Gdy czytałam komentarze pod listem o oddawaniu dziecka do przedszkola w wakacje, chciało mi się płakać. Boże, jak ja zazdroszczę mamom, które spędzają wakacje ze swoimi dziećmi. Bo mogą, chcą, wiedzą jak… Ja mogę, ale nie chcę, bo nie potrafię! Wszystko dlatego, że nie umiem i nienawidzę bawić się z córką. Czy jestem „leniwą egoistką”? Jeśli „leniwe egoistki” cierpią, bo czują się okropnymi matkami i wciąż szukają sposobów, by odczarować tę swoją niemoc zabawy z dzieckiem, to tak, jestem.
Na samą myśl o tym, że Lilka zostanie w domu, cierpnie mi skóra. Córcia ma pięć lat. Jest absolutnie cudowna i kocham ją nad życie. Ja mam 40 lat. Do macierzyństwa podchodziłam świadomie, zaszłam w ciążę, kiedy czułam się na to gotowa. Oczywiście przygotowywałam się do tego, czytając też masę książek, artykułów i wypowiedzi mam. Stąd wiem, że 9 miesięcy minęło książkowo i miałam masę szczęścia, że obyło się bez wymiotów, cukrzycy ciążowej, komplikacji ze zdrowiem maluszka i moim. Poród – 4 godziny i wielkie szczęście, kiedy poczułam, że 3,5 kg Miłości leży mi mokre na brzuchu i od tej pory mogę tulić, karmić, patrzeć jak rośnie. Pewnie, że zdarzały się trudne momenty – gorączki, nieprzespane noce (nieraz miesiącami), ale prawdziwe kłopoty dopiero miały się zacząć.
Po roku urlopu miałam wrócić do pracy. Przeżywałam to ogromnie. Przez ostatni miesiąc macierzyńskiego szukaliśmy dla Lilki niani. Znów mieliśmy szczęście – w naszym życiu pojawiła się niezwykła kobieta. Zresztą do dziś się przyjaźnimy, ale do rzeczy. Właśnie kiedy zobaczyłam, jak pani Natalia bawi się z Lilką – po raz pierwszy dotarło do mnie, że ja się właściwie z Małą nie bawię. No, „akuku”, jakieś łaskotki, ence pence – owszem, ale to wszystko. Natalia potrafiła zaangażować ją w zabawę tak, że obie bawiły się świetnie, a moja córeczka przy tym uczyła się tylu nowych rzeczy! To był dla mnie szok.
Do tej pory myślałam, że jest dobrze. Chodziłam z wózkiem na wielogodzinne spacery, po drodze gadając cały czas do córki. Robiąc coś w kuchni czy składając pranie – kładłam lub sadzałam ją tak, żeby mnie widziała i też „gadałyśmy”. Szybko zaczęłam też czytać jej książeczki.
Ale zabawa – np. w dom czy sklep, rozmaite sytuacyjki – w której dziecko aż rozkwita od pomysłów i cieszy się jak szalone, pojawiła się w naszym domu dopiero z panią Natalią. Z początku myślałam, że po prostu zacznę Natalię naśladować (zwłaszcza że Lili domagała się kontynuacji zabaw, w które bawiła się z nianią). Okazało się, że… nie umiem. Że przekładanie zabawek, snucie jakiś dziwnych scenariuszy po kwadransie doprowadza mnie do szału. To było dziwne, ale nie umiałam się zmusić, by bawić się dłużej. Zwykle proponowałam wyjście na plac zabaw lub na spacer albo mówiłam, że muszę coś zrobić (np. poskładać pranie).
Postanowiłam myśleć pozytywnie. Że Lilka będzie rosła, za chwilę będziemy grać w planszówki, rysować, lepić jakieś figurki, układać puzzle. I Lilka rosła, ale wciąż potrzebowała zabawy. Normalnej zabawy, takiej bez zasad, bo zasady to cecha gier, a nie zabaw. Wiem to, bo znów zaczęłam czytać książki i artykuły.
Był czas, że całymi nocami siedziałam w sieci i szukałam książeczek lub planszówek, które pomogą nam miło spędzić razem czas. O ile książki wybierałam niemal zawsze takie, które się podobały, to… z zestawami artystycznymi i planszówkami zawsze trafiałam jak kulą w płot. A bawić nie znosiłam się coraz bardziej.
Chyba najgorsze były klocki… Dziecko prosiło mnie, żebyśmy pobawiły się klockami, a mnie (znów po max. 15 minutach) trafiał szlag. Ona widziała, jak powstają te wszystkie rzeczy z klocków (miasteczka, piknik, ZOO) – ja widziałam, jak powstaje kolorowy bałagan. Jako dziecko nigdy nie bawiłam się klockami i nie rozumiałam, jak ktoś może uważać, że np. z Lego da się wszystko zrobić. Jakie wszystko? Drzewo? Jaszczurkę? Różę? Ale potakiwałam, że tak, że np. ta klockowa wiewiórka wygląda, jakby zaraz miała skoczyć na najwyższą półkę… Tylko że miałam dość. Co innego tata Lilki – on mógł się bawić z nią klockami godzinami.
Frustracja dopadała mnie z dwóch stron. Z zewnątrz – bo nienawidziłam się bawić, i z wewnątrz – bo miałam do siebie ogromny żal, za to, że nie potrafię bawić się z własnym dzieckiem.
Odkąd Lilka poszła do przedszkola, wiem, że bawi się z dziećmi i to jest najlepsza zabawa pod słońcem. Wmawiam sobie, że żaden dorosły nie pobawi się z dzieckiem tak, jak inne dzieci… Jednocześnie widzę, jak córka mnie potrzebuje. Tylko że chce się bawić, a nie np. ćwiczyć ze mną pilates, gadać, grać w planszówki czy piec ciasto z truskawkami.
Widzę też, jak niestrudzenie mnie do tych swoich zabaw zaprasza, chce, bym przynajmniej patrzyła, jak się bawi… A ja mam wtedy ochotę uciekać jak najdalej. Dla mnie nie ma sensu to wszystko, co w zabawie ma przecież tak ogromny sens dla jej rozwoju i radości.
Lilka chce wziąć „urlop” od przedszkola. Poprosiła mnie o to, a ja jak najgorsza matka nie złapałam jej w ramiona i nie krzyknęłam „Oczywiście, kochanie!”. Ja zacisnęłam powieki, odetchnęłam i zaczęłam kręcić, że może jutro, że zobaczymy, że nie wiem, ile będę mieć pracy, że w przedszkolu przecież jest tak fajnie... Pracą się wykręcam, jakby ona była ważniejsza od mojej córki.
Wiem, że może zabrzmi to śmiesznie, ale: żeby ona, choć pół godziny umiała spędzić przed telewizorem… Obejrzy jeden odcinek bajki i już ma pomysł do zabawy, telewizja jej nie interesuje.
Dziś też mój mąż ma jakiegoś grilla w pracy. Oczywiście już zaprosiłam koleżankę z córką, która jest przyjaciółką Lilki. Żeby nie zostać z Małą na całe popołudnie i wieczór sama. Bo to jest straszne dla nas obu. Jeszcze raz: bardzo Wam zazdroszczę, że nie macie takich problemów. Że dla wielu z Was to naturalne: być z dzieckiem i się bawić, bez stresu, bez frustracji. Nawet nie wiecie, ile bym dała, by coś we mnie pękło, by być taką mamą…
Anka
Piszemy też o:
Twoje ulubione produkty w wyjątkowych cenach. Rabat do -40% na wybrany asortyment dostępny na cocolita.pl. Szczegóły na stronie.
Rabat 30% na kompletną parę okularów korekcyjnych. Szczegóły i regulamin akcji dostępne w Salonach i na visionexpress.pl. Okulary korekcyjne są wyrobem medycznym. Więcej pod: https://visionexpress.pl/promocje/prodmed005.
Rabat rosnący wraz z ilością produktów w Twoim koszyku! -20% za zakup min. 2 produktów. -25% za zakup min. 3 produktów. -30% za zakup min. 4 produktów. Rabat obowiązuje na wybrane produkty. Promocja dostępna w sklepie internetowym. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Moda ORSAY oferuje każdej kobiecie możliwość poczucia się sobą niezależnie od sytuacji, nastroju czy rozmiaru ubrania. Skorzystaj z dodatkowej 20% zniżki na wszystko w sklepach stacjonarnych i na orsay.pl. Zniżka nie dotyczy bonów podarunkowych. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Rabat do -30% na wybrane produkty przy zakupie min 2 sztuk. Szczegóły i oferta dostępne na www.answear.com.
Skorzystaj z kodu WIOSNA40 i otrzymaj 40% zniżki na produkty nieprzecenione, oznaczone tym kodem na eveline.pl/skorzystaj-z-promocji przy zakupach za min. 50 zł. Oferta ważna tylko na eveline.pl w dniach 18-24.04.2024. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Ta cała ciałopozytywność to może nie jest najgłupsza rzecz. Umówmy się, głoszą ją te, które wyglądają idealnie albo mają całą ekipę makijażystów i dają ci takie rady, że aż ręce opadają. Celebruj swoją kobiecość, akceptuj siebie, ale jak masz brzuszek po ciąży, to lepiej załóż strój jednoczęściowy, żeby swoim wyglądem nie obrzydzać innych osób. A one? Prężą te swoje idealnie wyretuszowane ciała obleczone skąpym bikini, wrzucają je na swoje konta w mediach społecznościowych i podpisują, że nic a nic nie wstydzą się swoich rozstępów, zmarszczek, czy innych niedoskonałości, których oczywiście ze świecą szukać. „To nie jest prawdziwe życie” I siedzisz jak ten baran, i nie wiesz, o co chodzi. Bo patrzysz na ten swój nieszczęsny brzuch i na te celebrytki, i oczom nie dowierzasz. Jasne, przecież wiesz, że ich zdjęcia to złudzenia. To nie jest prawdziwe życie, tylko ustawka, makijaż, dobre oświetlenie i filtry w telefonie. A mimo wszystko, jest mi przykro, że wyglądam tak, jak wyglądam, że nie mam idealnego ciała. I wiesz co? Czuję się gorsza, brzydsza i mam ochotę się schować przed całym światem. Czasem zastanawiam, się jak wytłumaczę córce, że to nie wygląd jest ważny, skoro sama wstydzę się tego, iż nie wyglądam jak lalka Barbie. „Nie możesz być przeciętna” Tak wiem, prawdziwe życie tak nie wygląda, bo tak nie wyglądały te wszystkie osoby, które widziałam wczoraj na plaży. Brzuszki, wałeczki, niedokładnie ogolone w pośpiechu nogi, płaskie pupy, małe piersi. To jest prawdziwy obraz macierzyństwa i kobiecości. Tylko że o tym nikt nie mówi. Nie możesz być przeciętna, bo to się nie sprzedaje. Albo idealna, albo żadna. I wiesz, co mnie zaskoczyło? Prawie wszystkie mamy były ubrane w jednoczęściowe stroje kąpielowe, ja zresztą też. Jakby to wciskanie się w obściskujący i modelujący strój...
„Moi rodzice zawsze byli bardzo zaangażowani w pomoc przy moich dzieciach. Mogłam na nich liczyć, kiedy dzieci chorowały. Moja mama zajmowała się nawet młodszą Kornelką, kiedy ja musiałam wrócić do pracy. Tak było do czasu, bo w końcu zdrowie zaczęło im szwankować. Mama ma kłopoty z kręgosłupem, a tata niedawno przeszedł operację serca. Mimo wszystko zupełnie nie rozumiem ich postępowania. Zbliżają się wakacje, rodzice mają piękną i dużą działkę za miastem. To właściwie wieś, niedaleko są rzeka i las. Wymarzone miejsce na wakacje dla dzieci! Moje córeczki są już w takim wieku, że bez problemu nocują poza domem, zwłaszcza z ukochanymi dziadkami. Myślałam, że rodzice mnie odciążą i wezmą dziewczynki do siebie na działkę, chociaż na dwa tygodnie, w końcu sami spędzają tam całe lato. Co im szkodzi?! Ale nie, najpierw stanowczo odmówili, tłumacząc się swoim słabym zdrowiem, a potem mama powiedziała, że mogą wziąć tylko starszą Marysię, która ma 7 lat, bo ona już więcej rzeczy zrobi dookoła siebie. Kornelka ma 4 lata, więc jak stwierdziła mama, trzeba jej we wszystkim pomagać i bardziej pilnować, a ona nie ma na to siły. Szczerze mówiąc, przeżyłam szok! Jak można było coś takiego wymyślić? Przecież mi to w niczym nie pomoże, i tak będę musiała zajmować się młodszą córką i w ogóle nie odpocznę. A naprawdę liczyłam na przynajmniej dwa tygodnie wolnego w wakacje. Poza tym co mam powiedzieć Kornelce? Że babcia nie chce jej na działce i pojedzie tylko Marysia? A Marysia z kim niby ma się tam bawić i co ma robić sama? Rodzice postawili mnie i mojego męża w bardzo niezręcznej sytuacji, nie mówiąc już o dzieciach. Zawiodłam się. Od żadnej z koleżanek ani znajomych nie słyszałam, żeby dziadkowie w ten sposób stawiali sprawę wakacji z wnukami. Ale może się mylę?”. Ewelina...
Oliwka ma 11 lat. Uważam, że jest śliczną dziewczynką, mimo nadprogramowych kilogramów. Urodę ma po mężu, figurę po mnie. Jako dziecko też miałam kompleksy. Też byłam wyśmiewana. W klasie maturalnej przeszłam na dietę, która prawie doprowadziła mnie do anoreksji. Wiem, jak boli brak akceptacji. Teraz bardzo się boję o Oliwię. Pierwsze kolonie miały być cudowne Oliwka bardzo chciała jechać na te kolonie. Ona jest taka ciekawa świata i ludzi, że wyjazd w grupie, w której nikogo nie zna, wydawał się jej bardzo ekscytujący. Wspólnie wybierałyśmy miejsce i temat przewodni kolonii. Program „Obozu z adrenaliną” nad rzeką i wśród lasów prezentował się naprawdę obiecująco. Spływy kajakowe, rowerowe wyprawy, paintball, noc w lesie… Oliwka nie mogła się doczekać. Oboje z mężem cieszyliśmy się, że tak podchodzi do swoich pierwszych kolonii. „Mamo, na pewno poznam tam fajne osoby, prawda?” – zapytała mnie, kiedy pomagałam się jej pakować. „Pewnie!” – odpowiedziałam. Niestety, wiele wskazuje na to, że obie się pomyliłyśmy… „Mamo, zabierz mnie stąd” Po pierwszym dniu okazało się, że Oliwka zderzyła się tam z czymś, czego zupełnie się nie spodziewała. Wtedy chyba jeszcze miała nadzieję, że wszystko jakoś się ułoży. Brzmiała smutno, nie chciała zbyt długo rozmawiać. Ogólnikowo opowiedziała o podróży, warunkach, kolegach i koleżankach, podsumowując wszystko słowami: „Chyba mi się tu nie spodoba”. Kolejnego wieczora już płakała. Opowiedziała, że już w autokarze zaczęły się docinki. Ktoś się zaśmiał, że powinna zajmować dwa siedzenia. Potem znów śmiech, gdy wychowawczyni wyczytała jej imię… Przezwisko „Tłusta Oliwa”… Docinki na stołówce. Kiedy jej słuchałam, serce pękało mi na kawałki. Doskonale...
