Koniec z pieluchami już w 2. tygodniu życia dziecka. Czy to w ogóle możliwe?!

Miejski Ośrodek Rekreacji i Sportu w Chorzowie zarządza parkiem wodnym, z którego wszyscy mieszkańcy mogą korzystać za darmo. Pracownicy MORiS dbają nie tylko o bezpieczeństwo podczas zabawy, ale także o porządek i higienę, tak aby obiekt spełniał wszelkie standardy sanitarne. Niestety, nie wszystkie osoby potrafią docenić i uszanować to, na co składają się wszyscy podatnicy. Tym razem są to rodzice małych dzieci. A w zasadzie dziecka. Wszystkiemu winna pielucha? W regulaminie Wodnego Placu Zabaw jest jasno wskazane, że obowiązuje strój kąpielowy, a dzieci noszące pieluchy mogą korzystać z obiektu tylko w pieluszkach przeznaczonych do pływania. Jednak nie wszyscy rodzice stosują się do tych wytycznych. MORiS opublikował na swojej stronie: „Informujemy, że Wodny Plac Zabaw jest nieczynny do odwołania. Jednocześnie uczulamy, aby wszystkich korzystających z naszej atrakcji zaopatrzyć każdorazowo w odpowiednie artykuły higieniczne – np. w dedykowane pieluchy do pływania”. Jak można wnioskować ze wpisu, a także komentarzy mieszkańców Chorzowa, najprawdopodobniej przyczyną zamknięcia parku wodnego była zużyta pielucha. Niemniej nie można wykluczyć, że powodem zamknięcia był tzw. incydent kałowy. Apelujemy do rodziców, aby stosowali się do regulaminu obiektów dla wspólnego dobra, a także, aby uczyli dzieci już od najmłodszych lat, że potrzeby fizjologiczne załatwia się w miejscach do tego przeznaczonych. Źródło: Facebook, gazeta.pl Piszemy też o: Joanna Opozda: „Gdybym wiedziała o niektórych rzeczach wcześniej, oszczędziłabym sobie wielu kłopotów ze zdrowiem. Dbajcie o siebie, dziewczyny” „Znaleźliśmy piękną dziką plażę, a jakieś oszołomy groziły nam policją. Że niby narażamy dzieci!” [LIST DO REDAKCJI] „Przyszła teściowa zażądała, bym przed ślubem...

Pieluchy jednorazowe, czyli… W Polsce pieluchy jednorazowe pojawiły się w połowie lat 90. XX wieku, jednak standardem stały się około 2000 roku. Od kiedy stały się ogólnodostępne, rodzice z ulgą zaczęli z nich korzystać. Dlaczego? Są niezwykle łatwe w obsłudze, a zużytą pieluszkę wymienia się na nową, bez obowiązku prania, suszenia, czy wspominanego przez nasze mamy gotowania i prasowania ich w celu pozbycia się bakterii, które się na nich znajdowały. Pieluchy jednorazowe występują w różnych rozmiarach, dzięki czemu są doskonale dopasowane do potrzeb dzieci w różnych wieku i fazie rozwoju. Ich wymiana jest bardzo łatwa dzięki udogodnieniom, które proponują producenci. Idealnie otula skórę dziecka, dzięki czemu nie przydarzy się żadna nieprzyjemna sytuacja. Niektórzy rodzice zarzucają takiego rodzaju pieluchom to, że są wykonane ze sztucznych tworzyw, jednak należy pamiętać o tym, że produkty te są biodegradowalne i bezpieczne dla dzieci. Aby móc wejść w obieg, muszą przejść serię testów i otrzymać niezbędne atesty, które są gwarancją tego, że nasze dziecko ma styczność z produktem, który jest dla niego bezpieczny. Niektórzy producenci idą o kilka kroków do przodu, usuwając ze składu wszelkie składniki, które mogą być potencjalnymi alergenami. Czym są pieluchy tetrowe? Pieluchy tetrowe to pieluchy wielorazowego użytku, których nazwa wzięła się od materiału, z którego są wykonane, czyli tetry. Jest to luźna, bawełniana tkanina o różnej gramaturze (najczęściej spotykana to 140g, czyli nieco grubsza niż te, które pamiętamy z dzieciństwa). Czas ich największej popularności przypadł na okres, w którym dostępność pieluch jednorazowych była bardzo mała. Mamy wspominały wówczas długi i żmudny proces częstej zmiany pieluchy, jej prania w odpowiedniej temperaturze oraz dobrze dobranych, bezpiecznych dla dziecka detergentach, wygotowywanie, a...

Od kilku tygodni kompletnie nie mogłam dogadać się z Nataszą. Myślałam, że od kiedy skończyła gimnazjum, najgorszy okres miałyśmy już za sobą, ale nie. Tak naprawdę czas największych konfliktów, awantur i walki dosłownie o wszystko zaczął się, kiedy moja córka skończyła siedemnaście lat.   – I co? Zadzwonisz na policję, jak wyjdę z domu? – wrzeszczała do mnie na przykład, kiedy mówiłam, że nigdzie nie pójdzie o dwudziestej trzeciej i mam w nosie to, że jej przyjaciółki czekają pod klatką. – Bo wyobraź sobie, że nie zamierzam siedzieć tutaj i gapić się w telewizor, jak ty w moim wieku! To, że ty zmarnowałaś sobie życie, nie znaczy, że ja też muszę!   „Żeby chociaż dodała na końcu: mamo" – pojawiła się absurdalna myśl w mojej głowie. „Żeby przynajmniej tym jednym słowem okazała, że chociaż trochę mnie szanuje, jest mi choć minimalnie wdzięczna…". Ale Natasza od dawna nie mówiła już do mnie „mamo”, zwracała się tak jakoś bezosobowo, właściwie zawsze krzycząc albo warcząc. Miałam wrażenie, że mną gardzi, może nawet mnie nienawidzi. Ciągle wypominała mi to, że jej nie rozumiem, bo w jej wieku nigdzie nie wychodziłam, nie miałam znajomych i „właściwie nigdy nie byłam młoda”, jak to zgrabnie ujęła.   Muszę przyznać jej rację. Urodziłam ją, kiedy miałam siedemnaście lat. Naprawdę więc siedziałam w domu i zajmowałam się noworodkiem, zamiast imprezować i łazić z koleżankami po osiedlu. Ale za każdym razem, kiedy krzyczała mi w twarz, że zmarnowałam sobie życie, gryzłam się w język, by nie odpowiedzieć: „to twój ojciec mi je zmarnował, i w zasadzie trochę ty!”. Nie miałam do tej pory szczęścia do facetów… Z Kubusiem też nie było mi łatwo. Oczywiście czterolatek to co innego niż pełna pretensji siedemnastolatka, ale czasami przerastały mnie problemy z jego alergiami, nocnym...