Dlaczego tata nie może kąpać córki?

Każdy człowiek nosi w sobie seksualne fantazje i są one normalnym elementem życia. Czasami to tylko ucieczka od nieciekawej rzeczywistości, czasem sposób partnerów na łóżkowe kłopoty. Jak fantazjujemy? Kobiety fantazjują inaczej niż mężczyźni. W prawdziwym życiu zmuszone są często do praktycznych działań, dlatego ich fantazje są tego przeciwieństwem. Gdy kobieta pozwala sobie na niczym nieograniczone marzenia seksualne, ich tematyka jest niezwykle bogata, a erotyczne przygody wprost niewiarygodne. Często akcja takich fantazji rozgrywa się w samochodzie, na basenie, w windzie. Zdecydowanie częściej z osobą znaną (najczęściej z filmów lub telewizji) niż z zupełnie obcym mężczyzną. Mimo że kobiety częściej przyznają się do takiej seksualnej wyobraźni, szybko usiłują się jej pozbyć, ponieważ są przekonane, że to, o czym myślą, jest „grzeszne” i „zboczone”. Przeciętna kobieta sądzi, że takie wizje nachodzą jedynie osoby perwersyjne. Dlatego czuje, że szybko musi usunąć je z głowy. Paradoksem bywa również fakt, że właśnie te kobiety, które mają niczym nieskrępowaną wyobraźnię erotyczną, nie potrafią się wykazać śmiałością w łóżku. Nie chcą, aby mężczyzna sądził, iż ma do czynienia z kobietą wyuzdaną... Mężczyźni fantazjują seksualnie, wyobrażając sobie stosunek płciowy i genitalia – najczęściej nieznanej kobiety. Niektórych fantazji lepiej nie zdradzać Co dziesiąta kobieta przyznaje się, że jej fantazje dotyczą zniewolenia przez partnera, gwałtu, który dokonuje na niej obcy mężczyzna. Jest to jednak jedynie fantazja. Gdyby taka scena miała miejsce w rzeczywistości, kobieta prawdopodobnie wcale nie czułaby spełnienia, ale wręcz przeciwnie – udrękę, ból, nienawiść. Między innymi właśnie dlatego partnerzy raczej nie powinni opowiadać sobie nawzajem własnych fantazji. Takie zwierzenia...

Kenzie Grace, mama dwóch córek, zobaczyła na Facebooku post, który tak bardzo ją poruszył, że postanowiła napisać list do kobiety, która go opublikowała. W poście mama żaliła się, że jej 11-letnia córka nie chce wyregulować sobie brwi, chociaż ewidentnie powinna to zrobić, bo "zaczynają wyglądać jak jedna". "Moje serce zamarło" – napisała Kenzie po przeczytaniu słów nieznajomej mamy. Przeczytajcie, co jeszcze napisała Kenzie. Jej słowa powinna wciąć sobie do serca każda mama wychowująca córkę ! "Moje serce zamarło" "Proszę, skończ robić to, co robisz i mnie posłuchaj uważnie. Jedyną rzeczą, którą powinnaś mówić swojej córce, jest to, że jest piękna. [...] Jako mała dziewczynka, myślałam, że jestem brzydka. Czekałam na dzień, kiedy będę na tyle duża, że będę mogła sama kupić sobie ubrania i się pomalować. Myślałam, że jak przejmę kontrolę nad tym, jak wyglądam, stanę się piękna. [...] Prawdopodobnie komentowałam wygląd innych w podobny sposób, wywołując u nich brak akceptacji jakiejś części ich ciała. Wszyscy mamy z tym problem. Wydaje nam się, że komentowanie czyjegoś wyglądu jest dozwolone. Prawda jest taka, że nie powinno być. Takie komentarze, jak twój o brwiach, niszczą. Jako matka, powinnaś mówić swojej córce wyłącznie pozytywne rzeczy na temat jej ciała. Ona zaraz będzie nastolatką, już zaczyna doświadczać emocjonalnego rollercoastera spowodowanego zmianami hormonalnymi w jej organizmie. Jej ciało drastycznie się zmieni na przestrzeni lat i będzie marzyła, żeby pewne części jej ciała były zupełnie inne. Niestety, przez resztę życia będzie myślała, że coś jest nie tak z jej ciałem, że jest nieatrakcyjna. W magazynach i w Internecie zobaczy, że musi używać konkretnego podkładu, żeby zakryć niedoskonałości, że musi malować oczy, żeby ukryć cienie pod oczami....

Sąd apelacyjny uznał, że odebranie rodzicom córki w 2011 roku było w pełni uzasadnione. Według sądu, rodzice dziecka byli za starzy, by zajmować się córką. Rodzice walczą o odzyskanie córki W 2009 roku Gabriella De Ambrosis miała 57 lat. Jej mąż, Luigi – 69. Dzięki zabiegowi in vitro w maju 2010 roku para powitała na świecie długo wyczekiwaną córeczkę. Informacja o rodzicach, którzy mogliby być dziadkami, obiegła włoskie media. Gdy rodzice byli z córką w szpitalu, do opieki społecznej wpłynął wniosek o odebranie im praw do dziecka ze względu na ich wiek. Prawo w żaden sposób nie reguluje granicy wieku, do jakiej można zostać rodzicem, dzięki czemu dziewczynka została z biologicznymi rodzicami. Szczęście rodziny nie trwało jednak długo. W 2011 roku, gdy dziewczynka skończyła 15 miesięcy, jej matka została oskarżona o porzucenie dziecka. Sąsiad Gabrielli i jej męża zawiadomił policję, gdy zobaczył 15-miesięczne dziecko pozostawione w samochodzie bez opieki. Okazało się, że mama dziewczynki zostawiła córkę w aucie, by przygotować jej butelkę z mlekiem. Rodzice musieli stanąć przed sądem, a dziewczynka została oddana pod opiekę rodziny zastępczej. W 2013 roku sędzia orzekł, że ciąża Garbielli była "owocem wypaczonego wykorzystania możliwości oferowanych przez postęp w dziedzinie genetyki", a rodzice tracą prawa do opieki nad dzieckiem . Tym samym dziewczynka może zostać adoptowana przez rodziców zastępczych. Przez kolejne lata Gabriella i Luigi walczyli o odzyskanie córki, bezskutecznie. Dziewczynka kończy w tym roku 7 lat, przez większość życia wychowywała się w rodzinie zastępczej. Mimo walki biologicznych rodziców o powrót dziewczynki do domu, decyzja sądu pozostaje niezmienna. Mimo incydentu z pozostawieniem dziecka w samochodzie, rodzicom nie zostały postawione żadne zarzuty. Późne macierzyństwo = egoizm? Czy można być za...