Wiecie, jak to jest, gdy wszystkie dobre chęci rodzica trafiają w próżnię? Ja naprawdę się starałam. Chciałam, żeby moje dzieci wyglądały ładnie nie tylko na zdjęciach, ale na co dzień. Chciałam, żeby od małego miały dobry gust. W pewnym momencie wydatki na ich stroje znacznie przewyższyły wydatki na moje własne sukienki i buty. Teraz sobie myślę, że byłam po prostu głupia. Trzeba było ubrać ich w cokolwiek, a sobie nie żałować. Moje sukienki przynajmniej doczekałyby się użycia.
Moje dzieci jakoś nie są przekonane do nowości. Syn od 3 lat bez ustanku chodzi w bluzie z pingwinami z Madagaskaru, z czego od 1,5 roku jest na niego za mała. Pół królestwa temu, kto ją odbierze temu elegantowi! Córka z kolei chce nosić wyłącznie ogrodniczki po kuzynce i wyłącznie tył naprzód, a do tego najzwyklejsze obuwie dziecięce. Ale od początku.
Mając do dyspozycji małego chłopca i małą dziewczynkę, zacierałam ręce, że ich sobie poubieram. Będą chodzić słodcy jak laleczki – tak sobie myślałam. Syn, czyli starsza laleczka, dopóki był mały, dawał się ubierać w zasadzie we wszystko, o ile tylko nie trwało to zbyt długo (powiedzmy, do 7 sekund). Skąd miałam wiedzieć, że wkrótce mu przejdzie?
Miałam dla niego tyle pięknych rzeczy: wełniane sweterki, skórzane sandałki – takie w starym stylu – sztruksowe ogrodniczki i bluzeczki w biało-granatowe pasy. Spodenki w granacie, czerwieni lub szarości. Pikowane płaszczyki, koszule w kratkę. Pełen szyk!
Przebieranki trwały to do momentu, gdy poszedł do przedszkola i rozejrzał się po kolegach. Wiecie, gdzie wtedy trafił ten mój szyk? Właśnie tam. Bo modny przedszkolak wcale nie chodzi w koszulach, sztruksie ani gustownych sandałkach, tylko w dresie i jarzeniowej bluzce z namalowanym potworem. W tym chodzi, mamo!
Wiedząc, jaki los spotka te moje płaszczyki i ogrodniczki (marny, oj marny!), powiedziałabym sobie samej sprzed lat: daj sobie spokój! Przedszkolakowi dobrze jest kupić najtańszy dres i dużo łat na zapas.
Bo przedszkolak, droga ja sprzed lat, nie siedzi spokojnie na ławce w parku, pozując jak do przedwojennej fotografii. Przedszkolak chce zjeżdżać ze zjeżdżalni, zbudować z kumplami rakietę z błota i patyków, czołgać się po dywanie, a do tego 3 razy dziennie wywali się na hulajnodze. Jeśli dodać do tego wytworny płaszczyk, równanie będzie na minusie.
Miałam nadzieję, że z córką pójdzie lepiej. Mam pisać, jak to się skończyło? Dobra, napiszę. Najpierw szło nieźle, bo, wiadomo, była mała. Mogłam ją sobie stroić od rana do wieczora. Aż w pewnym momencie córka nauczyła się biegać i nagle zabrakło jej czasu na niektóre rzeczy – przede wszystkim ubieranie się. A właściwie, to ubieranie się ją nawet interesowało – pod pewnym warunkiem: że mogła to robić sama i że mogła nakładać ubrania starszego brata, zwłaszcza strój piłkarski.
Miałam więc syna w za małej bluzie z pingwinami i córkę w za wielkim stroju piłkarskim. Wyglądali jak przebierańcy. Tymczasem nowiutkie ubrania leżały w szafie ułożone w równą kosteczkę. Przez pewien czas przebierałam, negocjowałam, tłumaczyłam. Ale przestałam.
Syn się tylko obrażał i miałam szczęście, jeśli w odwecie za moje zakazy nie wyciągał czegoś gorszego niż te pingwiny, np. skórzanej kamizeli z urwanymi guzikami. Córka walczyła jak lwica o swoje wybory, czyli strój piłkarski brata lub ogrodniczki kuzynki. Aż pomyślałam: niech chodzą w czym chcą! Może się nic nie zgadzać: wzory, kolory, wszystko mi jedno. Wyglądają jak pajace, ale jeśli oni są zadowoleni, to ja też (pracuję nad tym)!
Czytaj też: Mama na wyprzedaży
Córeczka tatusia, syneczek mamusi? Mam prawdziwą alergię na takie powiedzenia i bardzo źle na nie reaguję. Ze szczególną niechęcią wspominam w tym kontekście pierwsze miesiące w roli matki : moje pierworodne dziecko jest córką – wyczekaną, wyśnioną i wymarzoną. Ciąża nie należała do łatwych, dużą jej część spędziłam leżąc i drżąc o życie mojej jeszcze nienarodzonej córeczki. Dlatego kiedy po porodzie wszystkie sąsiadki (i listonosz!) raczyły mnie mądrościami w stylu: "no to teraz jeszcze chłopczyk dla mamusi, bo córeczka dla tatusia już jest" , czułam gniew. Teraz mam córkę i syna, i chciałabym opowiedzieć wam o tym, jak zmieniło mnie wychowywanie syna . Jestem ciekawa, czy wasze doświadczenie jest podobne? Mama syna musi bazować na intuicji Chciałam mieć dwie córki. Tak właśnie wyobrażałam sobie wymarzoną rodzinę: dwie dziewczynki. Informacja po połówkowym , że będzie chłopiec mocno namieszała mi w głowie i jak się później okazało – w życiu. Teraz nie wyobrażam sobie świata bez tego cudownego, wrażliwego, spragnionego czułości i miłości, żądnego przygód i ruchu chłopca. Wiem już, że wychowywanie dzieci to odkrywanie ziem, o których istnieniu nie miałam pojęcia – i chociaż są tu punkty styczne – bycie matką syna uczy mnie innych rzeczy, niż bycie matką córki. Podczas gdy z córkami bazujemy na własnym doświadczeniu kobiecości i wiemy, co jest dla nich ważne, by w przyszłości były świadomymi swojej wartości , pewnymi swoich umiejętności, szczęśliwymi i spełnionymi kobietami, z synami musimy zaufać intuicji i poszukiwać rozwiązań bardziej uniwersalnych – a całe to doświadczenie prawdziwie wzbogaca nasze życie. Męskie sprawy = matki sprawy Mój syn przyniósł z przedszkola zainteresowanie piłką nożną . Pod naszym dachem akurat brakuje zagorzałych kibiców, ale dziadkowie i...
Dzieci to skomplikowane „małe człowieki”, jak zwykł mawiać król Julian z "Pingwinów z Madagaskaru". Bywają sytuacje, w których łapiemy się za głowę, próbując zrozumieć nasze pociechy. Oto 13 niezrozumiałych dla ich rodziców rzeczy, które dzieci uwielbiają robić . Ciekawe, czy my w dzieciństwie też tak robiliśmy. Trzymają do ostatniego momentu . Dlaczego nie idą wcześniej na nocnik? Zupełnie jakby załatwianie się na ostatnią chwile traktowały jak wyzwanie – uda się czy się nie uda? Liżą rzeczy . Oczywiście te najmniejsze poznają w ten sposób świat, ale dlaczego robią to kilkulatki? Dzieci liżą śnieg, rączkę od wózka sklepowego, gdy w nim jadą, szybę, do której przystawiają nos. Kiedy to mija? Zmieniają upodobania w mgnieniu oka . Moja córka uwielbiała kolor różowy. Chciała ubierać się wyłącznie w różowe ubrania, talerzyk czy szczoteczka do zębów też musiały być różowe. W pewnym momencie zaczęłam dzielić ubrania do prania na 3 sterty: kolorowe, białe i... różowe. Pewnego dnia obudziła się i powiedziała, że teraz lubi tylko kolor niebieski i absolutnie nie chce widzieć niczego różowego! Dziękuję ci Elso z „Krainy Lodu”! Ich humory zmieniają się z prędkością światła! W jednej chwili potrafią przejść od podekscytowania do przerażenia. Moja córka, gdy usłyszała o zaplanowanej podróży samolotem, nie mogła wyjść z zachwytu. Była niezwykle podekscytowana i odliczała dni. Kiedy nadszedł wyczekiwany dzień i wkroczyłyśmy na lotnisko, zaczęła wrzeszczeć „Nie chcę samolotem! Nie samolotem!”. Dlaczego nie chcą jeść? Opowieści babć, mam, jak to łyżeczka udawała pociąg, wędrujący do budzi dziecka, zna chyba każdy. Większość dorosłych lubi myśleć o jedzeniu, planuje posiłki. Widok rybki z puree czy kolorowa surówka pobudza nasze kubki smakowe, a dla...
Winy nasze powszednie. Nic specjalnego. Nie ma co liczyć na wyznania patologicznej matki z pierwszych stron tabloidu. „Włączałam bajki, żeby mieć spokój. Nie chciało mi się wyjść na plac zabaw. Nie piekę ciasta. Nakrzyczałam. Nie pozwoliłam wybrać skarpetek, bo nie było czasu”. Ręka do góry, która z nas nie jest winna tych czy setki innych grzechów? Komu zawsze się chciało, kto nigdy nie nakrzyczał, kto naprawdę nie włącza bajek nawet wieczorem po całym dniu spędzonym z zakatarzonym, marudnym maluchem? Kto zawsze radośnie biegnie na podwórko i co sobota piecze ulubione ciasto? Matka to taki dziwny gatunek człowieka, który zawsze robi coś źle i zawsze ktoś go za coś obwini. Może i świetnie bawi się w sklep, ale za to dała córce frytki! Może wspaniale gotuje, ale syna widziano z tabletem w ręku, gdy ona sobie czytała. Może potrafi zorganizować przyjęcie urodzinowe z domowym tortem i szukaniem skarbów, ale co z tego, skoro za nic w świecie nie pójdzie do parku linowego? A jeśli, przypadkiem, nikt matce nic nie zarzuci, to już ona sama najlepiej znajdzie w sobie coś, do czego można się przyczepić. Rachunek sumienia wypada niewesoło. Nakrzyczałam nie raz i nie dwa. Tak długo specjalnie odwlekałam wycieczkę do wesołego miasteczka, aż zardzewiałe karuzele zapakowały się do ciężarówek i odjechały. Karmię frytkami i przymykam oko na chipsy kupione w drodze ze szkoły. Zdarza mi się podnieść nieprzytomny wzrok znad książki i zapytać: „Co mówiłeś?” po kwadransie brzęczącej mi w tle wyliczanki podwórkowych i szkolnych niepowodzeń. Zamiast uszyć kostium Rzymianki, wygrzebałam z szafy prześcieradło i owinęłam nim dziecko, dość niedbale zresztą. Telewizor włączałam tak długo, że do dziś potrafię zaśpiewać piosenkę tytułową z serialu o Bobie Budowniczym i tego drugiego o syrenkach...
