Jesteś hiper rodzicem? Lepiej nie rób tego dziecku i sobie

Proszę wytłumaczyć, kim jest trener parentingowy? W czym może pomóc rodzicowi i dziecku?  Joanna Hudy: To nowa nazwa. Nawet nie wiem, czy oficjalnie funkcjonuje. U mnie powstała z połączenia dwóch ulubionych aktywności: prowadzenia szkoleń i pisania bloga dla rodziców . Szkoliłam w korporacji, a w domu pisałam o wychowaniu. Pewnego dnia oderwałam się od pisania bloga i wzięłam synka na ręce akurat przy ścianie, na której wisiał certyfikat trenera. Synek postukał w dyplom i mnie olśniło. Dlaczego nie szkolę z tego, co właśnie stało się moją główną pasją? I tak zostałam trenerem parentingowym. W czym pomagam? Rodzicom pomagam przede wszystkim w zrozumieniu, na czym im w roli rodzica najbardziej zależy. Chociaż mam wrażenie, że na moje warsztaty przychodzą rodzice, którzy to przynajmniej przeczuwają. A na pewno wiedzą, czego dla swojego dziecka nie chcą. Szukają narzędzi porozumienia , które będzie oparte na szacunku, empatii i które pozwolą dziecku stawać się bardziej pewnym siebie, asertywnym, empatycznym.  Kiedy rodzic wraca do domu i rozmawia z dzieckiem według tego, czego się u mnie nauczył, daje dziecku to, co jest najważniejsze dla każdego człowieka: ZAUWAŻENIE i ZROZUMIENIE. Zauważa dziecko, widząc jego uczucia i potrzeby oraz akceptuje to, że pojawiły się one u dziecka. Wbrew pozorom jest to ważniejsze niż późniejsze zaspokojenie czy niezaspokojenie dziecka potrzeb. Dziecko widziane i rozumiane czuje się kochane. To punkt wyjścia do współpracy.  Pani filozofia wychowywania jest oparta m.in. na modelu Porozumieniu bez Przemocy. Dlaczego zdecydowała się Pani na wybór właśnie tej metody komunikacji z dziećmi?  JH: Ten wybór był dla mnie bardzo naturalny. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że to nie był wybór, lecz kolejny, oczywisty krok w moich osobistych poszukiwaniach takiego podejścia wychowawczego, które będzie wzmacniać poczucie...

Czy wasze dzieci chodzą wcześnie spać? Czy zawsze ich spokojny sen jest poprzedzony męką rodzica, który usiłuje zapędzić do łóżek o określonej godzinie? Kolejne badania potwierdzają, że rodzice nie tylko dla siebie próbują to robić, by mieć choć chwilę oddechu wieczorem, ale także dlatego, że to może zaważyć na całym przyszłym życiu ich pociech. Nie jesteśmy więc zgredami i bezlitosnymi żandarmami bez kozery, ufff... ;) A co jeśli zdarza ci się pozwalać chodzić spać dziecku dopiero, gdy po prostu padnie? Czy to dobre dla dziecka (bo dla rodzica to wiadomo, że nie!)? Najnowsze badania nad snem dzieci - rewolucyjne wyniki? Sarah Anderson, profesor epidemiologii w Szkole Wyższej Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Stanowego w Ohio, kierowała badaniami, których wyniki dowodzą niezbicie, że przedszkolaki, które chodzą spać po godzinie 21., mają niestety większą szansę wyrosnąć na otyłych nastolatków. To jest potwierdzone naukowo, nawet przy rozważeniu innych znanych powszechnie czynników podwyższających ryzyko otyłości u dzieci i młodzieży. Regularny harmonogram snu jest także kojarzony z mniejszą ilością problemów związanych ze snem w przyszłości czyli np. bezsennością, częstotliwością wybudzeń itp. Zgłoś się do testowania i  zdobądź 1 z 200 opakowań Enfamil Premium 3 ! Badania i wskazówki naukowców zwykle koncentrują się na tym, że coś "może mieć wpływ, ale nie musi" albo "niekoniecznie musi mieć wpływ we wszystkich przypadkach". Czy rodzice muszą rozważać wszelkie najnowsze rewelacje badaczy? Czy naukowcy znają jakieś sposoby na wyjące dziecko? Oczywiście sen to dobra rzecz, cokolwiek ktokolwiek, by nie powiedział na ten temat, nie można takiego odpoczynku, regeneracji zamienić na nic innego. To nie podlega dyskusji. Wczesne chodzenie spać i wczesne wstawanie, a zwłaszcza odpowiednie dawki snu i regularny harmonogram spania sprzyjają zdrowiu...

Rodzicielstwo kiedyś i dziś Często słyszy się, że bycie rodzicem dziś jest znacznie trudniejsze niż 50, 150 czy 500 lat temu. Czy to prawda? Zapewne nigdy nie było to łatwym zadaniem – ale bez wątpienia zmianie ulega rodzaj trudności, co jest konsekwencją zachodzących przekształceń cywilizacyjnych. Kiedyś rodzic troszczył się przede wszystkim o przeżycie dziecka, trudził się, aby zadbać o zapewnienie wystarczającej ilości pożywienia, o przetrwanie okresu chorób dziecięcych. Powiedzieć, że dziesiątkowały one dziecięcą populację to za mało – w wielu rodzinach przeżywała niespełna połowa potomków. Dzisiejszy rodzic, przynajmniej u nas w Europie, nie ma tego rodzaju problemów, ale pojawiły się w to miejsce inne.   Czy czekając na dziecko lub ucząc się żyć z nowonarodzonym okruszkiem rodzic czuje wyłącznie miłość, tkliwość i wszechogarniające szczęście? Bardzo rzadko spotykam takich rodziców. Najczęściej – oprócz wymienionych wyżej – czują także niepewność czy poradzą sobie w tej nowej roli, czy sprostają wszystkim wymaganiom, czy nie wydarzy się nic złego. Stawiają pytania: czy potrafię stworzyć dziecku stabilny świat, w którym znajdzie wszystkie warunki konieczne dla optymalnego rozwoju? Czy w ogóle świat jest wystarczająco bezpieczny, żeby powoływać nań nowe istnienia? A co, jeśli stracę pracę? A co z perspektywą niemożności spłacania kredytu? Czy w ogóle dam radę być „superrodzicem” – bo przecież dziś nie wystarczy być rodzicem po prostu dobrym, prawda? Czy pogodzę obowiązki zawodowe z zajmowaniem się dzieckiem i w ogóle rodziną? Przecież praca stanowi istotną wartość w życiu współczesnych ludzi i jest ważna nie tylko jako źródło dochodu. Współczesne wyzwania Mężczyźni martwią się czy dadzą radę utrzymać powiększającą się rodzinę (no bo przecież stereotypy ról społecznych tkwią w nas całkiem mocno),...