wziął to zdanie (pewnie z filmu),  ale wiem jedno: nie ma chyba na świecie dziecka , które choć raz nie wpędziłoby rodziców w równie kłopotliwą sytuację.   Celują w tym zwłaszcza przedszkolaki. Psycholog Beata Płażewska  podpowiada, jak sobie radzić w chwilach, gdy najbardziej chcielibyśmy zapaść się pod ziemię. Przeczytaj także: Twoje dziecko nie jest niegrzeczne, gdy... Tajna misja Jako kilkuletnia dziewczynka powiedziałam panu, który naprawiał telewizor: „Rodzice kazali mi pilnować, żeby nic nie zginęło”. Aldona Jak ratować sytuację: Poza krótkim „przepraszam” tak naprawdę niewiele można zrobić. – Najważniejsze to nie pogarszać sytuacji – mówi psycholog. – Bronienie się słowami „Co ty za bzdury pleciesz? Niczego takiego nie mówiłam!” jeszcze bardziej pogrąża rodzica. Pan od telewizora i tak wie, że maluch nie przydzieliłby sobie takiego zadania z własnej inicjatywy. Co gorsza takie postępowanie jest nie fair wobec dziecka. Rodzic robi mu wodę z mózgu („Jak to nie mówiłaś, skoro mówiłaś?” – myśli skołowany malec) i uczy go, że można ratować własną skórę cudzym kosztem. Co robić na dłuższą metę: Nie namawiaj dziecka do tajnych misji ani kłamania w twoim imieniu, bo nie dość, że dasz mu zły przykład, to jeszcze narazisz się na wstyd („Mama kazała powiedzieć, że nie ma jej w domu”). A ja coś mam! Podczas uroczystego obiadu w eleganckiej restauracji moje dziecko pochwaliło się, że ma ... robaki. Renata, mama 3-letniej Beatki Jak ratować sytuację: Przeproś i nie wdawaj się w wyjaśnienia, bo tak mało apetyczny temat lepiej zakończyć jak...

Próbowaliśmy zrozumieć – to tylko dzieci, nasz syn ich uwielbia. Ale naprawdę byliśmy już nimi bardzo zmęczeni. Chcieliśmy tylko odzyskać spokój... – opowiada Marta B., 29 lat, asystentka Mamo, mamo! Zobacz jaka czerwona koparka! I ma żółta kabinę! – nasz 6-letni Michaś szalał w najlepsze między regałami w sklepie. – Chcesz ją? – zapytałam. – Taaaak – wykrzyknął. – A będę ją mógł wziąć na podwórko? Pokazać Leszkowi i Mateuszowi? – spojrzeliśmy na siebie z mężem przerażeni. Oczami wyobraźni wiedzieliśmy już, jak ci siedmioletni, nad wyraz ruchliwi bliźniacy, nie poprzestaną na oglądaniu zabawki, lecz zaraz wpakują się nam mieszkania. Za nimi, po jakimś czasie przyjdzie ich mama, zaniepokojona, gdzie to są jej „kochane urwisy”. Jakby od pół roku co wieczór nie rysowali naszych ścian, nie darli poduszek, nie rozkręcali zabawek Michała i przycisków w wieży męża. I tak będzie aż do dobranocki, kiedy to Aldona zmęczonym głosem stwierdzi, że pora wracać do domu i przygotować Jurkowi kolację. O synów nie musiała się już martwić, bo jedli z Michałem. – Nie, nie możesz – oboje z mężem byliśmy jednomyślni w kwestii koparki i dzisiejszego wieczora. – Wiesz co synku, niech to będzie niespodzianka dla twoich kolegów – powiedział przytomnie Jacek. – Najpierw pobawisz się koparką w domu, a w sobotę zabierzesz ją ze sobą do piaskownicy. – A dlaczego nie dziś? – zapytał równie przytomnie Michaś. – Dziś nie... – wtrąciłam, by nie przedłużać kłopotliwego milczenia. – Dlatego, że zabieramy cię jeszcze na lody! – Hurra! Lody! Chcę truskawkowe i orzechowe... A mogę jeszcze takie te białe, słodkie? – nasz synek, aż podskoczył z radości. – Myślałem, że lody zimą są niewskazane – Jacek puścił do mnie oko. Ten...

Dzieci pokazały jej, jak naprawdę powinna patrzeć na swoje ciało. Może i ty spróbujesz popatrzeć na siebie oczami dziecka? Bridgette White mama dwójki dzieci dzieli się swoją historią z innymi matkami, by przestały nienawidzić swoje ciała. Historia zaczyna się od fotografii, którą zrobił jej 7-letni syn, bez wiedzy mamy. Kiedy Brigette przeglądając zdjęcia w telefonie, znalazła fotografię samej siebie leżącej na plaży w kostiumie kąpielowym , była przerażona. Natychmiast chciała ją usunąć. Na swoim blogu napisała: "Moją pierwszą reakcją był szok! Kto zrobił mi takie ohydne zdjęcie?! Odraza i obrzydzenie niemal doprowadziły mnie do łez. Gdy chciałam je usunąć, do pokoju wszedł mój syn.  - Czy wiesz coś o tym zdjęciu? - zapytałam go. Odwróciłam telefon w jego stronę, by mógł zobaczyć zdjęcie, a on się szczerze uśmiechnął. - Zrobiłem je, gdy byliśmy nad jeziorem Tahoe – odpowiedział i dodał - wyglądałaś tak pięknie, że nie mogłem się powstrzymać. Do pokoju wkroczyła moja córka i zerknęła na zdjęcie. - To mogłaby być pocztówka – powiedziała – jesteś taka piękna! Uwielbiam to zdjęcie! Wzięłam głęboki oddech. To był miód na moje serce. Najczęściej funkcjonuję w trybie skupiającym się na wadach i niedoskonałościach. Teraz zaczynam widzieć nieco więcej.  Wciąż widzę moje fałdy tłuszczu (...) Widzę opuchnięte ramiona. Wciąż widzę kobietę w czarnym kostiumie próbującą ukryć problem z waga (...) Podobnie, jak wiele kobiet przez większość życia się odchudzam. Nigdy pewnie mi się to nie uda. Nie mam naturalnie szczupłego ciała. Nigdy będę miała. Teraz ważę najwięcej, biorąc pod uwagę ostatnie 10 lat. Póki, co... Nie pozwolę, by moja waga stała się przeszkodą w moim życiu. Będę nosić koszulki na ramiączka, letnie sukienki i kostiumy kąpielowe. Tego lata będę bawić się z moimi dziećmi i czasami nawet...