Urodziła 22 dziecko, a jest jeszcze tak młoda!

Najdroższy, staraliśmy się o ciebie długo. Rok wcześniej przeżyliśmy poronienie. Pragnęliśmy cię bardzo. Gdy się urodziłeś, daliśmy ci na imię Igor . Jak na wcześniaka urodziłeś się duży (byłeś większy od dzieci, które urodziły się o czasie). Ku zaskoczeniu wszystkich miałeś jasne, złote włosy. Byłeś strasznie długi. Przy twoich narodzinach najpierw była dzielna mama , chociaż nieprzytomna. Później lekarze, a na samym końcu płaczący tatuś . Postanowiliśmy spisać swoje wspomnienia z tego dnia i tak oto powstały dwie opowieści. Twoje narodziny. Opowieść taty. Gdy nadeszła wreszcie ta chwila, byliśmy z mamusią bardzo przestraszeni . W końcu była to operacja. Mama bardzo bała się o ciebie, a ja o was oboje. Na szczęście strach ma wielkie oczy. Wasz wcześniejszy pobyt w szpitalu, niezliczona liczba zapisów KTG i twoja bradykardia okazały się najzwyczajniej w świecie naturą. Urodziłeś się w 35. tygodniu ciąży, ale byłeś całkowicie wydolny oddechowo i krążeniowo. Gdy usłyszałem twój płacz , to się rozpłakałem. Po 15 minutach położne pozwoliły mi wziąć ciebie na ręce i zrobić zdjęcie. Mamusia wtedy odpoczywała po operacji. Krzyczałeś, ale jak wziąłem cię na ręce uspokoiłeś się i ja też wtedy się uspokoiłem. Później zawieźli cię na salę dla noworodków , a ja czekałem niecierpliwie na mamusię, aż się wybudzi i chwilę odpocznie, i dołączy do ciebie na piętrze. Jak to kiedyś będziesz czytał, to pamiętaj, że mamusia jest naszą bohaterką, a ty jesteś dla nas – jak to ktoś kiedyś powiedział w szkole rodzenia – jak milion dolarów. Twoje narodziny. Opowieść mamy. Lekarze długo zastanawiali się, czy powinieneś przyjść na świat dużo wcześniej. Bali się o twoje zdrowie i zadecydowali wspólnie z nami, że w piątek, 27 czerwca 2014 roku, wyjmą cię z ciepłego i bezpiecznego brzucha mamy. Sam zabieg cesarskiego...

Podziwiam dziewczyny, które odważyły się zostać we własnym mieszkaniu, żeby urodzić w sposób najbardziej naturalny z możliwych. Poród w domu wspominają jak rodzinne święto. Mówią o spokoju, jaki im wtedy towarzyszył, o wzruszeniu, gdy pokazywały starszym dzieciom kilkuminutowego braciszka lub siostrzyczkę. I o przyjaźni z położną. Decydując się na takie narodziny, trzeba jednak rozważyć wszystkie argumenty za i przeciw. Zastanówcie się Powinniście to wielokrotnie, na spokojnie, przegadać. Oboje musicie być na sto, ba – na tysiąc procent pewni tego, że dobrze robicie. Jeśli twoje zdanie na temat porodu domowego różni się od opinii taty dziecka, jedźcie do szpitala. Jest to lepsze rozwiązanie także wtedy, gdy coś ogranicza waszą prywatność, np. wrażliwi na hałas sąsiedzi. U siebie, czyli bezpieczniej? W domu rodzice czują się swobodniej, są spokojniejsi i bardziej odprężeni, ponieważ wybrana przez nich położna nie kieruje się standardami czy rutyną. Towarzyszy, bez narzucania określonych zachowań. Dzięki temu kobieta ma szansę wsłuchać się w to, co jej podpowiada intuicja. Jeśli ma ochotę chodzić – chodzi, chce, by mąż wziął ją w ramiona, to się do niego przytula. Może włączyć ulubioną muzykę, zapalić kadzidełko lub świecę. Jeśli jednak jesteś przekonana, że poczucie bezpieczeństwa daje ci szpitalny sprzęt i opieka lekarzy, to wybierz ten wariant. Poszukiwania położnej  Będziesz miała czas i okazję zaprzyjaźnić się z położną, bo spotkacie się kilka razy (także u was w domu). Pomoże wam przygotować się do tego rodzinnego wydarzenia merytorycznie i psychicznie. Wyjaśni nie tylko, jak przygotować mieszkanie, co kupić (wystarczy folia, do rozłożenia na podłodze, zapas ligniny, podkłady jednorazowe, worki foliowe), ale też ustali, co robić, jeśli okaże się, że trzeba skorzystać z wyjścia...