W poliamorycznym związku żyją Jennifer, Daniel, Ty oraz dwóch synów: D, który ma 11 lat, i 9-letni H. Jennifer i Daniel są małżeństwem od 2016 roku. Para doczekało się dwójki swoich biologicznych dzieci. Dwa lata później w ich życiu pojawił się Ty. Jak wygląda życie w takiej relacji?
Mama dwójki dzieci uważa, że życie w takim związku to idealne rozwiązanie, ponieważ, każdy członek rodziny może robić to, co najbardziej lubi. „Posiadanie wielu dorosłych w domu podczas wychowywania dzieci jest w rzeczywistości spełnieniem marzeń. Ktoś zawsze jest w pobliżu, aby pilnować dzieci. Jest mnóstwo ludzi do wykonywania prac domowych, zwłaszcza że moje dzieci są starsze. Każdy z nas ma swoje <<specjalizacje>> – lubię tworzyć plany posiłków i gotować, Ty zajmuje się praniem. Daniel zmywa naczynia, D. wyrzuca śmieci, a H. karmi zwierzęta. Aha, i jeszcze jedna korzyść dla wielu dorosłych pod jednym dachem? Trzy dochody”, zauważa kobieta.
Ty stał się formalnym współrodzicem dzieci, które w pełni zaakceptowały drugiego tatę. W przypadku śmierci biologicznych rodziców pełne prawo do opieki nad dziećmi oraz spadek otrzyma Ty.
Poliamoria, nazywana także wielomiłoścą, określa niemonogamiczne relacje, które obejmują więcej niż dwie osoby i są praktykowane za zgodą wszystkich zainteresowanych. Poliamoria to relacja, która oparta jest na miłości romantycznej, bliskości emocjonalnej, zaufaniu, lojalności. Jak wyjawia Jennifer: „Daniel i Ty nie spotykają się ze sobą, a ja zamieniam łóżka między nimi”.
Opiekunowie dzieci są także otwarci na relacje poza zawiązkiem, jednak aby zadbać o bezpieczeństwo dzieci, ich kochankowie nie są przedstawiani rodzinie. „Umawiamy się osobno, zawsze jest ktoś w domu z dziećmi, aby zachować poczucie stabilności. I chociaż jest więcej harmonogramów do żonglowania, z biegiem czasu nauczyliśmy się tego. Jestem wierną wielbicielką kalendarza Google, do którego wpisujemy wszystkie nasze plany”, deklaruje Jennifer.
Jak wyjawia Jennifer, ten związek jest w pełni akceptowany przez znajomych oraz sąsiadów. „Uwielbiam być rodzicem poliamorycznym – moje dzieci też uwielbiają mieć w pobliżu wielu rodziców”, wyjaśnia.
Źródło: insider.com
Piszemy też o:
Nawet gdy nie zwracał na mnie uwagi lub ranił, adorując inne dziewczyny. Bo mimo wszystko czułam, że też jestem dla niego ważna. Ważniejsza niż te wszystkie laski w mini. Bo to ze mną chodził na wagary. Mnie kładł głowę na kolanach podczas naszych leśnych pikników (ze szkolnymi kanapkami i piwem). Do mnie dzwonił w środku nocy, tylko dlatego, że śnił mu się koszmar, w którym dzieje mi się krzywda i chciał się upewnić, czy u mnie wszystko w porządku… Traktował mnie jak przyjaciółkę, podczas gdy ja byłam gotowa sprzedać duszę, by spojrzał na mnie jak na kobietę. Jak mantrę powtarzałam sobie cytat z „Alchemika” P. Coelho: „ Jeśli czegoś gorąco pragniesz, to cały wszechświat sprzyja potajemnie twojemu pragnieniu ”. Przeczytałam też „Potęgę podświadomości” i ze wszystkich sił wyobrażałam sobie, że jesteśmy razem. Prócz tego – tradycyjnie – modliłam się. O to, żeby mnie pokochał. „Niech Bóg zabierze ci wszystko, co kochasz” Arek przyjaźnił się z Tomkiem. Też go lubiłam. Był bardzo oczytany i inteligentny. Bardziej niż Arek. Bardziej niż Arek okazywał mi też zainteresowanie jako dziewczyną. Tylko że nie był Arkiem. Arkiem, z którym mogłam rozmawiać za pomocą zdań-cytatów z piosenek naszego ulubionego zespołu. Arkiem, przez którego pierwszy raz zapaliłam trawkę, która okazała się jakimś dopalaczem i wylądowałam w szpitalu. Wtedy rodzice przenieśli mnie do innej szkoły. Między mną a Arkiem nic się nie zmieniło. Ja wciąż go kochałam, a on… zaczął powtarzać, że powinien trzymać się ode mnie z daleka, bo kiedyś podczas kłótni jego babcia go przeklęła. Powiedziała: „Niech Bóg zabierze ci wszystko, co kochasz”. Widziałam tę jego babcię… Zawsze się jej bałam, bo pół życia spędziła w szpitalu psychiatrycznym. Według...
Po co robić dzieciom coś takiego? Uczyć je, że miłość jest piękna, że uskrzydla, że wszystko przetrwa? Gdyby tak było, mój mąż wciąż byłby z nami, ze swoją rodziną, a nie z tą wywłoką, dla której nas zostawił. Miłość? Matki do dziecka. W inną już nie wierzę Julia ma 5 lat, chodzi do przedszkola. Starsza, Ida, w tym roku skończy 8 lat. Obie nie mogły doczekać się walentynek – nawet rano wspólnie zastanawiały się, w co się ubrać, chociaż zwykle drą koty, a poranki przed przedszkolem i szkołą ciągną się w nieskończoność. Gdyby nie to, że mój mąż (dziś już były) dwa lata temu oświadczył, że zakochał się w innej kobiecie i zamierza założyć z nią rodzinę, nie byłabym taka rozgoryczona. Ale jestem. Bo mnie też wychowywano w tym kulcie miłości, brokatu i motyli w brzuchu. Mnie też, gdy byłam dzieckiem, a później nastolatką, ktoś mówił, jakie to wspaniałe uczucie się zakochać. Że niby góry można przenosić, że spać nie można, jeść nie można. Może i tak jest, przez krótką chwilę. Bo potem wszystko trafia szlag: facet, jak to facet, odchodzi. A ty zostajesz sama z domem, dziećmi, obowiązkami, rachunkami, ratami kredytu. To te wszystkie góry, które nagle musisz przenosić w pojedynkę. Kocham moje córki nad życie: tej miłości, matki do dziecka, nic nie jest w stanie zniszczyć. I właśnie dlatego nie chcę, żeby ktoś w przyszłości je skrzywdził. Żeby doświadczyły tego, czego ja muszę doświadczać. Chcę, żeby były twarde. Żeby były gotowe na to, co może je spotkać. Bo choć są wspaniałe i wiem, że wyrosną na mądre, samodzielne kobiety – muszę ratować ich serca. Mojego nikt nie uratował. Paulina Zobacz także: „Walentynki to amerykańskie święto i nie powinno się go obchodzić w przedszkolu. Dzieci są za małe na takie uczucia!” [LIST DO REDAKCJI] Miłość matki nie zna granic! Zrobiłabyś...
Babcia zawsze powtarzała, że będę najwspanialszą matką pod słońcem. „Jesteś ciepła, opiekuńcza, kochasz dom, dzieci. Nie to co Alinka. Tej tylko kariera i pieniądze w głowie” – mówiła, gdy wpadałam do niej w odwiedziny. Śmiałam się z tej przepowiedni, ale w głębi duszy miałam nadzieję, że się spełni. Rzeczywiście w przeciwieństwie do siostry marzyłam o spokojnym, rodzinnym, życiu. Czułam, że będę wtedy szczęśliwa… Na początku wszystko układało się pomyślnie. Wyszłam za mąż za Marcina, najwspanialszego, jak mi się wtedy wydawało, mężczyznę na świecie. Podobnie jak ja kochał dzieci i chciał mieć własne jak najszybciej. Prawie od razu po ślubie rozpoczęliśmy więc starania. Ale mijały miesiące, a na teście ciążowym ciągle pojawiała się tylko jedna kreska . Nie rozumiałam, co się dzieje. Byłam młoda, zdrowa, świetnie się czułam. Więc dlaczego nam nie wychodziło? Po dwóch latach bezskutecznych starań zdecydowaliśmy się na badania. Bardzo się ich bałam. Jakbym przeczuwała, że to przeze mnie ciągle jesteśmy tylko we dwoje. Pamiętam, jak poszliśmy po wyniki. – Pan bez problemów może zostać ojcem. Ale pani nigdy nie zajdzie w ciążę – usłyszałam wyrok z ust lekarza. Powód? Ogólnie mówiąc, nieprawidłowości anatomiczne, których nie da się skorygować operacyjnie. I tyle. Nikomu z najbliższych nie powiedziałam o tej diagnozie. Łudziłam się jeszcze, że jest dla mnie nadzieja, że lekarz się pomylił. Odwiedzałam kolejnych specjalistów, biegałam do różnych bioterapeutów, znachorów. Nic nie pomagało. Jakby tego było mało, kilka miesięcy później opuścił mnie mąż. Któregoś dnia oświadczył, że odchodzi do innej. – Marysia spodziewa się dziecka, więc chyba rozumiesz – powiedział. Jaka matka tak traktuje własne dziecko?! Ja bym...
