24 listopada 2016 r. w warszawskiej kawiarni Nabo Cafe odbyła się premiera nowej książki Doroty Zawadzkiej "Dziecko swoje prawa ma". Premiera zgromadziła tłum gości, a wśród nich Rzecznika Praw Dziecka, Marka Michalaka.
– Kiedyś w jakimś przedszkolu opowiadałam dzieciom o ich prawach. Skończyłam mówić i pytam maluchy: "Powiedzcie mi teraz: jakie macie prawo". Zgłosiła się dziewczynka: "Mam prawo..., mam prawo... mam prawą rękę!" – śmiała się Dorota Zawadzka, prezentując swoją nową książkę.
Anegdot było więcej, ale jednocześnie Dorota Zawadzka podkreśliła, że prawa dziecka to dla niej bardzo poważny temat – i taki powinien być dla każdego z nas.
– Często gdy na warsztatach zaczynam mówić o tym, że dzieci mają swoje prawa, widzę w rodzicach opór. Niestety, ciągle jest dużo rodziców, którzy uważają, że dzieci to przede wszystkim mają nie prawa, ale obowiązki – mówiła na spotkaniu.
Psycholożka tłumaczyła, że prawa dziecka to w Polsce stosunkowo świeży temat. Nie znamy ich, nie rozmyślamy nad nimi – i nie przestrzegamy.
– Są rodzice, którzy dziwią się, że czytanie pamiętnika dziecka jest naruszeniem jego prawa. Że nie tylko bicie, lecz także popychanie dziecka czy krzyczenie na niego jest naruszeniem prawa. Że hasło: "Póki mieszkasz pod moim dachem, będziesz robić tak, jak mówię" jest naruszeniem prawa – wyliczała Zawadzka. – Kiedy prowadzę zajęcia w przedszkolach, zawsze zakładam dwie różne skarpetki, żeby zapytać dzieci, jak one same sądzą: mają prawo do chodzenia w skarpetkach nie do pary, czy nie mają? I rzadko słyszę odpowiedź, że tak: mają.
Wśród omawianych w książce praw znalazły się m.in.:
Książka "Dziecko swoje prawa ma" ukazała się pod honorowym patronatem Rzecznika Praw Dziecka, natomiast Babyonline.pl i pismo "Mamo, To Ja" są dumnymi patronami medialnymi.
– Jestem zdecydowaną przeciwniczką zabawek militarnych. Uważam, że żadne dziecko nie potrzebuje mieć karabinu czy pistoletu – mówi Dorota Zawadzka, psycholożka dziecięca, znana m.in. z programu „Superniania”. – Czym innym są żołnierzyki, które służą raczej zabawie strategicznej, natomiast samo „urządzenie” jak karabin czy pistolet nie jest odpowiedni dla dziecka . Ekspertka przywołuje przykład Francji, gdzie po zamachach terrorystycznych w Paryżu, ze wszystkich sklepów z zabawkami wycofano zabawkowe karabiny i pistolety. W ostrych słowach potępia rodziców, którzy tego typu „zabawki” kupują swoim dzieciom: – W tym roku widziałam na plaży chłopca i dziewczynkę, którzy biegali z plastikowymi karabinami i udawali, że strzelają do opalających się tam ludzi. To było dwa dni po zamachach w Tunezji... Dla mnie to absolutna bezmyślność rodzica – mówi. Tanie, niebezpieczne i popsute zabawki – do kosza! Oprócz zabawek militarnych, Dorota Zawadzka odradza też rodzicom zabawki bez atestów i wykonane z materiałów niewiadomego pochodzenia, oraz zabawki niebezpieczne, które łatwo mogą się połamać i np. skaleczyć dziecko. – Lepiej się złożyć rodzinnie i kupić dziecku jedną, droższą zabawkę, niż tańszą, która następnego dnia się rozleci i będzie dramat, albo jeszcze gorzej: dziecko sobie zrobi nią krzywdę – podsumowuje ekspertka.
Nadwrażliwość jest problemem wielu dzieci. W towarzystwie czasem takie dzieci są traktowane jako rozkapryszone albo nawet dziwolągi, no bo co to niby znaczy, że „niebieski boli"? Ważna integracja sensoryczna Małe dzieci czasem mają problem z integracją sensoryczną , czyli nie potrafią określonych bodźców odczytywać w prawidłowy sposób (dziecko mówi, np. że niebieski je boli, nadmiernie odczuwa szorstkość materiału, smak potrawy itp.). To nie jest wada, jedynie problem rozwojowy (mózg nie jest jeszcze całkowicie dojrzały), który można trenować, ale najczęściej sam mija wraz z rozwojem dziecka. Zrozum nadwrażliwca Jeśli masz w domu nadwrażliwe dziecko, przede wszystkim staraj się je zrozumieć. Jeśli twierdzi, że jakiś sweterek je gryzie, uwierz mu, a nie zaprzeczaj, że to niemożliwe, bo przecież ciebie nie gryzie. Dzieci wiele bodźców odbierają bardziej intensywnie. Coś, co dla nas nie jest gorące, dla dziecka może już takie być. Pamiętaj, że każdy ma swoją wrażliwość, dziecko też i należy mu na nią pozwolić. To nie niejadek to nadwrażliwiec Różnice w odbiorze bodźców często ujawniają się w sferze jedzenia. Są dzieci, które nie tkną np. zielonego ogórka, bo jest zimny i mokry, a te odczucia sprawiają mu przykrość (i nie jest istotne, że za te same cechy my ogórki kochamy). Są dzieci, które uznają jakąś potrawę za niesmaczną, choć nam smakuje, i mają do tego prawo! Dziecko, które nie lubi głaskania Część nadwrażliwych dzieci bardzo nie lubi dotyku . Rodzice często się wtedy martwią, bo dziecko nie lubi się przytulać, nie chce być głaskane. Często w takich przypadkach pomaga nacieranie skóry gąbką czy szorstkim materiałem. Z jednej strony chodzi o to, by dziecko uwrażliwić na różne materiały, a z drugiej, by uniewrażliwić je na mocniejsze bodźce. Postaw na rozwój polisensoryczny...
Napisałaś książkę dla rodziców 6-latków... – Od razu muszę ci przerwać, bo to nie jest książka dla rodziców 6-latków, a w każdym razie nie tylko dla nich. ”Misja: szkoła” to książka dla rodziców, których dziecko idzie do szkoły. To dziecko może mieć lat 5, 6, 7, a nawet 8, jeśli rodzice odraczali jego początek edukacji szkolnej. Co czytelnicy znajdą w Twojej książce? – Najważniejsze informacje o rozwoju dziecka i dużo podpowiedzi, jak ten rozwój można wspierać. Do tego piszę w niej, jak rozwijać zmysły dziecka, jego naturalne kompetencje i naturalną ciekawość świata. Szukałam takiej książki na naszym rynku i nie znalazłam – a skoro ja nie, to rodzice pewnie też nie znajdą. Szkoda, żeby byli skazani tylko na informacje z internetu, poszarpane, a często też na różnych portalach – sprzeczne same ze sobą. Mam wrażenie, że rodzice szukają informacji przed porodem i w pierwszych miesiącach życia dziecka. Potem ich zainteresowanie słabnie. Rodzice kilkulatków są przekonani, że już wszystko wiedzą. Przekonałam się o tym kilka lat temu, kiedy wchodziła w życie reforma "Sześciolatki do szkoły". Wtedy dla wielu rodziców stałam się wrogiem numer 1, bo głośno mówiłam, że dziecko w wieku 6 lat ma wszelkie kompetencje, żeby podjąć naukę szkolną. Ci, którzy się ze mną nie zgadzali, argumentowali, że tylko oni są w stanie stwierdzić, na jakim etapie rozwoju są ich dzieci. A tak nie jest? Uważam, że większość rodziców nie ma kompetencji, żeby ocenić rozwój własnego dziecka. Owszem, świetnie znają swoją córkę czy syna, ale nie są w stanie porównać ich na tle rówieśników. Nie mogą więc stwierdzić, czy dana umiejętność ich dziecka jest adekwatna do jego wieku czy nie. Czy np. jeśli ich dziecko umie narysować kółko, to jest to dużo czy mało. Dlaczego uważasz, że nie mają kompetencji?...
