„Kąpałam się z dziećmi w jeziorze, a obok ktoś wpuścił do wody psy! Jak można być tak bezmyślnym?” [LIST DO REDAKCJI]

Piękna pogoda sprzyja rodzinnym spotkaniom. Razem z Tomkiem, moim mężem, postanowiliśmy urządzić u siebie rodzinnego grilla. Zaproszeni byli tylko nasi najbliżsi – moi rodzice, siostra z mężem i dziećmi oraz dwóch braci mojego męża. Tomek zajął się przygotowaniem mięsa na grilla i oczywiście alkoholem – było sporo piwa i winko dla kobiet. Ja zrobiłam pyszne sałatki i przekąski. Wieczór zapowiadał się naprawdę dobrze, a ja tak bardzo cieszyłam się z tego spotkania i z faktu, że wreszcie trochę odpocznę, wyluzuję się w towarzystwie osób dorosłych. Rodzinny grill Na co dzień zajmuję się naszymi córeczkami – Zosia ma 7 lat, a Amelka 3. Jak każda mama ponad wszystko kocham swoje dzieci, ale miałam już poczucie, że powoli odzwyczajam się od przebywania z dorosłymi. Ten grill był więc świetnym pomysłem. Zresztą nie tylko ja się cieszyłam, bo dzieci już wcześniej ciągle dopytywały, kiedy przyjadą dziadkowie, ciocie itd. Gdy nadeszła wyczekiwana sobota, wszystko przebiegało naprawdę świetnie, nikt się nie kłócił (co nie jest wcale takie oczywiste!), wszyscy żartowali, a ja w głowie już planowałam kolejne takie spotkania. Jedliśmy pyszne jedzonko, piliśmy piwko lub winko. Każdy skusił się na trochę alkoholu, bo już wcześniej był plan, że rodzinka u nas nocuje. Mamy piękny, duży dom, więc dlaczego z tego nie skorzystać? My się w końcu wszyscy nagadamy, a dzieciaki wręcz szalały z radości, że będzie „piżama party”. Każdy wypił trochę alkoholu... Powoli zaczynało się ściemniać, ale w ogóle nam to nie przeszkadzało. Było miło, a alkohol powodował, że rozmowy toczyły się bez końca. Ja razem z moją mamą i siostrą wypiłyśmy na spółkę wino, natomiast panowie popijali sobie piwo. Dzieci szalały, biegały, bawiły się, ale w pewnym momencie Zosia się przewróciła. Usłyszałam krzyk i głośny płacz...

Uważam się za normalną matkę, która po prostu traktuje swoje dziecko jak dziecko, a nie jak dorosłą kobietę, która powinna się wstydzić nagości. Proszę, poradźcie mi, czy rzeczywiście robię mojej córce krzywdę, jeśli nie zakładam jej stanika na plaży? Przecież to jest dziecko! Amelka ma dopiero 4 lata. W zeszłym tygodniu wróciliśmy z Władysławowa. Piękna pogoda, słońce, morska bryza – było cudownie! Mała świetnie się bawiła, całe dnie spędzaliśmy na plaży. Tylko te spojrzenia spode łba i jakieś dziwne burczenie pod nosem... Ludzie naprawdę mieli czelność komentować nagość mojego dziecka! Nikt nie powiedział nic wprost, ale ja wiedziałam, o co chodzi. O to, że moja Amelka jest na plaży nago. Tak, czasem biegała tylko w majtkach, a czasem bez. No bo po co bielizna, skoro był upał? Ja rozumiem maluszki w pieluchach, ale starszym kostiumy tylko przeszkadzają. Napiszę też szczerze, że rozglądałam się po tej plaży z niedowierzaniem. Wokół pełno małych dzieci i wszystkie w kostiumach. Dziewczynki w większości nosiły kostiumy dwuczęściowe, ze stanikami, i to takimi fikuśnymi jak u dorosłych kobiet! Sznureczki, kwiatki, ozdoby... No może ja się nie znam, ale moim zdaniem takie ubieranie kilkulatek to jest właśnie seksualizacja. Co niby ma zakrywać taka dziewczynka? I po co? Przecież to tylko dziecko! Za moich czasów dzieciaki biegały nago i jakoś krzywda się nikomu nie stała. Przestańmy udawać, że dzieci to mali dorośli. Kinga Ważne: Jeżeli dziecko nie chce się rozebrać na plaży, nie wyśmiewaj go i  nie zmuszaj do tego . Jeśli z kolei coś cię zaniepokoi, np. zobaczysz, że twoje nagie dziecko wzbudza zainteresowanie otoczenia (np. ktoś robi mu zdjęcia), reaguj natychmiast. Zobacz też: "Nie umiem i nie lubię bawić się z dzieckiem. Dlatego oddaję je w wakacje do...

Postanowiłam napisać do Państwa, bo po ostatnim weekendzie, który miał być dla mnie relaksem, nadal nie mogę się pozbierać. Wszystko przez rozpieszczone bachory i ich nieodpowiedzialnych, bezradnych rodziców! Zaczęło się normalnie – razem z przyjaciółką wsiadłyśmy do pociągu relacji Warszawa-Gdańsk, żeby na dwa dni oderwać się od rzeczywistości. Miałyśmy nadzieję, że przez te kilka godzin podróży odpoczniemy, pogadamy o głupotach i zbierzemy siły na zwiedzanie. Jak bardzo się pomyliłyśmy! Dzieci jak huragan, rodzice mają wszystko gdzieś Pociąg nowoczesny, wygodny, cichutki – od czasów, kiedy sama jeździłam z synkiem na wakacje, wiele się zmieniło na lepsze. Niestety wychowanie dzieci też się chyba zmieniło, i to na dużo gorsze! Zajęłyśmy z Moniką swoje miejsca i podekscytowane czekałyśmy, aż pociąg ruszy. Pierwsze złe przeczucie dopadło mnie, kiedy miejsca naprzeciwko nas zajęła młoda kobieta z nadaktywnym chłopaczkiem. Na oko pięciolatek cały czas podskakiwał, śmiał się histerycznie albo wyrywał matce torebkę z chrupkami. Robił przy tym do nas dziwne miny. To nie wróży nic dobrego – pomyślałam. Miałam jednak nadzieję, że matka jakoś go okiełzna... Potem do wagonu wsiadła jeszcze rodzina z kilkuletnimi bliźniaczkami i rodzice z nieco starszym chłopcem i małą dziewczynką. Od razu zrobiło się gorąco! „Ja tu usiądę! Nieee, to moje miejsce! Mamooo, daj kanapkę!”. Boże miłosierny, jak ta dzieciarnia zaczęła się wydzierać! To nieprawdopodobne, ale nie chciałam wierzyć, żeby coś takiego miało trwać przez całą podróż. Rodzice przecież muszą jakoś zareagować, zrobić coś. Cokolwiek! Tak sobie myślałam, o ja naiwna... Ruszyliśmy i było tylko gorzej. Najpierw bliźniaczki zaczęły szarpać się za włosy, biegać między fotelami i bić się. Tak, to nie pomyłka – okładały się...