Wielka scena, zgaszone światła, dziesiątki oczu wpatrzonych w ciebie. Przedstawienie baletowe przed pełną widownią może sparaliżować nawet dorosłego, a co dopiero taką malutką 3-letnią dziewczynkę! Ledwo weszła na scenę, ale zatańczyć nie miała już siły. Usiadła na podłodze i zaczęła płakać. I wtedy pojawił się ON!
Ukochany tata, który wie, jak bardzo przestraszona jest jego mała córeczka i jak bardzo potrzebuje pomocy. Ubrany w krótkie spodenki i czapeczkę z daszkiem wskoczył na scenę, aby dodać otuchy swej malutkiej. Trzyma ją za dłoń i razem, we dwójkę wykonują układ baletowy. A właściwie w trójkę, bo na ręce tata trzyma jeszcze niemowlę. Dziewczynka zerka na tatę i powtarzając za nim kroki, tańczy. Tata jako baletnica jest uroczy. Publiczność zachwycona, śmieje się. Wspaniały tata, zrobi wszystko dla swojego dziecka.
Film opublikowany na facebookowym profilu Bored Panda (Znudzona panda) obejrzało ponad 14 milionów ludzi. Zebrał kilkanaście tysięcy komentarzy. Przeważają w nich słowa zachwytu nad tatą, który uratował przedstawienie córeczki i pokazał, że zawsze może na niego liczyć. "Super gość", "Prawdziwy facet - jego żona i dzieci są szczęściarzami" – oceniono.
"Dał córce pewność siebie, kiedy jej najbardziej potrzebowała. Dzieci potrzebują rodziców, gdy się boją" – napisała jedna z internautek."Odłożył swoją dumę na bok, aby być tam dla swojej córki. To jest taki tata, na którego zasługuje każda mała dziewczynka" – stwierdziła inna.
Tata stał się bohaterem. "Oto, czym jest PRAWDZIWY MĘŻCZYZNA! Prawdziwy mężczyzna ma piękne czułe serce, które czuje i kocha innych nad sobą. Tak bardzo, że nie zawaha się tańczyć baletu dla przestraszonej córki, trzymając dziecko" – podsumowano w komentarzach.
My w redakcji mamotoja.pl też jesteśmy zachwycone tym tatą. Sama z doświadczenia wiem, jak bardzo trema może paraliżować małe dziecko. Tak się złożyło, że jedna z moich córek też tańczyła balet i na koniec roku szkolnego zawsze miała występ na dużej scenie. Wszyscy w domu to przeżywaliśmy. Na szczęście córka potrafiła opanować zdenerwowanie i nigdy "nie zacięła się" w trakcie występu. Bo nie wiem, czy byłabym na tyle odważna, aby stanąć obok niej na scenie i pomóc wykonać taniec baletowy. A wy?
Podzielcie się swoim doświadczeniem w komentarzach!
Zobacz też:
"Ja chcę do taaaaaaty!" – krzyk małej, na oko trzyletniej dziewczynki zelektryzował mnie. "Odejdź ode mnie, ja chcę do taty!" – mała wrzeszczała i okładała piąstkami pochylającą się nad nią kobietę. Ten widok zaniepokoił mnie. Obie stały niedaleko sklepu z zabawkami , z którego właśnie wychodziłam. Zaczęłam przyglądać się dziewczynce i kobiecie, gotowa – w każdej chwili – zareagować. Dziewczynka zaczęła się rozkręcać. "Tato, tatooooooo" – wrzeszczała. Kobieta próbowała uspokoić małą : chciała ją przytulić – bezskutecznie, usiłowała jej coś tłumaczyć, ale najwyraźniej jej słowa nie docierały do dziewczynki. W końcu odpuściła. Stała obok ryczącego dziecka , bezradna, zakłopotana, z przerażeniem w oczach. Warto przeczytać: Czy faworyzujesz jedno dziecko? Księżniczka tatusia Po chwili pojawił się młody mężczyzna. Podszedł do kobiety i płaczącej dziewczynki. "Co ty jej zrobiłaś?!" – głośno, zdecydowanie zbyt głośno, zapytał kobietę. "Nie można cię z nią zostawić nawet na chwilę. Zobacz, co zrobiłaś? Zobacz, jak ona płacze. Zadowolona jesteś?" – wrzeszczał na kobietę mężczyzna, jak się okazało później tatuś dziewczynki . Następnie zwrócił się ciepło do małej: "Co moja księżniczko? Dlaczego moja dziewczynka płacze? Co ci zrobiła mamusia? No powiedz tatusiowi". Mała przylgnęła do niego, zarzucając mu rączki na szyję, wciąż spazmatycznie płacząc. Mężczyzna tulił ją mocn o, całował po główce. Po chwili mała zaczęła mówić: "Dobrze, że jesteś tatusiu. Kocham cię, wiesz?". Tatuś był wniebowzięty. Po chwili dodała: "Bardzo, bardzo, bardzo chciałabym mieć tamtego niebieskiego misia, ale mama mówi, że nie mogę go mieć". Po tych słowach znów się rozpłakała, przytulając do szyi...
Michał Zarzycki, tata Mirandy i Miłosza Nie popieram mody na wspólne rodzenie, bo ono nie jest wspólne i tyle. To kobiety rodzą dzieci , a mężczyźni mogą ewentualnie być przy tym lub nie. Moja żona Agata rodziła sama. To była wspólna decyzja. Nie wiedziała, jak się zachowa w obliczu bólu, nie miała pojęcia, jak zareaguje jej ciało w czasie takiego wysiłku i stresu. Dokładnie pamiętam, co robiłem, gdy rodziła się Miranda – wyszedłem na długi spacer. A kiedy zaczął się poród Miłka – dosłownie wprosiłem się do przyjaciół, bo nie chciałem być w takiej chwili sam. Dowiedz się: Jak rozpoznać, że „to już”? Paweł Podwysocki, tata Emilki i Olka Poród to niecodzienne przeżycie, zwłaszcza dla mężczyzny. To także okazja do pokazania, że my, faceci, naprawdę jesteśmy oparciem w trudnych chwilach. Niełatwo opisać emocje towarzyszące narodzinom dziecka... To ja pierwszy spojrzałem w oczy synka i córki, ja pierwszy brałem ich na ręce i podawałem żonie. To połączenie miłości, wzruszenia, radości i wdzięczności, ale jednocześnie poczucie odpowiedzialności za życie, które daliśmy. Wiem, że żaden mężczyzna nie wytrzymałby porodu, ale mam prawo mówić, że urodziliśmy nasze dzieci razem. Bo oddychałem razem z żoną i liczyłem oddechy pomiędzy skurczami , bo bujałem się na piłce, bo parłem, zaciskając zęby i oczy. Byłem zaangażowany w stu procentach i wiem, że moja żona tego ode mnie oczekiwała. Czułem się potrzebny. Marcin Klimkowski, tata Jagody i Kacpra Kiedy rodził się Kacper, czekałem za drzwiami. Chciałem być tradycyjnym ojcem, jak mój tata, dziadek, pradziadek, tym, który czeka, a nie uczestniczy – nie dlatego, że nie chciałem, tylko dlatego, że tak było zawsze. Wszedłem na porodówkę, dopiero gdy syn już był na świecie, widziałem tę małą...
Dla wielu z nas wydaje się to absolutnie normalne i oczywiste, że nasz partner będzie nam towarzyszył w czasie porodu. Trudno sobie wyobrazić, by zostawił nas w takiej chwili bez wsparcia. Są mężczyźni, którzy podźwigną temat i będą naprawdę służyć ogromną pomocą w czasie rozwiązania. Są też jednak tacy, którzy będą panikować i to my będziemy musiały ich wspierać, pocieszać, lub… cucić. "Gdy odeszły wody wszystko się zmieniło..." Ten tata — Brad Kearns w ocenie sytuacji był bardzo szczery. Posłuchajcie historii, którą zamieścił na swoim profilu na Facebooku DaDMum. „Zawsze myślałem, że jestem opanowany i spokojny w trudnych momentach. Kiedy jednak otrzymałem wiadomość, że mojej żonie odeszły wody , wszystko się zmieniło. Czułem podniecenie że za chwilę zostanę tatą, że mała istotka za chwilę wyjdzie z ciała mojej żony. Oczywiście jako mężczyzna nie mogłem czuć bólu. Powiem wam coś, kiedy żona miała skurcze , ja naprawdę zdawałem sobie sprawę, o co w tym wszystkim chodzi. To tak jakbym jechał 160 km/h w dół autostrady. To było straszne uczucie. Im moja żona głośniej krzyczała, tym moje serce waliło coraz mocniej. Szybko dojechałem pod szpital, posadziłem żonę na wózku i popędziłem do lekarza. Czułem się jak olimpijczyk, któremu wszyscy przeszkadzają. Tak jak pani, która otworzyłam nam drzwi z takim pośpiechem, jakbym nie wiózł rodzącej, tylko przyszedł pół godziny za wcześnie na spotkanie miłośników książek. Przecież moja żona rodzi! "Czy czułeś/aś się kiedyś jak najgłupszy człowiek w pokoju?" Wszyscy wyglądali na zrelaksowanych, tylko nie ja. Nikt nie przejmował się, że moja żona zaraz urodzi dziecko, które na pewno jest większe, niż dziurka, przez którą przyjdzie na świat. Gdy chodziliśmy razem do szkoły rodzenia,...
