Karmisz dziecko? Ten komiks jest o tobie!

Macierzyństwo cz. 1 Na własnej skórze doświadczyłam, że macierzyństwo to ciężka praca. Prawdopodobnie najcięższa, jaką kiedykolwiek miałam, a w dodatku ten etat trwa do końca życia. Nie wiem jak Wy, ale ja nie miałam ambicji zostać pastelową mamusią z reklamy. Mimo to, rzeczywistość i tak mnie zaskoczyła. Syn tak szczelnie wypełnił moje życie, że z trudem przypominam sobie samą siebie z tamtego okresu. Oglądam na zdjęciach młodą dziewczynę w ciąży, potem z maleńkim dzieckiem i próbuję z nich ułożyć obraz osoby, którą byłam. Ale już nią nie jestem. Od września 2009 jestem kimś zupełnie innym - matką.    Matki wzloty i upadki Od tamtej pory stałam się podwójna. Nie w sensie fizycznym, bo wagę akurat zgubiłam szybko, karmiąc piersią często i długo. Stałam się odpowiedzialna za drugiego człowieka i odtąd, cokolwiek robiłam, musiałam mieć na uwadze mojego syna. Nawet, gdy wychodziłam gdzieś bez niego, cały czas miałam go gdzieś z tylu głowy. Szłam na zakupy - wracałam z nową porcją ubranek... dla niego. Szłam na kawę, wracałam z książeczką... dla niego. Dość późno odważyłam się pójść z nim do sklepu czy kawiarni. Bałam się, że... dziś właściwie sama nie wiem czego. Muszę przyznać, że przez większość czasu byłam po prostu przestraszona własnym macierzyństwem.  Nie wiedziałam wtedy, że niemowlę można zabrać wszędzie, gdzie się chce, nie wdając się z nim w dyskusje. Dopiero wyprawa z dwulatkiem czy trzylatkiem jest skomplikowana. Np. śpieszyłam się gdzieś, a syn akurat chciał przewracać psią kupę patykiem, przy okazji wysmarował nią swoje i moje buty, za nic w świecie nie chciał wsiąść do wózka, więc musiałam go nieść, jednocześnie pchając wózek, a psia kupa trafiała z jego butów na moją sukienkę. Takich sytuacji przeżyłam na pęczki, ale przy tym wszystkim dałabym się za niego pokroić.   ...

Bez względu na to, czy bunt dwulatka macie już za sobą, czy właśnie jesteście w trakcie, małe dziecko potrafi być… wymagające. Prawdopodobnie jeszcze nie mówi dość dobrze, żeby w 100 proc. skutecznie się z tobą komunikować, ale jest już na tyle sprawne fizycznie, że chętnie wspina się na każde ogrodzenie, ucieka w stronę placu zabaw, gdy tylko jakiś zamajaczy mu na horyzoncie i za nic w świecie nie chce wsiąść do wózka. Oczywiście ma też własne zdanie na każdy temat i sprowadza się ono do jednego słowa „nie”. Ubieranie się, jedzenie, kąpiele, które dotąd przebiegały raczej pokojowo nagle zamieniły się w przedmiot gorących dyskusji i rękoczynów? Zabawki poukładane ładnie na półkach to teraz tylko mgliste wspomnienie? Skąd my to znamy!  Rady dla rodziców dwulatka Na szczęście przed nami byli już inni rodzice, którzy przetrwali ten uroczy czas w życiu swoich dzieci. Posłuchajcie sprawdzonych rad, które i wam pozwolą w jako takim zdrowiu psychicznym znieść kilka nadchodzących miesięcy: 1. Do diabła z butami! Utrzymanie butów na nogach 2-latka jest tak samo wykonalne jak przekonanie kota, żeby nosił kozaczki. Dopóki nie ma siarczystych mrozów, niech dziecko biega w piaskownicy na bosaka, zwłaszcza, kiedy widzi, że inne dzieci też są bez butów. Śmiało możesz też nie kupować mu kapci – i tak ich nie nałoży. 2. Codzienna kąpiel nie jest obowiązkowa. Wystarczy umyć dziecku buzię, ręce i pupę. Reszta może poczekać do następnego wieczoru. Być może jutro pójdzie łatwiej? 3. Przebieranie małego dziecka i pilnowanie, żeby było czyste to zajęcie dla hobbystów albo ludzi, którzy mają dwie idealne nianie . Prawdziwi rodzice wiedzą, że dziecko wybrudzi się minutę po tym, jak ubiorą go w czyste rzeczy. 4. Jeśli położysz dziecko 2 godziny później niż zwykle, wstanie 2 godziny wcześniej niż zwykle. Gdyby ktoś nie wiedział… 5....

Do wszystkiego muszę się zawsze dobrze przygotować, dlatego też do urodzenia dziecka przykładałam się jak do zdawania egzaminu maturalnego. Od samego początku – dzięki dogłębnemu zbadaniu tematu - wiedziałam już, że co jak co, ale najważniejsza w wychowywaniu dzieci jest ... rutyna. Konsekwentna, prozaiczna, sztywna jak drut rutyna.  Nie było to najłatwiejsze odkrycie, bo do tego momentu byłam raczej tą spontaniczną osóbką, która robiła plany na bieżąco i najbardziej szczyciła się tym, że może je zmieniać z minuty na minutę. Ale hej! Co to dla mnie, skoro w macierzyństwo weszłam z silnym postanowieniem, że będę książkowo idealną, ze wszech miar perfekcyjną, nowoczesną matką ?  Życie wg grafiku Skoro wszędzie piszą, że niemowlęta i małe dzieci do prawidłowego rozwoju i poczucia bezpieczeństwa potrzebują rutyny, to kto to zapewni mojemu dziecku, jeśli nie ja? Pestka! I rzeczywiście, największym zaskoczeniem okazało się to, że wyjątkowo łatwo było mi stanąć na straży rodzicielskiego grafiku i bezwzględnie pilnować, by nie było żadnych odstępstw od reguły: - jedzenie co 3-4 godziny. To okazało się łatwe nawet w przypadku karmienia piersią , które co prawda miało odbywać się na żądanie, ale moja pierworodna najwyraźniej przeczuwając, co ją czeka w przypadku niesubordynacji, postanowiła od razu wdrażać się do życia wg planu i żądała jedzenia co 3-4 godziny właśnie, z regularnością szwajcarskiego zegarka;   - drzemka o określonej porze. Pierwsza się dostosowała, drugi się buntował. Byłam sfrustrowana, dopóki nie odkryłam, że przy drugim dziecku to ja po prostu zapomniałam o tym, że niemowlęta muszą spać w ciągu dnia i stwarzałam mało przyjazne drzemce warunki; - kąpiel zawsze o 19.00, temperatura powietrza odpowiednia, wody także, gotowość bojowa: pełna; - spanie zawsze od 19.30. Pierś, łóżeczko, głaskanie po...