Nadopiekuńczość wykracza poza podstawową opiekę i dbanie o dziecko. Nadopiekuńcza matka wyręcza we wszystkim dziecko, rozwiązuje za nie problemy i podejmuje decyzje. Takie toksyczne zachowanie matki doprowadza do tego, że dziecko czuje się stłamszone i nie potrafi samodzielnie funkcjonować.
Spis treści:
Nadopiekuńczość u rodziców można rozpoznać po przesadnym strachu o dziecko i potrzebie niezdrowej kontroli, która dotyczy każdej aktywności, której dziecko chce się podjąć. Statystyki pokazują, że nadopiekuńczość w większości przypadków dotyczy matek, rzadziej ojców. Nie jest to jednak regułą.
Wielu nadopiekuńczych rodziców zabrania dziecku nocowania u koleżanki, udziału w wycieczce szkolnej czy wykonywania czynności, które bezpodstawnie i z góry zostają uznane za niebezpieczne. Osoby, które cechują się takim nastawieniem do otaczającej rzeczywistości, zakorzeniają w dziecku strach i fałszywe przekonanie, że świat jest złym i niebezpiecznym miejscem.
Nadopiekuńczy rodzice są zwykle również bardzo pobłażliwi. Nie potrafią wyznaczyć konkretnych zasad i wyraźnych granic, do których dzieci mogłyby się dostosować. Nie umieją wytłumaczyć dziecku znaczenia postaw, które reprezentują. Dzieje się tak, ponieważ większość nadopiekuńczych dorosłych prezentuje zwykle sprzeczne zachowania. Zdarza się, że ustalone przez nich zasady, zostają przez dziecko złamane.
Nadopiekuńcza matka z obawy przed zranieniem dziecka nie tłumaczy mu konsekwencji nieprzestrzegania ustalonych reguł, które powinny być wyjaśnione po to, żeby dziecko uczynić świadomym i odpowiedzialnym. W zamian za to nadopiekuńcza matka reaguje pobłażliwie, zwalniając tym samym dziecko z jego obowiązków. Próbuje ona często tłumaczyć zachowanie dziecka niedostateczną dojrzałością i twierdzi, że dziecko jeszcze będzie miało czas na wykonywanie powierzonych obowiązków. Tak wychowane dziecko staje się niesamodzielne również w dorosłym życiu.
Nadopiekuńczy rodzice mają błędne przekonania o wychowaniu i potrzebach swoich dzieci. Chcą uczynić dzieci szczęśliwymi w zły sposób, ponieważ obrana przez nich metoda wychowawcza pozbawia dziecko poczucia wartości. Stałe wyręczanie przez nadopiekuńczą matkę czyni je nieporadnym, co uwidacznia się już na etapie dzieciństwa, a w dorosłym życiu przeradza się w problemy z adaptacją, podejmowaniem decyzji i pewnością siebie.
Nadopiekuńcza matka może doprowadzić do zahamowania rozwoju dziecka i sprawić, że doświadczy ono problemów z emocjami. Jeśli dziecko na wczesnym etapie wychowania nie miało dostarczonych narzędzi do rozwiązywania problemów, również w dorosłym życiu nie będzie umiało się z nimi zmierzyć. Nadopiekuńczość matki doprowadza także do:
Dorosły człowiek może czuć się źle sam ze sobą i będzie stale potrzebował drugiej osoby, ponieważ samotność wpędzi go w poczucie bezwartościowości. Nadmierne zaspokajanie wszelkich potrzeb i kaprysów dziecka przez nadopiekuńczą matkę, przyzwyczaja dziecko do roszczeniowych postaw, które w dorosłym życiu mogą być społecznie nieakceptowane i źle odbierane. Wówczas dorosły człowiek, wychowany przez nadopiekuńczych rodziców, może reagować agresją i frustracją.
Nadopiekuńczość rodzica nie jest problemem wyłącznie małych dzieci. Dorośli ludzie wychowani przez nadopiekuńczą matkę nadal mogą być na etapie rozwoju psychicznego nastolatka. Trudno jest im się usamodzielnić i brać odpowiedzialność za swoje życie.
Najczęściej ta nadopiekuńczość występuje na linii matka-syn. Nie oznacza to jednak, że ojcowie nie bywają nadopiekuńczy w stosunku do swoich dzieci, ani że matka nie bywa nadopiekuńcza względem córki. Takie sytuacje również mają miejsce. Nadopiekuńcza matka dorosłej córki może np. wtrącać się do związku swojego dziecka i udzielać nieproszonych rad.
Nadopiekuńcza matka chce uzależnić od siebie dziecko tak, aby nigdy jej nie opuściło. W ten sposób bardzo często próbuje rekompensować sobie swoje własne nieudane życie osobiste. Nie ma partnera, więc przelewa całą swoją miłość na syna. Nadopiekuńcza matka dorosłego syna będzie chciała mieć go tylko dla siebie. Będzie traktować go jak mężczyznę, nie swoje dziecko. Każda kobieta, z którą będzie się spotykał, będzie w jej oczach niewystarczająco dobra. Będzie wyręczać go we wszystkich zadaniach i przekonywać, że dobra partnerka powinna traktować go tak samo.
Dziecko nie zdaje sobie sprawy, że jego matka jest nadopiekuńcza. Wychowując się w takim modelu, wzrasta w nim i bierze za coś oczywistego. Kiedy jednak dorasta, zaczyna dostrzegać, że coś w jego relacji z matką było i jest nie w porządku. Powoli wiąże swoje zachowania, stany i lęki z zachowaniem matki. Zaczyna się buntować, czasem może chcieć całkowicie zerwać kontakt z matką. Aby mieć dobre kontakty z matką, a przede wszystkim, aby pomóc sobie (przepracować trudne dla nas sprawy), niezbędna może okazać się psychoterapia. Samemu trudno jest spojrzeć na swoje życie z boku, z dystansem.
Dzięki spotkaniom ze specjalistą zaczniemy zauważać i rozmieć mechanizmy, jakie nami rządzą. Dobrym pomysłem jest także terapia grupowa. Dzięki niej mamy poczucie, że nie jesteśmy sami. Dowiadujemy się, że nie tylko my przechodzimy przez pewne problemy i wspólnie uczymy się je rozwiązywać. Mając wiedzę, łatwiej wybaczymy rodzicowi (także, a przede wszystkim dla dobra nas samych) i zaczniemy budować nasze kontakty na nowo w zdrowy, bezpieczny sposób.
Zobacz także:
var _gde_khkrbuhkxm = new Image(1,1); _gde_khkrbuhkxm.src='https://edipresse.hit.gemius.pl/redot.gif?l=8/tstamp='+(new Date()).getTime()+'/id=.XnlP6s8pXwPCD8WZEGiBmXj31NZVG_UO1.kQXbWZ5X.17/stparam=khkrbuhkxm/fastid=lhwfnycjiwyoemdykrwfdwrpbfmj'; Zabawa rodziców z dzieckiem ma ogromne znaczenie dla rozwoju malucha – wzmacnia rodzinne więzi, daje poczucie bezpieczeństwa i bycia kochanym. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Dziecko powinno jednak potrafić bawić się również wtedy, gdy Ciebie nie ma w pobliżu. Dlaczego? Dlaczego dziecko powinno umieć bawić się samo? Kiedy dziecko się bawi? Najprostsza odpowiedź brzmi: wtedy, gdy nie ma innych zajęć, które musi wykonać (np. zjeść posiłku, umyć się, uczestniczyć w zajęciach przedszkolnych itp.). Zabawą maluch wypełnia więc swój wolny czas. Pomyśl teraz, co by było, gdybyś każdą sekundę swojej pociechy dokładnie zaplanowała i przygotowała scenariusz nawet na czas wolny? W pierwszej chwili być może pomyślisz: „Byłoby świetnie! Dziecko nie nudziłoby się ani minuty”. To jednak złudne wrażenie. Okazuje się bowiem, że nuda… jest potrzebna maluchowi! Z niej właśnie rodzą się najlepsze pomysły i rozwija kreatywność. Nawet jeśli brzdąc chwilę pomarudzi, że nie ma co robić, możesz być pewna, że za chwilę znajdzie sobie fascynujące zajęcie. Wystarczy tylko mu w tym nie przeszkadzać. Bo przecież nie zaplanujesz każdej sekundy w całym życiu swojej pociechy – dziecko kiedyś dorośnie i będzie musiało samo wypełnić sobie wolny czas i efektywnie go wykorzystać. Tego właśnie uczy samodzielna zabawa. Rozwija także pomysłowość i wyobraźnię, a także skłania brzdąca do kontaktów z rówieśnikami. Jest jeszcze jedna zaleta sytuacji, gdy dziecko bawi się bez Twojego udziału. Jaka? W tym czasie Ty masz wolną chwilę, w której możesz zając się swoimi obowiązkami lub po prostu trochę odpocząć....
W Japonii przez 10 miesięcy obserwowano 12 maluchów, które wchodziły w etap nauki posługiwania się łyżką. Filmowano je przy jedzeniu oraz analizowano, co działo się w tym czasie wokół nich. Na tej podstawie zidentyfikowano zachowania opiekunów i dzieci, które mogą wspomóc naukę samodzielnego jedzenia oraz wskazują, że dziecko jest na nią gotowe. Średni wiek dziecka, które zaczynało wykazywać podczas badań zdolność do samodzielnego jedzenia, to 18 miesiąc życia . Naukowcy odkryli, że w procesie nauki posługiwania się łyżeczką ważną rolę odgrywają trzy elementy: umiejscowienie talerza z jedzeniem, obserwowanie przez dziecko dłoni opiekuna manipulującego przedmiotami, spojrzenia dziecka na twarz opiekuna. Ważne jest, na co patrzy maluch i gdzie stoi talerz Okazało się, że przesunięcie talerza czy miseczki z jedzeniem w stronę dziecka było dla niego wyraźną zachętą do rozpoczęcia samodzielnych prób jedzenia. Z kolei obserwowanie dłoni opiekuna to sygnał, że dziecko zaczyna być gotowe do posługiwania się łyżeczką – na wcześniejszym etapie dzieci siedzące przy stole raczej patrzą na twarz opiekuna. Maluchy, które rozpoczynały posługiwanie się łyżką, aż osiem razy częściej obserwowały dłonie opiekunów, gdy przesuwali oni przedmioty stojące na stole. Zobacz, co robię! Zaobserwowano też, że w innych sytuacjach dziecko spoglądało na twarz opiekuna, a w innych obserwowało jego ręce. Spoglądanie na twarz osoby dorosłej najczęściej pojawiało się wtedy, gdy dziecko sprawdzało, czy opiekun obserwuje jego zachowanie, wtedy, gdy udało mu się trafić do buzi pełną łyżeczką, a także wtedy, gdy bawiło się nią w sposób nie związany z jedzeniem. Oznacza to, że obserwowanie dłoni i twarzy opiekuna pełni dwie zupełnie różne role w komunikacji między dzieckiem a opiekunem. Spojrzenie na dłonie osoby dorosłej i...
