Lekarze alarmują: przypadki zagrożenia życia u dzieci po ospie

Wtorkowe (6.04.2022 r.) posiedzenie sejmowej podkomisji ds. zdrowia psychicznego poświęcono tematowi wzrostu liczby prób samobójczych wśród nieletnich. W spotkaniu wzięli udział Rzecznik Praw Pacjenta, Rzecznik Praw Dziecka oraz resorty zdrowia, edukacji, rodziny i polityki społecznej. Podczas posiedzenia dyskutowano m.in. na temat przyczyn wzrostu problemów dzieci i młodzieży, a także ewentualnych działań, które należy podjąć, by pomóc najmłodszym. Źródła wzrostu prób samobójczych wśród nieletnich upatruje się m.in. w tzw. kryzysie rodziny i… rosnącej liczbie rozwodów w Polsce. Pojawiła się nawet sugestia, że być może należy zmienić przepisy kodeksu rodzinnego, tak by uniemożliwić małżonkom wzięcie rozwodu, jeśli miałby on negatywnie wpłynąć na dziecko. „Kryzys rodziny” Posłanka Prawa i Sprawiedliwości Elżbieta Płonka stwierdziła, że przyczyną złej kondycji psychicznej dzieci może być „nasilająca się liczba rozwodów”. „Dorośli myślą o sobie, a dziecko jest w tym wszystkim wykorzystywane. Od dziesięciu lat, gdy weszło prawo karania rodzica za niewydawanie dziecka drugiemu rodzicowi, to doprowadziło do niesamowitych dramatów, do upadku autorytetu matki, która jest podstawowym opiekunem dziecka do wieku pięciu lat” – mówiła cytowana przez serwis medexpress.pl. Uzyskanie rozwodu będzie trudniejsze? Podobnego zdania był przedstawiciel Ministerstwa Edukacji i Nauki Wawrzyniec Kowalski. „Do nas też wielokrotnie spływają różne skargi od rodziców rozwodzących się bądź rozwiedzionych, jak szkoła ma reagować, komu wydać dziecko, czy komu nie wydać dziecka. A może by trzeba było wrócić do tych zapisów kodeksu rodzinnego, gdzie było zapisane, że rozwód jest niemożliwy do orzeczenia w przypadku, gdyby na tym miało ucierpieć dobro małoletnich dzieci z tego związku?” – mówił. Dodał, że „nie zna dziecka, które nie ucierpiałoby w...

Wojna w Ukrainie otwiera oczy na wiele rzeczy: począwszy od świata polityki, a skończywszy na życiu społecznym. Skłania też do zastanowienia się nad różnymi stereotypami, a czasem do tych refleksji popycha nas nasze własne dziecko… Moja przyjaciółka została ostatnio zaskoczona pytaniem swojej 6-letniej córki, dlaczego to tatusiowie zostali na wojnie, a mamy wyjechały z dziećmi. Pytanie uzasadnione, zważywszy na fakt, że przyjaciółka naprawdę dokłada starań, by jej córki wyrosły w przekonaniu, że kobiety i mężczyźni są sobie równi. No i jak to w takim razie jest? Jesteśmy równi czy jednak są granice tej równości? To zależy, z której strony na to spojrzeć. Czy jesteśmy sobie równi biologicznie, czy jesteśmy sobie równi społecznie? To dwa różne pytania. Nie ma co się oszukiwać, biologicznie się różnimy: mężczyźni są statystycznie silniejsi i wyżsi – a to cechy przydatne na wojnie, bo mogą np. udźwignąć więcej broni czy szybciej uciekać. Oczywiście są też silne i wysokie kobiety, ale procentowo jest ich mniej. Ktoś może więc zapytać: czy my nie przesadziliśmy z tym równouprawnieniem? A może jednak skoro się różnimy, to do innych rzeczy zostaliśmy stworzeni? Nie przesadziliśmy. Bo w równouprawnieniu nie chodzi o to, żeby nie dostrzegać różnic, ale dać takie samo prawo wszystkim. Czyli w przypadku wojny dać prawo kobiecie do zostania na miejscu i walki z wrogiem. To nawet się dzieje, bo przecież są kobiety, które stają się żołnierkami i walczą w Ukrainie. Ale w sytuacji, gdy mają dzieci, raczej tak nie jest – to one, nie ojcowie, wyjeżdżają z dziećmi z kraju. To prawda, ale tu znów dotykamy uwarunkowań biologicznych, bo może wyjeżdżające matki małych dzieci karmią je piersią, zatem naturalną konsekwencją jest fakt, że to one opuszczają kraj z dzieckiem. Oczywiście idealnym rozwiązaniem byłoby pozostawienie rodzicom decyzji o tym,...

Pielęgniarka miała akurat nocny dyżur, kiedy na izbę przyjęć zgłosiła się kobieta, która obawiała się, że zaraziła się chorobą przenoszoną drogą płciową. W tej sytuacji należało wykonać szereg badań, w tym test ciążowy. Na wieść o tym pacjentka stanowczo oznajmiła, że nie jest w ciąży. Na pytanie pielęgniarki: „Skąd ta pewność?”, odpowiedziała, że przed stosunkiem i po nim używa specjalnych chusteczek antykoncepcyjnych. Chusteczki antykoncepcyjne, czyli co? Zdumiona pielęgniarka postanowiła dowiedzieć się od pacjentki co to za chusteczki. Okazało się, że chodzi o chusteczki nasączane lizolem, używane w szpitalach do dezynfekcji powierzchni. Pacjentka stosowała je od dwóch miesięcy. Wtedy bowiem, podczas pobytu na oddziale, pozwoliła sobie ukraść paczkę takich chusteczek… Nie zrozumiała logo Pielęgniarka, nie mogąc zrozumieć związku chusteczek z antykoncepcją, pytała dalej. Pacjentka wyjaśniła jej wreszcie, że na opakowaniu chusteczek jest przecież znaczek, który informuje o tym, że są one środkiem antykoncepcyjnym. Chodziło o logo z przekreślonym rysunkiem niemowlęcia (oznaczenie, które znajduje się na wszystkich produktach, które trzeba trzymać z dala od dzieci, „no children”). Zdaniem pacjentki była to wyraźna informacja na temat przeznaczenia chusteczek jako środka antykoncepcyjnego. Co prawda, nie była w ciąży, ale… Pielęgniarka wyjaśniła kobiecie, że znaczek ten oznacza, że produkty nim oznaczone są nieodpowiednie dla dzieci i w żaden sposób nie zabezpieczają przed ciążą; że chusteczki są nasączone silnym detergentem i używa się ich do dezynfekcji powierzchni wyłącznie w rękawiczkach. Ostatecznie okazało się, że pacjentka nie była w ciąży, jednak potwierdziły się jej przypuszczenia co do choroby przenoszonej drogą płciową. Dodatkowo podczas stosowania chusteczek „antykoncepcyjnych” doprowadziła do...