„Jako nauczycielka czuję się jak żebrak. Błagam rodziców o papier, chusteczki, farby... Na razie kupiły dwie osoby” [LIST DO REDAKCJI]

Córka wcześniej chodziła przez rok do żłobka, więc to słynne odchorowywanie jest już za nami. Długo zastanawiałam się, o co może chodzić. Przecież ma zdrową, zbilansowaną dietę, codziennie podaje jej suplementy, w tym witaminę D, chodzimy na spacery, nauczyłam ją dbać o higienę. I co? I nic. Mała choruje jak nigdy. Ostatnio przyszło mi do głowy, że może źle ją ubieram. Za cienko. Chociaż skandynawskie dzieci ubierane są cienko, niestraszne im wszelkie mrozy czy ulewy, a mimo to nie chorują. Zmieniłam to. Mimo to Lenka wróciła po tygodniu przedszkola z katarem. Nie miałam już siły, przysięgam. Widok mnie zmroził Któregoś dnia musiałam załatwić kilka spraw, w tym urzędowych. Urząd Miasta jest tuż obok przedszkola, do którego uczęszcza moja córka. Kiedy wychodziłam z urzędu, z radością zauważyłam, że przedszkolaki wracają z jesiennego spaceru, w tym moja Lenka. Jakież było moje zdziwienie, kiedy zauważyłam, że… Lenka nie ma czapki! Było naprawdę chłodno, wiał wiatr, a ona nie miała czapki! Aż mnie zmroziło. Okazało się, że przedszkolanki zapominają włożyć mojemu dziecku czapkę Gdy mała wróciła do domu, postanowiłam z nią porozmawiać. Zapytałam jej, dlaczego nie miała dziś na sobie czapki. Lenka rozbrajająco stwierdziła, że zapomniała. Poprosiłam ją więc o to, żeby zwróciła na to większą uwagę. Lenka ma jednak tylko trzy lata – nie można od niej za wiele wymagać, przecież jest wyrośniętym, ale wciąż, bobasem. Dziecko to jedno, ale przedszkolanki – dlaczego wypuściły dziecko bez czapki? Nie ukrywam, że mnie to zaniepokoiło. Postanowiłam, że przejadę się obok przedszkola w porze spaceru i sprawdzę, czy Lenka znowu będzie szła bez czapki. Niestety, tak też było. Lenka miała czapkę, wiedziałam o tym, bo sama jej rano ją wkładałam. Okazało się, że przedszkolanki notorycznie zapominają założyć dziecku...

Nasz synek wkrótce skończy rok. To znaczy, że zaraz przestanę dostawać zasiłek macierzyński, który wynosi 2,5 tys. zł. Postanowiliśmy już, że nie wracam do pracy, dopóki Maciuś nie zacznie chodzić do przedszkola. Moją pracą będzie zajmowanie się synkiem i dbanie o dom. Pracą męża – prowadzenie firmy, służbowe wyjazdy za granicę i zarwane noce, by skończyć coś na czas. Wypłata męża wystarczy Mój mąż jest świetnym grafikiem komputerowym. Już od kilku lat nie bawi się w zlecenia od krajowych mini przedsiębiorców. Długo pracował na swoją markę. Dlatego polskich „Januszy biznesu” nie stać na jego projekty. Wśród klientów Pawła są firmy z Francji. Mąż cieszy z każdego kolejnego zlecenia, klienci polecają go sobie, są bardzo zadowoleni ze współpracy. Ale Paweł pracuje ciężko, często po 12-15 godzin na dobę. Kilka razy w miesiącu wyjeżdża, by osobiście spotkać się ze zleceniodawcami lub podpisać kolejną umowę. Czy kiedy wraca w środku nocy z lotniska, a Maciuś akurat się przebudzi – mam wymagać, by się z nim bawił? Nigdy nawet nie przyszło mi to do głowy! Jego wkład w komfort naszego życia i tak jest duży. Stać mnie na nianię, ale wolę sama zajmować się dzieckiem Oczywiście stać nas na nianię. Ale nie widzę potrzeby, by szukać opiekunki. Wolę sama zajmować się dzieckiem. Czasem wynajmuję panią do sprzątania i prasowania, ale sporadycznie. Czy mam czas dla siebie? Tak. Moje koleżanki też mają małe dzieci i często się spotykamy. Kiedy muszę coś załatwić albo jestem chora, mogę liczyć na ciocię męża. Bardziej martwi mnie, że mąż nie ma czasu dla siebie. Kiedyś rozmawialiśmy o tym i nawet zaczął chodzić na siłownię, ale okazało się, że to nie to. Dlatego cieszę się, że ostatnio wspomniał coś o warsztatach bębniarskich.  Mam nadzieję, że go to wciągnie i będzie miał przestrzeń, gdzie odpocznie od...

„Na forach dla mam wrze, nie mówiąc już o naszej klasowej grupie dla rodziców. Zbliża się Dzień Nauczyciela i jak nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Połowa rodziców w klasie mojego syna awanturuje się bez końca, że nie da złamanego grosza na prezent dla wychowawczyni. A mnie krew zalewa, jak czytam takie wpisy! Gdzie się podziało nasze polskie dobre serce?! Przecież prezent to okazanie wdzięczności, symboliczne podziękowanie. To jest tradycja! Roszczeniowe pokolenie Chyba wszyscy o tym zapominają, że szkoła to nie tylko miejsce nauki pisania i tabliczki mnożenia. Dzieci uczą się także obycia w świecie, tego jak powinny się zachowywać wobec innych ludzi, że należy doceniać drugiego człowieka i każdą formę pracy. W szczególności tą, którą ktoś wykonuje dla nas! Później rośnie pokolenie roszczeniowych młodych ludzi, że tylko: ja i ja, daj mi, ja chcę. Pokolenie pozbawione szacunku i empatii dla drugiego człowieka. Pokolenie, które z pogardą odnosi się do osób, które nie wykonują prestiżowych zawodów lub nie zajmują miejsc kierowniczych. A przecież społeczeństwo to przede wszystkim zwykli ludzie, którym należy się szacunek! I czego uczą ci nowocześni rodzice?! Tego, że nauczycielka jest nikim?! Wychowanie to także nauka wartości Wiadomo, początek roku szkolnego to wiele wydatków: przybory szkolne, składki na radę rodziców, nowy plecak, buty, czy kurtka na zimę i zaliczki na planowane wycieczki. A to tego ta koszmarna inflacja. Ja to wszystko rozumem, tylko w życiu są rzeczy ważne i ważniejsze. Nie wystarczy dzieciom mówić, bo tak naprawdę to nie deklaracjami, a zachowaniem, gestami jesteśmy w stanie przekazać wartości, jakimi w dorosłym życiu powinny się kierować! Wychowanie to nie tylko same przyjemności. To odpowiedzialność! A te kwoty na Dzień Nauczyciela? Śmiech na sali. Nie chcą złożyć się po 10 złotych, a przecież...