Joanna Koroniewska pokazała się w kostiumie kąpielowym córki. Nie za mały?

– Igorek tylko tak się bawi, mamo – powtarzała z pobłażaniem, kiedy dwuletni dzieciak rzucał w nią zabawkami. Potrafił cisnąć w mamę całkiem sporym samochodzikiem. A jeśli to nie pomogło i nie dostał tego, na co miał ochotę, ruszał z pięściami… Mojego zięcia bawiły te drobne, szybkie ciosy. Sama widziałam, że pozwalał Igorowi okładać się, gdzie popadnie, nawet po głowie i twarzy. – Adam, no co ty, każ mu przestać! Przecież tak nie wolno! – powtarzałam zdumiona tym zachowaniem. – Ale przecież to nie boli, mamo… – śmiał się Adam, doprowadzając tym dziecko do coraz to większego szału. Dziecku wolno wszystko? Bicie i rzucanie czym popadnie stało się dla mojego wnuka codziennością. Kocham go, ale prawdę mówiąc, nieraz dałabym mu klapsa za coś takiego. Zresztą, kiedy mały jest sam u mnie w domu, to sobie tak nie pozwala. Wystarczy jedno moje spojrzenie i staje się spokojny i cichy jak trusia. A w domu wszystkich terroryzuje. Zięć ma to w nosie, a moja córka pobłaża małemu na każdym kroku.   Pół roku temu wynajęli do dziecka opiekunkę, bo moja Zosia zdecydowała, że jednak wraca do pracy. – Teraz są takie czasy, że nie wiadomo, co pracodawcy przyjdzie do głowy. Lepiej, żebym była na miejscu i pilnowała swojej posady – stwierdziła. I słusznie. Z tym coś trzeba zrobić, ale... Opiekunka – miła, młoda dziewczyna – wydawała się fajna i kompetentna. Od razu podeszła do Igorka z uśmiechem i zajęła go zabawą. Trzy tygodnie później już nie była taka radosna. A kiedy pewnego razu zostałyśmy same, zwierzyła mi się, że nie wie, jak długo jeszcze wytrzyma w domu mojej córki. – Chłopiec jest naprawdę cudny! Inteligentny, kontaktowy. Tylko taki agresywny… Za nic nie mogę mu wytłumaczyć, że nie wolno mu bić ludzi. Nie tylko na mnie rzuca się z pięściami, ale i na inne dzieci – opowiadała. – Chodzimy do takiego osiedlowego...

Z badań przeprowadzonych w Wielkiej Brytanii wynika, że 1/3 nauczycieli przedszkolnych słyszała jak ich podopieczni mówią o sobie, że są za grubi. 10 proc. nauczycieli słyszało, że dziecko mówiło, że jest brzydkie, a ¾ opiekunów uważa, że dzieci coraz wcześniej mają kompleksy dotyczące swojego wyglądu. Dlaczego niska samoocena dotyczy już przedszkolaków? Dziecko kopiuje zachowania dorosłych Dziecko w wieku 2, 3 czy 4 lat nie myśli samo z siebie o ciele w kategoriach: grube , chude, ładne lub brzydkie. To nie jest coś, na co przedszkolak zwracałby uwagę, gdyby – niestety! – nie nauczył się tego od osób w swoim otoczeniu. Jeśli 3-letnia dziewczynka mówi, że jest brzydka, a 4-latek nazywa się grubasem, najprawdopodobniej słyszeli takie komunikaty u swoich rodziców, innych dzieci (które słyszały to u swoich opiekunów) itd. Niekoniecznie musiały to być zdania skierowane do dziecka! Żeby dziecko nauczyło się tak myśleć i mówić o sobie, wystarczy, że jego mama co jakiś czas wzdycha: "ale jestem gruba, muszę się odchudzać !" albo "nie, nie mogę zjeść ciastka, bo utyję". Tu wiele z nas może uderzyć się w piersi, prawda? Wspomniane badanie wykazało też, że prawie 20 proc. dzieci odmawia zjedzenia czegoś, żeby nie utyć. A - jak czytamy na portalu Netmums.com, który opisuje wyniki tego badania - anoreksja dotyczy najczęściej dziewczynek i młodych kobiet w wieku 10-20 lat, dlatego warto mieć się na baczności z tym, co mówimy przy dziecku już na poziomie przedszkola. Dlaczego małe dziecko ma kompleksy? Oprócz wzorców z najbliższego otoczenia, za źródło kompleksów u dzieci możemy uznać też telewizję, gry na komputer czy tablet, filmy animowane, a nawet czasopisma dla dzieci, gdzie promuje się szczupłe, piękne osoby, nierzadko seksualizując dzieci . W erze selfie, instagramu i kultury bazującej na folgowaniu własnej próżności, nasze dzieci będą...

Małe dziewczynki nie wierzą w siebie, ograniczają swoje aktywności i nie rozwijają zainteresowań. Od małego wmawia się im, że są mniej inteligentne od chłopców i muszą więcej pracować, choć i tak nie osiągną tak dobrych wyników w szkole i w pracy jak płeć przeciwna. Szokujący raport „Przyszłość dla dziewczynek” to obowiązkowy temat do przemyśleń dla rodziców – nie tylko córek! Głupie i brzydkie – dlaczego robimy to naszym córkom? Tak skandaliczne przekonania wtłacza się dziewczynkom do głów już od maleńkości. Robią to rodzice, rówieśnicy i szkoła. Nieważne, że często nieświadomie – skutki i tak najboleśniej odczuwają (i będą odczuwać w przyszłości) nasze córki. Co polskie dziewczynki myślą same o sobie? Wychowywane wśród stereotypów sądzą, że są mniej inteligentne od chłopców, muszą się bardziej starać i więcej uczyć, powinny być zawsze przygotowane do lekcji, pilne i obowiązkowe (w przeciwieństwie do chłopców, którym bardziej się pobłaża). W stereotyp przypisujący „wrodzoną” inteligencję chłopcom wierzą już 6-latki – wynika z raportu „Przyszłość dla dziewczynek” Fundacji „Kosmos dla dziewczynek”. „Grzeczna” dziewczynka jest spokojna i posłuszna, nie okazuje emocji, na wszystko reaguje w wyważony sposób (nawet gdy dzieje jej się krzywda). Dziewczynki powinny być też wszechstronne i perfekcyjne we wszystkim, co robią. Nauki ścisłe nie są dla nich, to domena chłopców. Najlepiej jak one skupią się na swoim wyglądzie, a gdy już to robią, okazuje się, że i tak daleko im do niedoścignionego „ideału”. Dziewczynki się odchudzają, stroją i ukrywają „niedoskonałości”. Już 10-latki zaczynają postrzegać się jako zbyt grube!  Krzywdzące stereotypy podtrzymują sami rodzice. Bystry łobuziak i pracowita, ale przeciętna uczennica – ilu z nas często bez głębszego zastanowienia wtłacza dzieci...