Wiele z nas już w ciąży szuka kontaktu z innymi kobietami, które spodziewają się dziecka i mają zbliżony termin porodu do naszego. Potem dołączamy do forów internetowych i grup na facebooku, w których dyskutujemy z rodzicami na interesujące nas tematy. Jeśli łączy nas tylko wiek dzieci - niesnasek i konfliktów nie sposób uniknąć. Jeśli jednak członkowie grupy podzielają nasze spojrzenie na wychowanie, możemy zdobyć silną i potrzebną grupę wsparcia.
Dorota Peretiatkowicz i Katarzyna Krzywicka-Zdunek, autorki badania dotyczącego współczesnych rodziców (parenialsów), przeprowadzonego przez Instytut Badawczy IQS na zlecenie Mamo, To Ja, opowiadają nam, co mogą dać mamom takie wirtualne społeczności matek.
Dorota Peretiatkowicz: — Bycie matką to najważniejsza rola w życiu dla większości kobiet, które zostały matkami. Mówią, że urodzenie dziecka jest granicą pomiędzy jednym etapem życia a kolejnym. Wzorce się zdezaktualizowały, część kobiet poszukuje nowych we wszystkich możliwych źródłach. Spoglądają więc na inne matki i szukają wsparcia. Poszukują podobieństwa — matek, które postępują podobnie do nich. Jeśli dostaną się do takiej wspólnoty, czują się bardzo dobrze i bezpiecznie. Okazuje się, że ich problemy nie są jednostkowe, że mogą dostać wsparcie i konkretne porady od innych kobiet, marek, producentów, stron internetowych. To jest plus internetu – matka z każdym problemem może znaleźć punkt odniesienia, dzięki czemu poczuje się silniejsza w swojej roli.
Katarzyna Krzywicka-Zdunek: — Poszukiwanie wspólnoty podobnych matek jest najważniejsze. One są najbardziej narażone na hejt i shaming w internecie, niezależnie od tego, co zrobią. Jeśli trafią do grupy, której nie sprawdziły, to mogą się spodziewać, że wsparcia nie dostaną.
Dorota Peretiatkowicz: — Im kobieta czuje się mniej pewnie i swobodnie w roli matki, tym bardziej szuka grupy wsparcia i tym gorzej jest nastawiona do sprzecznych komunikatów.
Dorota Peretiatkowicz: — To zależy od tego, gdzie się znajdziemy. Jeśli same chcemy oceniać, to będziemy też oceniane. Jeśli szukamy wsparcia, to same też musimy dawać wsparcie.
Katarzyna Krzywicka-Zdunek: — Internet spowodował, że cały czas ze sobą rywalizujemy. Młode mamy, które teraz wkraczają w świat macierzyństwa, zostały wychowane w dobie internetu i są narażone na bardzo mocną krytykę od większego grona osób. Im szczególnie potrzebna jest pomoc i wsparcie wspólnoty, żeby nie dały się zaciukać przez inne matki.
Dorota Peretiatkowicz: — Bardzo ważne jest, żeby zrobić wywiad środowiskowy, do jakiej grupy się dostajemy. Jeśli jesteśmy całkowitymi przeciwniczkami karmienia mlekiem modyfikowanym, to lepiej nie zapisujmy się do matek, które mają problemy z karmieniem piersią i wspierają się w tym, żeby karmienie mieszanką nie wzbudzało w nich poczucia winy. Czasami same poddajemy się krytyce, wkładając kij w mrowisko.
Grupy na Facebooku:
Wśród osób udzielających się w grupach społecznościowych, to właśnie matki są szczególnie aktywne. Dlaczego? Przynależność do grupy:
Relacje z internetu często przenoszą się do realnego życia. Mamy zawiązują prawdziwe przyjaźnie z osobami poznanymi w grupach dla matek. Znajdują tam także wsparcie i pomoc w sytuacjach, kiedy jest to szczególnie potrzebne: w przypadku choroby dziecka, niepełnosprawności, samodzielnego wychowywania dzieci itp. To także miejsca, gdzie mogą prowadzić zbiórki na ważne cele – zbierają zarówno rzeczy, które są potrzebne osobom w trudnej sytuacji życiowej, jak i pieniądze na leczenie, rehabilitacje i inne potrzeby.
Zobacz też:
Kiedy na 4. roku studiów urodziłam moją pierwszą córkę, moje bezdzietne koleżanki często pytały mnie, jak to jest być mamą. „Super!” – odpowiadałam, nawet jeśli byłam po nieprzespanej nocy albo nawet tygodniu takich nocy. Mówiłam tak, choć tak naprawdę wiedziałam, że to słowo nie opisuje nawet w połowie tego, co to naprawdę znaczy: być mamą. A co to w takim razie znaczy? Przede wszystkim być mamą to znaczy uświadomić sobie, jak ogromne pokłady siły w tobie drzemią. Kiedyś nie wyobrażałam sobie, jak można funkcjonować praktycznie bez snu. Dzisiaj – kiedy moje córki już wyrosły z nocnych pobudek, też sobie tego nie wyobrażam! A jednak przecież kiedyś tak było: w ciągu dnia zajmowałam się maluchem, nocą – też zajmowałam się maluchem – i jakoś mimo zmęczenia i niewyspania miałam siłę na tulenie, całowanie, tańczenie krakowiaka po pokoju z dzidzią w ramionach. Żeby jednak nie było za słodko: być mamą to także walczyć z ciągłym poczuciem winy. Możesz przez cały dzień dwoić się i troić, a i tak wieczorem kładziesz się z wyrzutami sumienia: bo nie zdążyłaś, bo zapomniałaś, bo nie wszystko wyszło ci, jak chciałaś... Być mamą czasem znaczy też bać się tak bardzo, że aż bolą cię wszystkie mięśnie. Pamiętam dobrze tamten wieczór, kiedy zagadałam się ze znajomymi na placu zabaw i dosłownie po 2 minutach okazało się, że moja 3-latka zniknęła. Chwilę wcześniej bawiła się koło mnie, a nagle jej nigdzie nie było… Pamiętam, jak nie mogłam oddychać ze strachu i jak się rozpłakałam z ulgą, kiedy po kilku minutach paniki i rozpaczliwych poszukiwań okazało się, że mała sama podreptała pod naszą klatkę w bloku. Przez kolejne dwa dni miałam zakwasy w łydkach – i tak: do dziś nie mogę sobie wybaczyć tamtych 2 minut nieuwagi. Macierzyństwo znaczy też: przez 2...
Matka codziennie może usłyszeć, że coś robi źle: źle ubiera, źle karmi, źle leczy. Pracuje, więc jest źle, bo zaniedbuje dziecko. Zostaje w domu, więc jest źle, bo nie będzie w przyszłości autorytetem dla dziecka. Przykłady można mnożyć w nieskończoność. Presja, żeby kobieta była perfekcyjną matką, kochanką, żoną i pracownicą jest ogromna i wywierana na nas z każdej strony. Przez bliskich nam ludzi i tych całkiem obcych. Przez lekarzy, dziennikarzy, sprzedawców, nauczycieli i taksówkarzy. Przez wszystkich. Facebook i Instagram pełne cukierkowych migawek z życia idealnych rodzin, a my się staramy dogonić ten ideał, gubiąc po drodze pantofelki i łapiąc zadyszkę, ale nie ustając w biegu... Stop! Każda z nas jest świetną matką dla swojego dziecka i każda robi to, co według niej jest dla niego najlepsze. Nawet kiedy dostało mi się za to, że nie noszę dziecku tornistra , nie ugięłam się: wiem, że robię to dla niego. Przez całą tę presję wywieraną na nas, matkach, ze szczególnym upodobaniem piszę i czytam rzeczy o tym, jak uwalniamy się z tego jarzma: jak popełniamy błędy, zapominamy (czytałyście już o Wróżce Gapiuszce ?), idziemy na skróty. Lubię tę szczerość, lubię historie, w których matka przyznaje, że jest po prostu człowiekiem, a nie superbohaterką. Dlatego też zapytałam swoje znajome o przykłady zachowań, które czynią z nich „złe matki”. Oto lista ich wyznań, dorzuciłam kilka od siebie i mam nadzieję, że i wy dołączycie do tej zabawy , dopisując w komentarzach swoje „przewinienia”. To oczyszczające, zapewniam! Jestem złą matką, bo: 1. Pozwalam dzieciom w weekendy oglądać bajki , dopóki nie wstanę. Są wtedy wyjątkowo zgodne i ciche! 2. Mówię im, że skończyły się słodycze, ale wiem, gdzie są schowane i zjadam je sama po kryjomu. 3. Daję dziecku smoczek, kiedy tylko zaczyna płakać. 4. Nie...
Moja córka narysowała niedawno rysunek przedstawiający naszą rodzinę i swoje ulubione zabawki. Na obrazku była ona z podpisem „uśmiechnięta”, był tata – żartowniś, płaczący młodszy brat i ja, czyli mama. Podpis pod moją podobizną głosił: „zmęczona mama". Także udany, przyznaję z żalem. Dodatkowo na rysunku stałam jedną nogą na poduszce. Oczywiście lewą. Kiedy kolejnego dnia żonglowałam obowiązkami, naszła mnie refleksja, że może mnie po prostu brakuje jakiejś cechy, żeby pamiętanie o wszystkim byłoby łatwiejsze. Może inne mamy radzą sobie lepiej? Może to ze mną coś jest nie tak? Czy ja jestem wybrakowana? Moja sytuacja nie różni się jakoś szczególnie od sytuacji innych kobiet. Mieszkanie – zakupy, opłaty, sprzątanie, góra prania. Dzieci – jedzenie, ubrania, szkoła, opłaty, czas i uwaga. Praca zawodowa – dojazdy, obowiązki, czas. Mężczyzna – samodzielny i dzielący ze mną część obowiązków. Skoro więc tyle innych kobiet obecnie i w przeszłości robi(ło) to wszystko, dlaczego ja mam ciągłe poczucie niedoczasu ? Dlaczego nie mogę się zrelaksować, bo jestem pewna, że o czymś zapomniałam? Może brakuje mi jakiegoś ważnego elementu, który sprawia, że płynnie wykonuje się swoje obowiązki i ma się czas na bycie wypoczętą? Chcę spać! Ale jak tu się wyspać, kiedy codziennie trzeba wstać o 6.30, a pamiętam z czasów swej świetności, że mój naturalny zegar każe mi wstawać o 12.00? Kojarzycie ten moment, kiedy otwieracie rano oczy i czujecie się wyspane? Ja też nie. No i weekend. Czekam cały tydzień na te 2 dni wolnego , żeby w końcu odpocząć. I co? Budzę się o tej samej porze, co w tygodniu. Sprzątam, gotuję, piorę, robię zakupy na cały tydzień, poświęcam czas i uwagę dzieciom i mężczyźnie. Kładę się spać w niedzielę wieczorem i znów jestem zmęczona i marzę o...
