„Mąż zarabia 12 tys. zł, więc odpuszczam mu zabawianie dziecka po pracy. Gdyby zarabiał marne 2 tys., obowiązki dzielilibyśmy po równo” [LIST DO REDAKCJI]

W domu nie jest wcale lekko. Muszę posprzątać, uprać, pozbierać brudy z podłogi, które jaśnie pan rozrzuci, bo do łazienki ma za daleko. Trzydaniowy obiad też sam się nie ugotuje, a że jestem niezłą kucharką, to mąż i dzieci mają codziennie dania jak z restauracji. A kto wyszykuje dzieci do szkoły, kto posiedzi z nimi przy lekcjach, kto zadba o porządek? Cały dom na mojej głowie i jeszcze mam iść do pracy? Nie widzę siebie na etacie, nie wyobrażam sobie szefa zrzędzącego mi nad głową, zresztą mam tylko średnie wykształcenie i mało doświadczenia. Ale przy dwójce dzieci to już w ogóle niewykonalne! Nie wiem, jak to robią kobiety, które pracują po 8 godzin dziennie i jeszcze w domu mają dziecko albo kilkoro. Chyba zatrudniają jakąś pomoc domową, bo jak inaczej to wszystko ogarnąć? Po całym dniu zwykle padam z nóg, ale lubię to. Dzieci mam zadbane, dobrze ubrane, ułożone. Dziewczynki w wieku 5 i 9 lat, moja duma. Dom lśni, obiad pachnie, pranie się suszy – wszystko chodzi jak w zegarku. Tylko mąż wiecznie niezadowolony. Zarabia nieźle, więc nie wiem, o co mu chodzi. Nigdy na nic nam nie brakuje, ale on uważa, że powinnam przynajmniej dokładać się do wynajmu mieszkania.  Nie mam pojęcia, jak on to sobie wyobraża. Może sam wyprawi dziewczynki do szkoły i przedszkola, ugotuje i upierze? Jak go znam, to nawet nie tknie domowych obowiązków, zawsze trzymał się z dala od takiej roboty. A ja biegam cały dzień, jak nie gotowanie, to zakupy, jak nie zakupy, to prasowanie i tak w kółko. Mógłby to docenić, a nie marudzić, że niewiele robię. Przecież jak nie przynoszę pieniędzy do domu, to nie znaczy, że moja praca się nie liczy. Kasia Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy sobie prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub...

Żebym jeszcze od tygodnia nie słuchała, jak biadoli nad tym, ile ma pracy… Tak się złożyło, że ja też pracy miałam wyjątkowo dużo. Do tego zachorowała nam córka i nie mogła chodzić do przedszkola. Jakoś wymienialiśmy się opieką nad Małą. Ale w piątek okazało się, że dla mojego męża ani dziecko, ani praca nie są tak ważne jak… Dzień Chłopaka! Śmiać się czy płakać? Kiedy słyszałam, jak o tym rozmawia z kolegami, myślałam, że to żarty. Ale wkrótce potem mąż osobiście powiadomił mnie, że za pół godziny wychodzi, bo jedzie z Jackiem (szefem) na strzelnicę. Była godzina 13. Środek dnia. Nic nie odpowiedziałam, bo zwyczajnie zabrakło mi słów. Jaki Dzień Chłopaka? Czy to jest święto dla starych koni po czterdziestce (szef ma 45 lat)? Powód, żeby rzucić wszystko i zniknąć na 5 godzin? Nie wiedziałam: śmiać się czy płakać? Koniec końców uczuciem, które wzięło górę, była wściekłość. Szefowej nic nie powiedziałam, bo spaliłabym się ze wstydu Mam bardzo wyrozumiałą szefową. Jak córka zachorowała, przekazałam Marzenie, że Mała nie chodzi do przedszkola, ale nie wezmę wolnego, bo podzielimy się z mężem opieką. Teraz nie mogłam napisać jej, że mąż olał i mnie, i córkę z okazji Dnia Chłopaka. Gdyby się o tym dowiedziała, spaliłabym się ze wstydu! Nadludzkim wysiłkiem udało mi się oddać ten projekt. Co chwila, odrywając się od pracy, by pobawić się z córką, porysować z nią, zagrzać mleczko z miodem… Mąż oczywiście wrócił bardzo zadowolony. Mężczyźni czy wieczni chłopcy? W nocy nie mogłam spać. Myślałam o tej całej sytuacji i próbowałam wyobrazić sobie odwrotną sytuację. Że w Dzień Kobiet moja szefowa nagle wpada na pomysł, że lecimy na wagary. Do spa. Albo na ściankę wspinaczkową. Albo gdziekolwiek… I że w jednej chwili...

Jestem w 17. tygodniu ciąży, którą źle znoszę od początku. Jestem kompletnie wyzuta z sił, wymiotuję, okropnie bolą mnie nogi i plecy. Do tego mam w domu 2-latka, który jest wulkanem energii. Ciężko mi ogarnąć cały dom, ugotować i posprzątać, zanim mąż wróci z pracy. Cały dom na mojej głowie, a ja ledwo stoję na nogach Zebrałam się ostatnio i umyłam podłogę w kuchni i salonie. Szorowałam na kolanach, chociaż trochę bolało mnie w krzyżu. Kacperek skakał w kółko i krzyczał, głowa mi pękała. Resztką sił ugotowałam dla niego gar zupy pomidorowej i upiekłam mięso. Potem poszliśmy do marketu i kupiłam zapas pierogów i naleśników na kolejne dni. Czy to coś złego, że chciałam mieć na trochę spokój z gotowaniem? Mąż się bardzo zdenerwował, powiedział, że pierogi to mogę psom rzucić, bo on się tym nie naje. Na umytą podłogę tylko głową pokiwał. W ogóle przy każdej okazji mi dogryza, pod nosem cedzi jakieś komentarze, a to, że blat w kuchni brudny, a to, że pranie niezrobione. Przychodzi do domu, rzuca okiem na bałagan i od razu zły. Nazwał mnie najgorszym leniem. Już nie mam do niego siły, co mogę zrobić, żeby zrozumiał, że w ciąży jestem słaba i potrzebuję poleżeć? Jeszcze do tego trzeba ogarnąć Kacperka, to takie żywe dziecko, ciągle biega i chce się bawić, a dla mnie to nieziemski wysiłek. Staram się z nim wychodzić na krótkie spacery, żeby polatał, w domu układamy puzzle, bawimy się klockami. Mąż za to twierdzi, że on po pracy nie może się jeszcze dzieckiem zajmować. Bo jak on wraca, to Kacperek powinien być już wybawiony, umyty i gotowy do spania.  Czy to moja wina, za mało robię w domu? Co to będzie, jak urodzę? Sylwia  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do...